Ο Μιχάλης Συριόπουλος φέτος το καλοκαίρι συμμετέχει στην τραγωδία του Ευριπίδη "Ιφιγένεια εν Ταύροις" που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου από το Κ.Β.Θ.Ε. Ο ίδιος ερμηνεύει τον Πυλάδη, που μόνο σε αυτό το έργο παρουσιάζεται ως ομιλών πρόσωπο, συμπράττοντας και βοηθώντας τον Ορέστη να ελευθερωθεί από την προγονική κατάρα.
Ποια η διαφορά της Ιφιγένειας εν Ταύροις από τις άλλες τραγωδίες;
Μοιάζει να πηγαίνει παραπέρα εδώ ο Ευριπίδης. Έχουμε μια τραγωδία που γεννιέται από νοσταλγία κι όχι από θάνατο. Έχουμε μια Θεά στο τέλος που λύνει το αδιέξοδο δίκαια, αλλά εξηγεί και το γιατί, έχουμε μια ηρωίδα που τολμά να δημιουργήσει ένα κόλπο, να πει ψέματα. Επίσης εδώ υπάρχει δοσμένο από γραφής χιούμορ. Καινοτομεί σε πολλά ο Ευριπίδης, βέβαια αν συγκρίνουμε αυτή την τραγωδία με την Ελένη θα δούμε ότι απλώς αλλάζουν τα ονόματα.
Πώς παρουσιάζεται εδώ o Πυλάδης; Είναι στην μοναδική τραγωδία που είναι ομιλών πρόσωπο και λαμβάνει μέρος στη δράση...
Ο ''από σκηνής φιλόσοφος'' σ' αυτό το έργο δίνει πολλές χάρες στον Πυλάδη. Στον βάρβαρο χώρο που φτάνει με τον Ορέστη, μοιάζει να κουβαλάει πολλές αρετές κι αξίες ως πολιτισμένος Έλληνας. Είναι σαν να ταυτίζονται τα πρέπει με τα θέλω του. Ταπεινά, ψύχραιμα και συνειδητά έχει ταχθεί στο να είναι ο συνοδοιπόρος του Ορέστη, θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή του. Μοιάζει να είναι η συνείδησή του.
Πώς διαμορφώνεται η σχέση του με τον Ορέστη;
Είναι μία ''ακριβή σχέση'', αλληλοσυμπληρώνονται, λειτουργούν μόνο μαζί οι δυο τους. Ο Πυλάδης ψύχραιμα και λογικά ακολουθεί τον Ορέστη, ο οποίος λειτουργεί ακριβώς αντίθετα .Ο καθένας ελέγχει τον άλλο, αλλά σε άλλους τομείς. Είναι ο ορισμός της φιλίας οι δυο τους, δεν είναι τυχαίο που οι Σκύθες λάτρευαν τον Ορέστη και τον Πυλάδη, ονομάζοντάς τους ''κοράκους''- στη γλώσσα τους ήταν φιλικές θεότητες.
Υπάρχει ένα περίεργο χιούμορ σε αυτή την τραγωδία, σωστά; Πώς το εντάσσετε αυτό στην προσέγγιση ενός τραγικού προσώπου;
Όντως, νομίζω πως το χιούμορ προκύπτει από τη διαφορετικότητα μεταξύ των βάρβαρων και των Ελλήνων. Αν προκύψει αυτό απ' τις συνθήκες και δεν παίξω το ''και τώρα χιούμορ'' τότε φαντάζομαι πως εντάσσεται ακόμα και στα τραγικά πρόσωπα.
Ενώ ο Θεός αμφισβητείται, τελικά το θέλημά του γίνεται στο έργο...
Είναι κάτι που δεν μπορούσα να το καταλάβω και με βοήθησε ο δικός μας από σκηνής φιλόσοφος, Θωμάς Μοσχόπουλος. Μιλάμε για δωδεκάθεο, που σημαίνει ότι αμφισβητείται ο ένας, αλλά γίνονται αποδεκτοί οι υπόλοιποι έντεκα. Αυτό το σύστημα δημιουργεί μια περίεργη δημοκρατία κι έναν περίεργο σεβασμό μεταξύ των πιστών. Οπότε εδώ αμφισβητείται (έμμεσα) η ταυρική, η βάρβαρη Άρτεμη (όχι η Ελληνίδα θεά Άρτεμη), αλλά η Αθηνά δίνει δικαιοσύνη.
Εσείς τι πιστεύετε; Η μοίρα ο Θεός ή εμείς κυβερνάμε τελικά τη ζωή μας;
Ειλικρινά δεν ξέρω... Mακάρι να ήξερα. Μονίμως αλλάζει μέσα μου το ποιoς είναι ο πλοηγός μου. Ο Θεός ή εγώ; Tα πρέπει ή τα θέλω; Σ' αυτή τη φάση της ζωής μου πάντως πιστεύω ότι είμαστε οι επιλογές μας.
Πώς αντιμετωπίζετε την Επίδαυρο; Σας αγχώνει;
Ως ένα τεράστιο δώρο. Αν υπήρχε κοντέρ αδρεναλίνης, νομίζω θα τερμάτιζε, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο μα τόσο φιλικός χώρος. Αγχώνομαι πολύ, είναι και η πρώτη φορά με ρόλο, βλέπετε, αλλά μετά ανατρέχω στα ονόματα των συντελεστών της παράστασης και ηρεμώ!
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015
Α.Κ
