Ο ταλαντούχος ηθοποιός, αποκαλύπτει μικρές λεπτομέρειες από την σαρωτική κωμωδία «Μπαμ Μπαμ», η οποία σηκώνει αυλαία σε μερικές εβδομάδες στο Θέατρο Χυτήριο.
-Στις 19/6 στο Θέατρο “Χυτήριο” ξεκινά η ανατρεπτική κωμωδία με τίτλο “Μπαμ Μπαμ”. Ποιον υποδύεσαι και γιατί ο συγκεκριμένος τίτλος;
Πρόκειται για την ιστορία δύο φιλικών ζευγαριών, στου ενός το σπίτι παρακολουθούμε τα γεγονότα να διαδραματίζονται, ενώ το άλλο επισκέπτεται το σπίτι του πρώτου. Είναι μια καθαρά ανατρεπτική κωμωδία και μάλιστα θα έλεγα ότι εμφανίζει πολλά από τα χαρακτηριστικά της φάρσας. Έχει απίστευτο ρυθμό και είναι καταιγιστικές οι εξελίξεις και οι παρεξηγήσεις – άλλωστε αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα της φάρσας, ότι δηλαδή ο ήρωας μονίμως αντιλαμβάνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει – κι αυτό κάνει το έργο ξεκαρδιστικό και γρήγορο! Η φάρσα ουσιαστικά είναι πρωταθλητισμός, σαν να τρέχεις 100μ. δρόμο... Είναι πολύ κουραστικό για τον ηθοποιό να τηρήσει το «timing» και το μέτρο. Όσον αφορά το ρόλο μου, υποδύομαι το Μάνο, έναν νεόπλουτο εκδότη παιδικών βιβλίων που ζει με τη γυναίκα του. Όμως μια απιστία ανάμεσα στο φιλήσυχο ζευγάρι δίνει την αφορμή για μια σειρά παρεξηγήσεων και από εκεί και πέρα επικρατεί ένας χαμός... Εισέρχονται ξεκαρδιστικοί ήρωες στην πλοκή, προκύπτουν τρομερές ανατροπές και οδηγούνται τα πράγματα σε ένα οριακό σημείο, οπότε έρχεται η λύση του γρίφου και ξεκαθαρίζουν όλα πια. Το έργο είναι προσαρμοσμένο στο σήμερα και την Ελλάδα από τον Σ. Παπαδόπουλο και το Γ. Βάλαρη. Είναι ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα για μένα, ό,τι περισσότερο είχα ανάγκη έπειτα από αυτόν τον χειμώνα που πέρασε με τη «Μελωδία της Ευτυχίας» και το «Vincent River». Είναι μια μεγάλη ανάσα και για τους θεατές αλλά και για τους ηθοποιούς, ειδικά τώρα που βρισκόμαστε στα πρόθυρα του καλοκαιριού. Θα βρισκόμαστε στην Αθήνα και στο «Χυτήριο» Σαββατοκύριακα και Δευτέρα-Τρίτη, ενώ τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας θα κάνουμε στάσεις σε κάποιες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Η παρέα είναι πολύ ιδιαίτερη και οι συνάδελφοι εξαιρετικοί ηθοποιοί που εκτιμώ και θαυμάζω πολύ!
