«Όταν ο Θεός σε έπλασε βαθμό σου βαλε δέκα, για άγγελο σε προόριζε, μα σ’έκανε γυναίκα...». Μ αυτήν την μαντινάδα, ο γοητευτικός, καλοντυμένος, ευθυτενής και δυναμικός Ανδρέας Βουγιούκας, επεχείρησε να με παραπλανήσει για την καταγωγή τους, όπως άλλωστε έχει καταφέρει να παραπλανήσει και χιλιάδες τηλεθεατές.
Ο δημοφιλής Αθηναίος ηθοποιός, που συμπρωταγωνιστεί στη σειρά του Ant1, «Μπρούσκο» και έχει κλέψει τις εντυπώσεις ως Κρητικός "Μανωλιός", μιλά για την καταγωγή του, (που καμμία σχέση δεν έχει με Κρήτη), την εμπειρία του από την κυπριακή τηλεόραση και τη νέα ταινία «Αίθουσα Αναμονής», στην οποία πρωταγωνιστεί και την παραγωγή της οποίας, έχει αναλάβει ο ίδιος...
Με διάθεση αποκαλυπτική και πολύ χιούμορ, ο Ανδρέας Βουγιούκας μου εκμυστηρεύεται τις θέσεις του για το κυπριακό θέατρο και καταθέτει τις σκέψεις του σχετικά με τη λειτουργία της τέχνης σε περιόδους κρίσης...
-Στην καθημερινή σειρά «Μπρούσκο», όπου πρωταγωνιστείς, υποδύεσαι το Μανωλιό, ένα αγνό και ίσως λίγο αφελές παιδί, βέρο κρητικό. Πώς ένα παιδί της πόλης αποδίδει τόσο πειστικά έναν τέτοιον ήρωα;
Η αλήθεια είναι ότι με το Μανωλιό, έχω αρκετές διαφορές σαν άνθρωπος και σαν χαρακτήρας γενικότερα. Από την άλλη, βέβαια, μας συνδέουν κάποια κοινά στοιχεία καθώς μεγάλωσα στο Πόρτο Ράφτη, ένα παραθαλάσσιο μέρος, αρκετά κοντά στην Αθήνα, το οποίο μοιάζει κάπως με τα Χανιά. Μεγάλωσα μέσα στη φύση, σε ένα αρκετά αγνό περιβάλλον, χωρίς το στρες της μεγαλούπολης, όπου οι άνθρωποι ζουν σε πιο χαλαρούς ρυθμούς και απολαμβάνουν ένα ειδυλλιακό περιβάλλον και τις ομορφιές της φύσης.
-Έχεις μεγαλώσει στην Αθήνα κι έχεις κυπριακή καταγωγή από την πλευρά της μητέρας σου. Πόσο δύσκολο είναι να υιοθετήσει κανείς, ένα ξένο προς εκείνον ιδίωμα, δίχως να γίνει αντιληπτή η πραγματική του καταγωγή;
Μεγάλωσα στην Αθήνα. Η μητέρα μου είναι Κύπρια, όμως από πολύ μικρή ήρθε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Ελλάδα, κι ο πατέρας μου είναι βέρος Αθηναίος. Δυστυχώς δεν έχω καμία σχέση με την Κρήτη, όπου πήγα για πρώτη φορά πέρυσι, για τα γυρίσματα του Μπρούσκο. Ωστόσο, οι άνθρωποι εκεί με αγκάλιασαν απ’ την πρώτη κιόλας μέρα μου στο νησί και μου δίδαξαν ότι Κρητικός δεν είναι αυτός που έχει καταγωγή από την Κρήτη, αλλά ο γνήσιος Κρητικός είναι εκείνος που έχει Κρητική ψυχή, ανθρωπιά και λεβεντιά. Πρέπει να ομολογήσω ότι από εδώ και στο εξής η Κρήτη θα είναι στην καρδιά μου, το δεύτερο σπίτι μου!
