Η Κατερίνα Σισσίνι που φέτος παίρνει το πτυχίο της από το Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ, συμμετέχει στο «Νησί των σκλάβων» του Μαριβώ, που ανεβαίνει από το Δη. Πε.Θε. Κοζάνης σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου. Ένα έργο για τις σχέσεις εξουσίας και για τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές που χωρίζουν- ή μήπως και ενώνουν;- τους εξουσιαστές και τους εξουσιάζομενους.
Τι πραγματεύεται το Νησί των Σκλάβων;
Η υπόθεση είναι ότι τέσσερις ήρωες, δύο αφέντες και δύο σκλάβοι, καταλήγουν σε ένα νησί. Εκεί ανακαλύπτουν ότι το νησί ανήκει στους σκλάβους και οι σχέσεις αντιστρέφονται. Γενικά το έργο μελετάει τις ισορροπίες, τι είναι καλό και τι είναι κακό, με τι κίνητρα εξουσιάζει ο καθένας, κατά πόσο ο εξουσιαζόμενος είναι έρμαιο της Μοίρας του, ή πραγματικό θύμα… Γιατί πολλές φορές τα όρια είναι δυσδιάκριτα.
Στην πολιτική ή στις προσωπικές σχέσεις;
Νομίζω ότι οι σχέσεις είναι ίδιες πάνω κάτω σε όποιο πλαίσιο κι αν εντάσσονται, απλώς μεγαλώνει ή μικραίνει το φάσμα και το πόσο επηρεάζει η εξουσία τους και άλλους ανθρώπους. Στο τέλος τέλος η ανθρώπινη φύση δημιουργεί αυτούς τους ρόλους.
Γιατί;
Έχουμε πολύ βασανιστεί γύρω από αυτό το ερώτημα με την ομάδα μας και ο σκοπός μας δεν είναι να δώσουμε μια απάντηση- που μάλλον δεν υπάρχει- αλλά να θέσουμε ερωτήματα.
Τελικά ποιος πραγματικά είναι εξουσιαστής και ποιος εξουσιαζόμενος;
Οι ρόλοι αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες. Ο μέσος άνθρωπος όταν του δοθεί η ευκαιρία να εξουσιάσει, θα το κάνει. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί να απαρνηθεί την εξουσία, ή να επαναστατήσει και κυρίως με ποιον τρόπο. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ανθρωπότητας και μια κινητήριος δύναμη της εξέλιξης.
Γιατί η εξουσία γίνεται τόσο διαβρωτική;
Όταν επιβάλλεσαι, αυτή η επιβολή συχνά στερεί την ελευθερία. Από την άλλη ένας κόσμος χωρίς εξουσία είναι ουτοπία.
Μιλήστε μας για το δικό σας ρόλο.
Κάνω την Κλεάνθη, που είναι δούλα και στο νησί γίνεται αφεντικό. Το ενδιαφέρον στο έργο είναι το πώς αντιδρούν, όταν γίνονται αφεντικά οι σκλάβοι. Αν κάποιος έχει συνηθίσει μια ζωή σκλάβου, δεν ξέρει τι θα πει να είσαι αφεντικό, οπότε δεν μπορεί να έχει την ίδια στάση με τον αφέντη. Οι εμπειρίες μας διαμορφώνουν άλλωστε. Οι εν λόγω σκάβοι όταν γίνονται αφέντες πολλές φορές κάνουν τα ίδια και χειρότερα, κι άλλοτε συνετίζονται, θυμούμενοι το πόσο υπέφεραν οι ίδιοι από τα αφεντικά τους. Αυτό είναι το ωραίο, πολλές φορές αστείο και πολλές φορές τραγικό...
Πώς λειτουργεί η μουσική στην παράσταση;
Έχει πολύ μουσική εκτελεσμένη από εμάς, έχει στοιχεία οπερέτας η παράσταση, αλλά δεν μπορούμε να τη βαφτίσουμε εμείς κάπως. Δεν έχουμε αντικαταστήσει πρόζα με τραγούδια, όλα τα τραγούδια είναι της Ελένης Ευθυμίου, της σκηνοθέτη μας.
Τι σας ελκύει στον κόσμο του Μαριβώ;
Είναι ιδιαίτερος, δεν είχα ξαναπαίξει και ήταν μεγάλη πρόκληση. Γιατί είναι θέατρο λόγου και μάλιστα λόγου περίπλοκου, με ρυθμό και βαθιά νοήματα. Αλλά με το που καταφέραμε να μπούμε σε μια κοινή λογική, μας άνοιξαν πολλές οδοί που δεν είχαμε σκεφτεί. Εγώ προσωπικά μπήκα σε μια διαδικασία που σε άλλα έργα δεν είχα μπει.
Τι άλλο ετοιμάζετε;
Το καλοκαίρι θα είμαστε σε περιοδεία με την παράσταση. Συμμετέχω παράλληλα σ' ένα συγκρότημα ως τραγουδίστρια, είμαι όμως ηθοποιός, οπότε τα σχέδιά μου δεν είναι μακροπρόθεσμα. Και μετά ελπίζω να είμαι τυχερή και να ξαναδουλέψω σε τόσο καλές συνθήκες, όπως τώρα.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
