O Στέλιος Τυριακίδης ερμηνεύει τον Λάκυ, ένα πλάσμα άτυχο παρά το όνομα που του έδωσε ο Σάμουελ Μπέκετ στο "Περιμένοντας τον Γκοντό" που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου στο Cartel. Και ίσως είναι ο μόνος από τους ήρωες αυτού του έργου που δεν περιμένει τίποτα, απλώς υπομένει, γιατί δεν μπορεί πλέον να σκεφτεί.
Τι σας συγκινεί στο Περιμένοντας τον Γκοντό;
Αυτό που με συγκινεί πολύ στο έργο είναι η σχέση του Βλαδίμηρου με τον Εστραγκόν. Οι δύο αυτοί ήρωες αγαπιούνται βαθιά. Μένουν πιστοί ο ένας στον άλλον. Μπορεί να βρίζονται, να μαλώνουν, να χωρίζουν για λίγο, αλλά πάντα επιστρέφουν. Έχουν μια σχέση ζηλευτή. Για μένα συμβολίζουν τους ''ανθρώπους'', όπως θα έπρεπε να είναι. Σε αντίθεση με το έτερο δίδυμο, τον Ποτζό και τον Λάκυ, όπου εκεί δυστυχώς βλέπουμε τους ανθρώπους, όπως πραγματικά είναι.
Ποιος είναι ο Λάκυ;
Ο Λάκυ σε πρώτο επίπεδο είναι ο υπηρέτης του Ποτζό, ο οποίος τον σέρνει για να τον πουλήσει στο παζάρι. Όμως αν μπεις στο κείμενο πιο βαθιά, βλέπεις έναν άνθρωπο να ανέχεται όλα αυτά τα βασανιστήρια, γιατί έχει πάψει να σκέφτεται. Ο Λάκυ θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα απέναντι στην Γερμανία, θα μπορούσε να είναι ο Γιακουμάκης απέναντι στους ανθρώπους που τον βασάνισαν. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος. Εξαρτάται από την αντιστοιχία που κάνει ο κάθε θεατής. Πιστεύω πως ο Μπέκετ, μέσα από τον Λάκυ, ήθελε να δείξει στους ανθρώπους τι θα τους συμβεί αν σταματήσουν να σκέφτονται.
Γιατί ανέχεται όλα αυτά τα βασανιστήρια του Ποτζό;
Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, αν ο Λάκυ πάψει να υφίσταται την εξουσία που του ασκεί ο Ποτζό, τότε πολύ απλά δεν θα υπάρχει Ποτζό. Για να υπάρξει θύτης χρειάζεται απαραίτητα να υπάρχει και θύμα. Αν ο Λάκυ συνέχιζε να σκέφτεται και δεν είχε ''παραδοθεί'', ίσως να κατάφερνε να απελευθερωθεί. Ίσως…
Έχει λοιπόν πια χάσει την ταυτότητά του;
Ναι. Έχει πια χάσει την ταυτότητα του. Έχει πια χάσει την πίστη του. Δεν περιμένει κανέναν Γκοντό. Νομίζω ότι αυτό παθαίνουν και οι άνθρωποι που παύουν να μάχονται απέναντι στην εξουσία. Χάνουν την πίστη τους, την ελπίδα τους, παύουν να ονειρεύονται και αφήνονται στα χέρια κάθε μιας μορφής εξουσίας.
Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο Γκοντό;
Για μένα Γκοντό είναι το όνειρο. Άνθρωπος που δεν ονειρεύεται είναι ήδη νεκρός. Μόνο τα όνειρα μπορούν να σε κρατήσουν, να σε δυναμώσουν και τελικά να σε κάνουν να φτάσεις εκεί που θες.
Τι καθιστά τόσο ζωτικής σημασίας αυτή την αναμονή;
Η αναμονή είναι σαν την κινούμενη άμμο. Αν πέσεις μέσα της, δύσκολα βγαίνεις. Μπορείς όμως να βγεις αν πεισμώσεις, αν δυναμώσεις, αν παλέψεις, αν πιστέψεις. Αισιοδοξία και θέληση χρειάζεται…
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Πέμπτη 28 Μαΐου 2015
Α.Κ.