-Απ’ όσο γνωρίζω είσαι απόφοιτος της δραματικής σχολής Θεοδοσιάδη. Κατά τη γνώμη σου, το πτυχίο παίζει ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη ενός ηθοποιού ή κάποιες φορές το ταλέντο το υπερνικά;
Όσο ταλέντο και να υπάρχει σε έναν άνθρωπο, αν δεν “δουλευτεί”, τότε θα μείνει στάσιμος. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ηθοποιούς. Έχει μήπως αναρωτηθεί κανείς, γιατί σε μια δραματική σχολή τα έτη φοίτησης δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά συνολικά τρία ολόκληρα χρόνια; Αυτό συμβαίνει διότι ένας ηθοποιός πρέπει να αποκτήσει συγκεκριμένη δομή για να γίνει επαγγελματίας, με ιδιαίτερη θεατρική μόρφωση τόσο στη θεωρία όσο και - πολύ περισσότερο - σε πρακτικό επίπεδο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όταν θα βγει από τη σχολή θα είναι εκπαιδευμένος και θα μπορεί να σταθεί στο θέατρο και να υποστηρίξει μεγάλα θεατρικά έργα, σπουδαίων συγγραφέων όπως ο Τσέχωφ, ο Ίψεν, ο Πίντερ… Πόσο μάλλον σε θεατρικά έργα που υπάγονται στο είδος της αρχαίας τραγωδίας, όπου εκεί πρέπει να υπάρχει μεγάλη τεχνική κατάρτιση και εμπειρία για να μπορέσει ένας ηθοποιός, να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός -τέτοιας κλίμακας- ρόλου.
-Πού έκανες τα πρώτα σου θεατρικά βήματα;
Τα πρώτα μου θεατρικά βήματα είχαν ως αφετηρία την Κύπρο, όπου το θέατρο γμωρίζει μεγάλη ανάπτυξη με σπουδαίες παραστάσεις και μεγάλες κεντρικές σκηνές!
-Πώς προσανατολίστηκες στην υποκριτική; Ήταν κάτι που σε γοήτευε από μικρό ή προέκυψε εκ των υστέρων;
Η αλήθεια είναι ότι η υποκριτική με γοήτευε από αρκετά νεαρή ηλικία, κυρίως μέσα από τις ταινίες που έβλεπα σαν παιδί. Όμως η απόφαση για τη Δραματική Σχολή πάρθηκε την τελευταία στιγμή…
-Τα τελευταία χρόνια ζεις στην Κύπρο, όπου και εργάστηκες στο παρελθόν, σε δύο πολύ δημοφιλείς σειρές της κυπριακής τηλεόρασης, τις «Σε Φόντο Κόκκινο» και «Επτά Ουρανοί και Σύννεφα Αλήτες». Και στις δύο κατείχες δραματικούς ρόλους. Τι είδους ρόλους απολαμβάνεις περισσότερο;
Ο κάθε ρόλος που έχω υποδυθεί, τόσο στην τηλεόραση, όσο και στο θέατρο έχει την προσωπική του γοητεία και θα έλεγα ότι παρασύρει στα δικά του μυστικά μονοπάτια, όπου καλείσαι, ως ηθοποιός, να τα εξερευνήσεις όσο καλύτερα γίνεται. Άλλωστε, αυτή είναι και η μαγεία… Δεν ξεχωρίζω τους κωμικούς απ' τους δραματικούς ρόλους. Προσωπικά, πιστεύω ότι ένας σύγχρονος ηθοποιός οφείλει να μπορεί να υποστηρίξει με αξιοπρέπεια και συνέπεια και κωμικούς και δραματικούς χαρακτήρες, τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση!
-Η κυπριακή τηλεόραση τελευταία πάει πολύ καλά, έτσι δεν είναι;
Πιστεύω ακράδαντα ότι η κυπριακή τηλεόραση και οι κυπριακές παραγωγές έχουν κάνει την τελευταία πενταετία μεγάλα άλματα προόδου και ανάπτυξης, όσον αφορά στο επίπεδο των παραγωγών που διενεργούνται αυτήν τη στιγμή στην Κύπρο, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε κάλλιστα, από το γεγονός ότι πλέον μεγάλα κανάλια της Ελλάδας, έχουν εμπιστευθεί τις κυπριακές τηλεοπτικές παραγωγές κι έχουν επενδύσει σε αυτές, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα! Υπάρχει βέβαια ακόμη αρκετή δουλειά που πρέπει να συντελεστεί σε επίπεδο τηλεοπτικών παραγωγών εδώ στην Κύπρο, κυρίως στο επίπεδο της αντίληψης και της νοοτροπίας σε κάποιους τομείς της ζωής. Ωστόσο, μέρα με τη μέρα αντιλαμβάνομαι ότι έχουν αποκτήσει αρκετή αυτογνωσία και προσπαθούν να διδάσκονται από τα λάθη τους. Είμαι βέβαιος ότι στο μέλλον θα βελτιώσουν ακόμη περισσότερο την ποιότητα τους!
