Η Χριστίνα Σαμπανίκου έγραψε την ιστορία του Μανώλη Καρέλη, που αναζητά τη χαμένη του παντόφλα, δηλαδή τη χαμένη του ζωή, μια μαύρη κωμωδία, που σκηνοθετεί η Βίκυ Αδάμου στο Θέατρο Βικτώρια. Όμως στην παράσταση συμμετέχει και ως ηθοποιός ερμηνεύοντας την εσωτερική φωνή του Μανώλη, που τον συντροφεύει, τον κρίνει, τον επαναφέρει ή τον βυθίζει. Θα καταφέρει άραγε ο Καρέλης να εναρμονιστεί μαζί της;
Σκάσε ή Η Χαμένη Παντόφλα του Μανώλη Καρέλη. Τι σημαίνει αυτός ο διπλός τίτλος;
Την αδυναμία επιλογής ενός από τους δύο τίτλους, καθώς μόνο ο συνδυασμός και των δύο αποτυπώνει την κατάσταση που βιώνει ο ήρωας.
Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία; Έχετε κάτι κοινό με τον Μανώλη;
Όλοι κάτι κοινό έχουμε με τον Μανώλη Καρέλη. Όλοι μας περνάμε δύσκολες, περίεργες φάσεις στη ζωή μας. Κρίσεις υπαρξιακές και προσωπικές που η γενικότερη κρίση τις εντείνει. Επέλεξα να περιγράψω την δική του κρίση με έναν κωμικό τρόπο, φτιάχνοντας έτσι μια μαύρη κωμωδία, που διακωμωδεί και σατιρίζει την ουσιαστικά δύσκολη φάση που βιώνει.
Tι ψάχνει πραγματικά ο Μανώλης;
Εκείνη την παλιά ζωή, την ξένοιαστη. Τη χαρά και την αισιοδοξία. Τη δυνατότητα να ζεις και να υπάρχεις χωρίς να αυτομαστιγώνεσαι για τις επιλογές σου και την πορεία σου. Ψάχνει τη χαρά και την αισιοδοξία που έχασε, τον έρωτα, την επαφή, την αποδοχή, τη φιλία, το κέφι που έχει χάσει. Ό,τι αναζητούμε όλοι μας δηλαδή.
Πόσο δύσκολο είναι να γράψετε για έναν άντρα;
Όσο και για μια γυναίκα, δεν τα διαχωρίζω. Ίσως όμως απολαμβάνω περισσότερο το γράψιμο αντρικών ρόλων.
Τι είναι αυτό που ακούει ο Μανώλης μέσα στο κεφάλι του;
Τη δεύτερη σκέψη του, τον εσωτερικό διάλογο που κάνουμε όλοι μας όταν είμαστε μόνοι μας. Την εσωτερική φωνή που κάποιες φορές μας ανεβάζει ψυχολογικά και άλλες μας κριτικάρει και μας αμφισβητεί.
Ο δικός σας ρόλος στην παράσταση;
Ακριβώς αυτό. Η σκέψη του, η εσωτερική του φωνή που λειτουργεί αυτόνομα, όπως όταν κάτι μέσα μας μας προτρέπει σε κάτι, ή μας αποτρέπει, ανάλογα πάντα με την ψυχολογική μας κατάσταση και τη διάθεση που έχουμε.
Πώς είναι να παίζετε σε ένα έργο που εσείς έχετε γράψει;
Δύσκολο, γιατί η αγωνία είναι διπλή και γιατί μπορεί γράφοντας το ρόλο το μυαλό μου να με πηγαίνει αλλού και αυτό να μην εναρμονίζεται με τη ματιά της σκηνοθεσίας, που ανεπηρέαστα κρίνει πς πρέπει να διαμορφωθεί και να αποδοθεί στην σκηνή.
Επόμενα σχέδια;
Μια παραλία, μία ξαπλώστρα και να με παίρνει ο ύπνος διαβάζοντας για αρχή.
Ευχαριστώ πολύ!
Κι εγώ.
Δευτέρα 18 Μαΐου 2015
Α.Κ.