-Απ’ ό,τι είδα οι πρόβες για το “Μπαμ Μπαμ” ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία στην παρέα σας. Τι συμβαίνει όταν δεν υπάρχει χημεία σε μια θεατρική ομάδα; Έχεις παρόμοια εμπειρία;
Είναι δύσκολο… Πολύ… Τόσο στο δράμα όσο και στην κωμωδία. Πραγματικά, η χημεία και ο κοινός κώδικας πάνω στη σκηνή είναι πολύ σπουδαία στοιχεία, όπως ακριβώς είναι και ο σκηνικός σεβασμός. Είναι επίσης πολύ σπουδαίο για μένα το αμοιβαίο ενδιαφέρον για το σύνολο της παράστασης. Ήμουν πάντα, κι εξακολουθώ να είμαι, ένας ηθοποιός που πιστεύει ότι μια παράσταση είναι το σύνολο των ηθοποιών της, από εκείνον που λέει μια ατάκα μέχρι αυτόν που έχει τις περισσότερες σελίδες… Νομίζω ότι δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να είσαι από κάτω, να είναι καλοκαιράκι, και να παρακολουθείς μια δυνατή κωμωδία με ηθοποιούς που υπηρετούν το έργο κι όχι το προσωπικό όφελος… Στο δικό μας θίασο αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Είμαστε όλοι άνθρωποι που δουλεύουμε σκληρά, σεβόμαστε ο ένας τον άλλον και είμαστε εκεί για να υπηρετήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε το ίδιο το έργο κι ως εκ τούτου να περάσει όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα ο θεατής. Όσο για τον αν είχα παρόμοια εμπειρία, ναι, μου έχει τύχει! Άλλωστε είναι αναμενόμενο και λογικό μέσα στα δεκαέξι χρόνια που βρίσκομαι στο χώρο αυτό. Μου έχουν συμβεί δουλειές, όπου δεν «έδεσε το γλυκό». Παρ’ όλα αυτά είναι καλό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα, διότι ακόμη και από τις «ατυχείς» εμπειρίες πάντα μαθαίνεις κάτι... Ωστόσο, είναι δυσβάσταχτο να νιώθεις ότι πάνω στη σκηνή είσαι μόνος σου και, προσωπικά, αυτό μου κοστίζει πολύ. Δεν περνάω καλά... Δεν κάνω αυτή τη δουλειά για να νιώθω εγκαταλελειμμένος στη σκηνή. Μ’ αρέσει να επικοινωνώ με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, διότι πιστεύω πως μόνο έτσι μπορείς να επικοινωνήσεις και με το κοινό που σε παρακολουθεί...
-Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια… Πότε αντιλήφθηκες την αγάπη σου για το θέατρο;
Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνοντας είχα την εντύπωση πως η κλίση μου είναι η μουσική. Επειδή από πολύ μικρός πήγαινα σε ωδείο, μάθαινα πιάνο και μελετούσα θεωρία της μουσικής, πίστευα πως η καριέρα μου θα ακολουθήσει αυτό… Κάποια στιγμή συμμετείχαμε σε έναν Πανελλήνιο μαθητικό Διαγωνισμό με το «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο κι είχαμε πάρει τη δεύτερη θέση. Επειδή, λοιπόν, η διαδικασία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και συναρπαστική, αποφάσισα να αλλάξω ρότα... Πίστεψα εκείνη τη στιγμή ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου, κι όχι η μουσική!
- Όπως έχεις δηλώσει, το Μιούζικαλ είναι ο μεγάλος σου έρωτας. Μάλιστα, αποτέλεσε και την αφετηρία της καριέρας σου. Τι είναι αυτό που σε κάνει να το ερωτεύεσαι;
Είναι ένα παραμυθένιο είδος για μένα… Το να μπορείς να εκφράζεσαι μέσα από τη μουσική και το χορό, πέρα από την καθαρή πρόζα, είναι πάρα πολύ όμορφο και με γεμίζει πολύ. Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να εκδηλώνεις αυτό που επιθυμείς με όλα σου τα εκφραστικά μέσα. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να εκτυλίσσεται μπροστά σου μια ιστορία με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους έκφρασης. Και είναι επίσης πολύ εντυπωσιακό να βλέπεις έναν ηθοποιό που μπορεί να τα κάνει όλα αυτά. Επειδή έχω παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις στο εξωτερικό, θα έλεγα ότι με μαγεύουν τέτοιοι ηθοποιοί. Το καλό μιούζικαλ, δηλαδή αυτό που το υπηρετούν άνθρωποι που μπορούν να το υπηρετήσουν πραγματικά, είναι ένα συγκλονιστικό θέαμα για εμένα! Μπορεί να σου γεμίσει πολλά κενά… Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια βλέπω ότι γίνονται τρομερά αξιόλογες παραγωγές κι έχουν ανοίξει χώροι που μπορούν να υπηρετήσουν πια τις μεγάλες παραγωγές. Βλέπω ακόμη ότι έχουν αρχίσει και έρχονται στη χώρα μας μεγάλοι τίτλοι, όπως το «Billy Eliott» που θα ανέβει το χειμώνα. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος αγκάλιασε το μιούζικαλ, κι αυτό με χαροποιεί πολύ!