-Στο κυπριακό θέατρο, τι είδους αλλαγές έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια ;
Το θέατρο, αναπτύσσεται και αναβαθμίζεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Τόσο ο ΘΟΚ (Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου), όσο και πολλές θεατρικές ομάδες, δίνουν πλέον μεγάλη σημασία στο να δημιουργούν αξιόλογες παραστάσεις, με άκρα επαγγελματικότητα, αλλά και μεγάλες θεατρικές παραγωγές, με αποτέλεσμα, τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος που επισκέπτεται τα θέατρα να έχει τριπλασιαστεί!
-Πρόκειται να συμπρωταγωνιστήσεις με την Τόνια Σωτηροπούλου, σε ταινία – θρίλερ, με ιδιαίτερο χαρακτήρα, της οποίας την παραγωγή αναλαμβάνεις εσύ… Μίλησέ μου για την προσπάθεια αυτή...
Πρόκειται για μια συλλογική δουλειά και ένα μείγμα νέων και αρκετά ταλαντούχων ανθρώπων, που έχουν καινούργια οράματα, πολλή όρεξη, μεράκι για δημιουργία και παράλληλα συντελεστών με γνώση και μεγάλη εμπειρία στο χώρο του κινηματογράφου. Όλοι μαζί, λοιπόν, ενώνουμε τις δυνάμεις μας, ώστε να στήσουμε, όσο πιο αξιοπρεπώς γίνεται, μια ταινία που είναι ψυχολογικό θρίλερ! Ονομάζεται "ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ" και ουσιαστικά πρόκειται για ένα νέο είδος στον ελληνικό κινηματογράφο… Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, στις εμπορικές αίθουσες παίζονται, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, κωμωδίες. Όσο για την Τόνια Σωτηροπούλου, έστω από αυτό το λίγο που την έχω γνωρίσει, δείχνει να είναι ένα αρκετά προσγειωμένο κορίτσι, που πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα αντιπροσωπεύει επάξια το ελληνικό στοιχείο σε ξένες μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές. Είναι ιδιαίτερα προσηλωμένη στους στόχους της και δουλεύει πολύ σκληρά. Επίσης, στην συγκεκριμένη ταινία θα έχω τη χαρά και την ευτυχία να συνεργαστώ με καταξιωμένους και αρκετά ταλαντούχους ηθοποιούς όπως ο Χρήστος Σιμαρδάνης, η Μαρία Ιωάννου, ο Πάνος Κρανιδιώτης, ο Χάρης Γεωργιάδης κ.α. Τη φωτογραφία έχει αναλάβει η Ειρήνη Θεοδώρου, ενώ το Styling ο Νότης Παναγιώτου.
-Ταυτίζεσαι με κάποιον θεατρικό ήρωα του παρελθόντος ή αρνείσαι τέτοιου είδους συναρτήσεις, ώστε να νιώθεις ανεξάρτητος;
Όχι δεν ταυτίζομαι με κάποιον θεατρικό ήρωα του παρελθόντος, ή γενικότερα με κάποιον άλλο ηθοποιό. Πιστεύω ότι έχω αποκτήσει τη δική μου καλλιτεχνική ταυτότητα σαν ηθοποιός και προσπαθώ να την εξελίσσω συνεχώς μέσα από τη δουλειά μου! Παρ' όλα αυτά ο αγαπημένος μου ηθοποιός είναι ο Νίκος Κούρκουλος!
-Πώς συμπεριφέρεται η τέχνη στην περίοδο της κρίσης;
Η κρίση πάντοτε θα γεννά την ανάγκη για καλλιτεχνική δημιουργία. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που οικονομικά η χώρα μας έχανε συνεχώς έδαφος και καταστρεφόταν μέρα με τη μέρα, πιστεύω ότι απ’ τις λίγες αχτίδες φωτός, ήταν ακριβώς αυτός ο καλλιτεχνικός πληθωρισμός, κυρίως στον χώρο του κινηματογράφου. Πολλοί έλληνες σκηνοθέτες και όχι μόνο, βραβεύτηκαν σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ, δίνοντας δυναμικά το "παρόν" και βάζοντας την δική τους καλλιτεχνική σφραγίδα στα δρώμενα! Και φυσικά έπεται συνέχεια...
Κυριακή 17 Μαΐου 2015
