Ο Γιώργος Γεροντιδάκης συμμετέχει στην παράσταση "Περιμένοντας τον Γκόντο" του Σ. Μπέκετ που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραγέωργου στο Cartel. Ο Γιώργο ερμηνεύει τον Ποτζό, ένα πρόσωπο απόλυτης εξουσίας, που διαφεντεύει την τύχη του κόσμου…
Τι είναι για σενα το Περιμένοντας τον Γκοντό;
Για μένα είναι ένα έργο "Επιβίωσης για τους νέους". Μέσα από το έργο βλέπουμε τις βασικές μορφές εξουσίας. Ο εξουσιαστής, ο εξουσιαζόμενος και ο παρατηρητής. Όλο αυτό το πλαίσιο εξουσίας ζωντανεύει μέσα από τους ήρωες που περιμένουν! Επομένως για μενα όσο πιο γρήγορα καταλάβεις πώς κινείται το σύστημα εξουσίας τόσο πιο εύκολα και γρήγορα μπορείς να το αποφύγεις και να μην περιμένεις τίποτα και από κανέναν, παρά μόνο από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ο Ποτζό είναι ένα σύμβολο εξουσίας;
Σαφέστατα. Είναι ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα, είναι ένας σύγχρονος πολιτικός με φορεμένο κουστούμι και ψεύτικο χαμόγελο που αγοράζει και πουλάε,ι που αποφασίζει και διατάζει στο βωμό της ανύπαρκτης δημοκρατίας.
Γιατί καταλήγει κι εκείνος θλιβερός;
Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος έχει όλη την εξουσία στα χέρια του είναι από μόνο του θλιβερό, καθώς η εξουσία είναι το μεγαλύτερο όπλο και ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος κίνδυνος, διότι αλλάζει και διαφθείρει τους ανθρώπους. Οπότε μιλάμε για έναν πολύ θλιμμένο ήρωα, είτε με την εξουσία είτε χωρίς αυτή.
Οι ήρωες του Μπέκετ είναι ιδιαίτεροι. Πώς προσεγγίσες το ρόλο σου;
Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Νίκο Καραγεώργο που μου εμπιστεύτηκε έναν τέτοιο ρόλο. Όλοι οι ήρωες που έχω ενσαρκώσει μέχρι τώρα έχουν τις δυσκολίες τους, πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σ' έναν μπεκετικό ήρωα. Οι ήρωες του Μπέκετ δεν έχουν μνήμη. Δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον. Ζουν το τώρα, οπότε είσαι εκεί για να γεννήσεις και να γεμίσεις τη στιγμή. Σαν ηθοποιός πιστεύω πολύ στη μελέτη, στην έρευνα και στην καλή συνεργασία τόσο μεταξύ των ηθοποιών όσο και του σκηνοθέτη. Στην προκειμένη περίπτωση υπήρχε απόλυτη ταύτιση ιδεών με όλη την ομάδα και πολύ καλή και ξεκάθαρη καθοδήγηση από τον Νίκο Καραγεώργο
Ποια η σχέση του Ποτζό με τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν που πάντα περιμένουν;
´Όπως εκείνοι πάντα περιμένουν κάτι, έτσι και εκείνος πάντα περιπλανιέται με άξονα την ανάγκη για επικοινωνία και προβολή της εξουσίας του. Σε κάθε συνάντησή τους ο Ποτζό καλύπτει ένα κομμάτι της αναμονής τους και εκείνοι γίνονται παρατηρητές-θεατές της παράστασής του. Κάπως έτσι περνάνε την ώρα τους... Περιμένοντας...
Τι κάνει τόσο σημαντική την αναμονή τελικά;
Η ίδια η αναμονή. Η αναμονή σού δημιουργεί συναισθήματα, όπως ελπίδα, εκνευρισμό, πείσμα και απογοήτευση. Σε κρατάει σε μια μόνιμη εγρήγορση, δίνοντας σου κίνητρο να παραμείνεις ζωντανός περιμένοντας κάτι. Περιμένοντας τον Γκοντό μας.
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Τρίτη 26 Μαΐου 2015
Α.Κ.