-Πότε αισθάνεσαι πιο “ασφαλής”, όταν υποδύεσαι κωμικούς ή δραματικούς ρόλους;
Δεν μπορώ να διαλέξω κάτι από τα δύο… Αισθάνομαι γενικότερα ασφαλής όταν βρίσκομαι στο θέατρο. Αισθάνομαι ασφαλής όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζω, με σκηνοθέτες που έχουν να μου προσφέρουν πράγματα και να με εξελίξουν πολύ και με ρόλους που μπορούν να με πάνε παρακάτω… Τότε αισθάνομαι πραγματικά ασφαλής. Όταν δεν είμαι στο θέατρο, που ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί μέχρι τώρα, πιστεύω ότι θα νιώσω μεγάλη ανασφάλεια.
-Είναι γεγονός πως το “Παρά Πέντε” γνώρισε τεράστια επιτυχία στην ελληνική τηλεόραση. Πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι αυτή η έκρηξη δημοσιότητας για έναν νέο σχετικά ηθοποιό, όπως εσύ τότε;
Για μένα ήρθε αρκετά ομαλά, διότι είχαν προηγηθεί και οι «Σαββατογεννημένες», η οποία ήταν μια πολύ ωραία σύνθεση και είχε αγαπηθεί πολύ... Επίσης, την περίοδο του «Παρά Πέντε» είμαστε όλοι πολύ θωρακισμένοι, με την έννοια ότι εμείς οι πέντε και μαζί όλο το καστ της σειράς δουλεύαμε τόσο πολύ που δεν είχαμε καθόλου ελεύθερο χρόνο, ούτε καν για να «καβαλήσουμε καλάμι»... Εγώ έκανα και θέατρο παράλληλα... Αν με ρωτήσεις τι είναι κάτι που με στεναχωρεί από εκείνη την περίοδο, θα σου πω το γεγονός ότι δεν είχα το χρόνο να απολαύσω όλη αυτήν την επιτυχία της σειράς. Όταν τελείωσε συνειδητοποίησα τι είχε γίνει... Λογικά, δηλαδή, θα έπρεπε ετεροχρονισμένα να καβαλήσω το καλάμι, πράγμα που δεν έγινε γιατί, πραγματικά, είναι απανωτά τα χαστούκια στο χώρο μας... Πάνω που νομίζεις ότι κάτι καλό γίνεται, μπορεί να έρθει μια ανατροπή και να νιώσεις πάλι ανασφαλής και μετέωρος. Νομίζω ότι πρέπει να είσαι αμαθής για να νομίζεις ότι στη δουλειά αυτή, έχεις καθιερωθεί και δεν σε κουνάει τίποτα... Επομένως, λίγο νοήμων να είσαι και να μπορείς να αντιληφθείς το πόσο γρήγορα αλλάζουν τα δεδομένα, ειδικά τώρα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, δεν νομίζω ότι υπάρχει περιθώριο να είσαι αλαζόνας.
-Πιστεύεις στην τύχη; Αισθάνεσαι ευνοημένος από αυτήν;
Πιστεύω στις συγκυρίες! Δεν ξέρω αν καλείται τύχη αυτό… Έχω νιώσει ότι έχω βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος καθώς επίσης και πως μια δουλειά μού έχει φέρει την επόμενη… Τίποτε απ’ όσα έχω κάνει δεν πήγε χαμένο! Κάνοντας έναν συνολικό απολογισμό, μπορώ να πω ότι πάντα κάτι έφερνε κάτι άλλο! Οποιαδήποτε δουλειά αναλάμβανα την έκανα για κάποιο λόγο, για να πάρω κάτι συγκεκριμένο από αυτήν. Θεωρώ πως είμαι ένα ευλογημένος άνθρωπος, διότι μου συνέβησαν πολύ όμορφα πράγματα, και τηλεοπτικά και θεατρικά. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω ότι όλο αυτό είναι βασισμένο στην τύχη, διότι από πίσω κρύβεται πολλή δουλειά και τρέξιμο. Προσωπικά, δεν είμαι μοιρολάτρης, όμως πιστεύω ότι η πολλή δουλειά, η πίστη και η επιμονή φέρνουν και τις συγκυρίες!
