Η Σίλια Κατραλή υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία του έργου «Μνήμες Περίστροφα» που παρουσιάζεται στο θέατρο Χυτήριο. Όταν οι σκελετοί του παρελθόντος χτυπούν την πόρτα ενός πρόσφατα αρραβωνιασμένου ζευγαριού, τα δεδομένα φαίνονται να καταρρέουν μπροστά στη τεράστια δύναμη των ανεκπλήρωτων ονείρων…
Ποιο είναι το θέμα του έργου Μνήμες περίστροφα;
Η παράσταση είναι ένα κοινωνικό ψυχολογικό δράμα. Το έργο πραγματεύεται την ιστορία μιας αιώνιας ανεκπλήρωτης μεν, αμοιβαίας δε αγάπης. Η αγάπη στο έργο εμφανίζεται στις μνήμες σε όλες τις εκφάνσεις της: ερωτική, αδερφική και πάνω απ' όλα ανθρώπινη. Οι ήρωες του έργου είναι όντα ραγισμένα που ζουν μια επιφανειακή καλοστημένη φάρσα ζωής.
Πώς το εμπνευστήκατε;
Το κείμενο είναι μια ποιητική αποτύπωση της πραγματικότητας… Έμπνευση… Η έμπνευση έρχεται από παντού και σε συνδυασμό με τη φαντασία δημιουργούν την τέχνη. Προσωπικά, έμπνευση μου προκαλεί ακόμα κι η πεταλούδα που απλώνει τα φτερά της την άνοιξη. Το κείμενο είναι ένας συνδυασμός πραγματικότητας και φαντασίας. Προσπάθησα να παρουσιάσω με ρεαλισμό την πραγματικότητα των ανθρώπινων σχέσεων.
Πότε μια μνήμη γίνεται περίστροφο;
Μια μνήμη γίνεται περίστροφο όταν σημαδεύει την καρδιά και το μυαλό μας. Όταν το παρελθόν στιγματίζει το παρόν και διαμορφώνει το μέλλον. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι μνήμες ενός ανεκπλήρωτου έρωτα πυροβολούν μια βολεμένη καλοστημένη ζωή ενός αρραβωνιασμένου ζευγαριού.
Λέτε ότι συνδυάζετε ρεαλισμό με τον σουρεαλισμό. Πώς το επιτυγχανέτε αυτό σκηνοθετικά;
Σκηνοθετικά προσπάθησα να παρουσιάσω με ωμό ρεαλισμό τις ιδιόμορφες ανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες εναλλάσσονται διαδοχικά με σκηνές μεταφυσικών εμπειριών μιας άλλης ζωής των πρωταγωνιστών σε ένα καθαρά σουρεαλιστικό πλαίσιο.
Η μόνη ελπίδα στα αδιέξοδα είναι τελικά ο θάνατος, όπως συμβαίνει στο έργο;
Το έργο έχει σε μεγάλο βαθμό στηριχτεί στην πλατωνική θεωρία πως ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα. Το σώμα των ηρώων στην συγκεκριμένη ιστορία αποτελεί δέσμευση, καταπίεση για να ζήσουν τη ζωή που ονειρεύτηκαν κι έτσι η ζωή τους είναι υποταγμένη σε συμβιβασμούς και ανεκπλήρωτα όνειρα κι επιθυμίες. Μόνη ελπίδα για τις ψυχές των δύο τραγικών ηρωίδων είναι η συνάντησή τους σε μια επόμενη ζωή χωρίς φραγμούς, χωρίς πρέπει. Μια ζωή που θα τους επιτρέψει να ζήσουν τα όνειρά τους, να αγαπήσουν χωρίς όρια και να υπάρξουν ουσιαστικά. Οπότε έτσι είναι... ο θάνατος είναι μόνη ελπίδα για δύο αιχμάλωτες ψυχές της ζωής.
Τι άλλο ετοιμάζετε;
Επόμενα σχέδια μου αφορούν το θέατρο άμεσα. Αλλά πιο πολύ τον κινηματογράφο σύντομα με κάτι νέο ιδιαίτερα πρωτοποριακό.
Ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.
Πέμπτη 14 Μαΐου 2015
Α.Κ.