- Τι θέση κατέχει στην πορεία σου ο έντονος ανταγωνισμός που υφίσταται στο χώρο σου; Πώς διαχειρίζεσαι τέτοιου είδους καταστάσεις;
Για να πω την αλήθεια δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο στις δουλειές όπου έχω υπάρξει και με τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί. Μια-δυο φορές που αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο, μου φάνηκε αστείο… Πραγματικά, δεν μπορώ να θυμώσω με τέτοιες συμπεριφορές. Και πάλι όμως είναι κάτι που έχω βιώσει σε τόσο αμελητέο βαθμό σε ό,τι έχω κάνει έως τώρα, που θα γίνω γραφικός αν σταθώ σε αυτό. Θα έλεγα ότι η αδιαφορία είναι ο μοναδικός τρόπος να διαχειριστεί κανείς τέτοιες καταστάσεις. Έχω κι έναν μηχανισμό ανάλογο, που, ακόμη και με ανθρώπους που αντιπαθώ, δεν εκδηλώνω τα αισθήματά μου, όπως επίσης έχω κι έναν μηχανισμό που μπορεί και απομονώνει καταστάσεις… Αν, δηλαδή, βρίσκομαι σε έναν χώρο με πολλή φασαρία και θέλω να συζητήσω μαζί σου, για παράδειγμα, μπορώ να μην ακούω καθόλου τη φασαρία…
-Η τηλεόραση αποτέλεσε καθοριστικό μέσο για την ανέλιξη και αναρρίχησή σου στα πράγματα. Ποια είναι η γνώμη σου, τώρα που έχεις εδραιωθεί στο χώρο, για την ελληνική τηλεόραση σήμερα;
Νομίζω ότι η τηλεόραση σήμερα δίνει μάχη και δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα κάνουν λόγο για την «κατάντια» και τη «φτήνια» της ελληνικής τηλεόρασης. Γενικότερα, ο χώρος μας δίνει μεγάλη μάχη για να επιβιώσει! Είναι τρομερά παρήγορο το γεγονός πως φέτος βγήκε, για παράδειγμα, μια πολύ αξιόλογη σειρά, η «Εθνική Ελλάδος» με τα πενιχρά μέσα που υπάρχουν πια και τις πολύ λιγότερες - σε σχέση με το παρελθόν - παροχές ενός καναλιού... Τα χρήματα έχουν λιγοστέψει πραγματικά και νομίζω ότι πρέπει να επενδύσουμε σε ανθρώπους που δουλεύουν με το μεράκι. Μπορούν να γίνουν σπουδαία πράγματα όταν διακρίνονται από μεράκι. Νομίζω ότι η σειρά αυτή είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Είναι μια δημιουργία που έχει αγαπηθεί πολύ από όλους τους συντελεστές της! Νομίζω ότι σε περιόδους κρίσης και δη σε δύσκολες περιόδους, όπως η δική μας, όλες οι δουλειές πρέπει να βασίζονται στο μεράκι και στην καθαρότητα του τι θέλει πραγματικά να πει ο δημιουργός τους. Ο Γιώργος ο Καπουτζίδης, ας πούμε, ήθελε να διηγηθεί μια ιστορία και, κατά τη γνώμη μου, την είπε με τον πιο αγνό τρόπο που θα μπορούσε, γι’ αυτό είχε κι αυτήν την απήχηση.
- Πώς βλέπεις την ελληνική κοινωνία; Συντηρητική, μπερδεμένη, ζαλισμένη, αμήχανη, ανεκπαίδευτη; Αποδίδεις τη σημερινή της κατάσταση σε κάποιο από αυτά τα στοιχεία;
Τη βλέπω αμήχανη και «δήθεν»! Μυρίζω μια «ανετίλα» γύρω-γύρω, η οποία αντιλαμβάνομαι ότι δεν πατά σε σταθερές βάσεις, δεν είναι επί της ουσίας, δηλαδή. Παρατηρώ ότι όλοι είμαστε άνετοι με όλα, όμως δεν έχουμε το υπόβαθρο και την παιδεία να είμαστε ανοιχτόμυαλοι. Περισσότερο προσποιούμαστε, χωρίς να καταλαβαίνουμε πραγματικά τι προσποιούμαστε... Υπάρχει μια γενικότερη αμηχανία σε όλους τους τομείς και νομίζω ότι αυτήν την καλύπτουμε με την άνεση που προβάλλουμε προς τα έξω. Προσωπικά, αποδίδω τη σημερινή κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, στη μεγαλομανία και την ατέρμονη επιθυμία μας για καλοπέραση. Αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολα είναι γύρω τα πράγματα, πιστεύω όμως πως ο καθένας από το μετερίζι του οφείλει να παλεύει, να αντιστέκεται, να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί... Πιστεύω πολύ στην ενότητα των Ελλήνων, και κυρίως στα δύσκολα! Εύχομαι και σ’ αυτήν την δύσκολη στιγμή να σταθούμε ενωμένοι και να αναδυθεί αυτή μας η πτυχή! Είμαστε πολύ ενωτικός λαός και το έχουμε αποδείξει στην διάρκεια της ιστορίας μας...
- Ο οριζόντιος επιμερισμός που προκύπτει από τη ρήση “Μαζί τα φάγαμε” σε βρίσκει σύμφωνο ή πιστεύεις ότι είναι το άλλοθι μιας κλειστής ομάδας, η οποία διαχειρίστηκε τα οικονομικά της χώρας;
Ειλικρινά, με θύμωσε πάρα πολύ αυτή η ρήση, όταν ειπώθηκε… Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούμε να πούμε και τίποτα, διότι αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν στις θέσεις εξουσίας επειδή εμείς τους επιλέξαμε για να καταταγούν σ’ αυτές. Δεν μπορώ να πω ότι ενστερνίζομαι αυτή τη ρήση σε καμία περίπτωση αφού ο ίδιος δεν έχω πληρωθεί ποτέ «μαύρα», πλήρωνα πάντα εγκαίρως τους λογαριασμούς μου, πλήρωνα όλα μου τα χαράτσια, τις ασφάλειές μου. Ανήκω στους πολίτες που είναι άκρως συνεπείς απέναντι στο κράτος και ένας πολίτης που εδώ και 15 χρόνια καταθέτει ένα πολύ μεγάλο μέρος των εσόδων του στο κράτος...Επομένως, όχι, δεν τα φάγαμε μαζί. Μάλλον μου τα έφαγαν...
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Ray Cooney & John Chapman
(“Move over Mrs Markham”)
“BAM - BAM!”
Μια τρελή τρελή κωμωδία
σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη
Έναρξη: Παρασκευή 19 Ιουνίου στις 9.15 μ.μ.
Ένα συντηρητικό παντρεμένο ζευγάρι, καθώς ετοιμάζεται για τη βραδινή έξοδο στον ετήσιο χορό των εκδοτών παιδικών βιβλίων, βρίσκεται κατά λάθος μπλεγμένο σε ένα τρελό παιχνίδι απιστίας. Το σπίτι τους στην «εξοχική» Σταμάτα Αττικής υποτίθεται ότι θα μείνει άδειο, ενώ τρία υποψήφια παράνομα ζευγάρια περιμένουν εκείνη τη βραδιά για να μείνουν μόνα. Όλα παίρνουν απρόσμενη τροπή, όταν ένα γράμμα πέφτει κατά λάθος στα χέρια του συζύγου. Ο “κατά φαντασίαν” απατημένος σύζυγος, στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την αλήθεια, θα τινάξει τα ερωτικά σχέδια όλων στον αέρα. Όλοι μπλέκονται σε ένα ερωτικό γαϊτανάκι και οι απρόσμενες και κωμικές συναντήσεις διαδέχονται η μία την άλλη με τρομερή ταχύτητα. Το τριώροφο στην εξοχική Σταμάτα γίνεται κυριολεκτικά κέντρο διερχομένων, δικαιώνοντας τον όρο “φαρσοκωμωδία”. Ο γάμος και η φιλία θα δοκιμαστούν μέσα από ευτράπελα και παρεξηγήσεις, μέχρι το φινάλε που θριαμβεύει η πίστη και κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Η φάρσα ορίζεται ως ένα είδος που έχει στόχο να διασκεδάσει το κοινό με απροσδόκητες και ανατρεπτικές καταστάσεις, παρεξηγήσεις, ψεύτικες ταυτότητες που εμπεριέχουν γλωσσικά τεχνάσματα, αυξανόμενη και ταχύρυθμη πλοκή. Ο Ρέι Κούνεϊ, θεωρείται εδώ και δεκαετίες από τους πιο πετυχημένους συνεχιστές της γαλλικής φάρσας, κερδίζοντας την ονομασία “ο Άγγλος Φεϊντό” (ο Γάλλος μάστερ των κωμωδιών που χρησιμοποιούσε στα έργα του θέμα με πολλές πόρτες, πολλά κρεβάτια και συνήθως πολλές ερωμένες). Έργα του Κούνεϊ έχουν παιχτεί παγκοσμίως, όπως και εδώ στην Ελλάδα, με τεράστια επιτυχία. Σε αυτή την ξεκαρδιστική κωμωδία που έγραψε ο Κούνεϊ και ο Τσάπμαν, με τον τίτλο “Move over Mrs Markham” (παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Μουσούρη, από έναν εκλεκτό θίασο πρωταγωνιστών, με τον ελληνικό τίτλο “Στο Τσάκ” (1991-1993) αλλά και σε διασκευή των Ρέππα -Παπαθανασίου ως “Μύγα Τσε-Τσε” (2005), ενώ φέτος θα παρουσιαστεί μετά από πολλά χρόνια στο WEST END του Λονδίνου), οι πρωταγωνιστές του έργου περιπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι ερωτικών παρεξηγήσεων, οδηγώντας το κοινό σε ένα ξεκαρδιστικό θέαμα, με ρεσιτάλ ανατροπών, παρεξηγήσεων και κωμικοτραγικών καταστάσεων. Η σημερινή απόδοση έχει γίνει στην ελληνική πραγματικότητα και στην Αθήνα του σήμερα, καθιστώντας το έργο μια νεοελληνική φαρσοκωμωδία καταστάσεων, με χαρακτήρες οικείους και αναγνωρίσιμους σε όλους μας.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης
Μετάφραση: Βάσια Παναγοπούλου
Απόδοση: Στέλιος Παπαδόπουλος- Γιώργος Βάλαρης
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Ενδυματολογική επιμέλεια: Γιώργος Βάλαρης
Γυναικεία κουστούμια : www.parisvaltadoros.com
Ανδρικά κουστούμια: www.benetomaretti.com
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Ραμός
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασίλης Κουλακιώτης
Παραγωγή: Πολυχώρος Χυτήριο – Σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς
Προβολή – Επικοινωνία: BrainCo
Πρωταγωνιστούν:
Γαλανοπούλου Άβα, Αγγέλου Αργύρης, Ανδρούτσου Θωμαΐς, Βογιατζάκη Σοφία, Δημητρόγλου Κατερίνα, Κλούβα Χρύσα, Κούκουρας Βασίλης, Κρόμπας Αντώνης και ο Αναδιώτης Νίκος σε πρώτη θεατρική εμφάνιση
Παραστάσεις:
Κάθε Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη
Παράλληλα θα πραγματοποιηθεί περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
Ώρα έναρξης: 9.15 μ.μ.
Διάρκεια: 120 λεπτά (με διάλειμμα)
Τιμές εισιτηρίων: 16€ κανονικό, 12€ φοιτητικό και ανέργων
Προσφορά 9€ μέσω της προπώλησης για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων
Προπώληση μέσω www.viva.gr
Στην αυλή του θεάτρου «Χυτήριο»
Ιερά Οδός 44 (δίπλα στο μετρό Κεραμεικός)
Ώρες ταμείου: Καθημερινά 5.00 μ.μ. με 9.00 μ.μ.
Τηλ.: 2103412313
http://www.chytirio.gr
Δευτέρα 25 Μαΐου 2015
