Η Σύλβια Λιούλιου φέτος σκηνοθετεί τον «Αίαντα» του Σοφοκλή που θα παρουσιαστεί στη Μικρή Επίδαυρο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Μια τραγωδία για τον άνθρωπο που ακολουθεί το πεπρωμένο του και επιλέγει την αυτοκτονία υπερασπίζοντας την αξιοπρέπειά του μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει...
Γιατί επέλεξες τον Αίαντα;
Είναι το έργο του Σοφοκλή που με συγκινεί βαθύτερα. Το πρώτο έργο του. Η κοιτίδα της κατοπινής δραματουργίας των σπουδαίων και αρτιότερων τεχνικά δραμάτων του. Μα πιο πολύ με συγκινεί ο κεντρικός ήρωάς του που περπατά με βαρύ βήμα στην κόψη του πεπρωμένου του.
Τι οδηγεί τον Αίαντα στην αυτοκτονία;
Έχει βαθιά επιθυμία εξόδου από την κοινωνική συγκυρία που διαγράφεται ως καινούργια. Μόνος τρόπος για να χωρέσει ο ίδιος, ο επικός μέγας Αίας, στην εποχή του πολιτικού πολυμήχανου ανδρός είναι να πάψει να είναι Αίας. Έτσι «αναιρεί εαυτόν», δηλαδή αυτοκτονεί.
Τι οδηγεί τον άνθρωπο σε όρια;
Όλα. Σήμερα όλα. Και κυρίως η έλλειψη πεδίου ανταλλαγής της αγάπης.
Ο Αίαντας υπερασπίζεται αξίες που πλέον δεν υπάρχουν... Πώς αυτό λειτουργεί στο σύγχρονο θεατή;
Δεν το ξέρω. Εμάς που εργαζόμαστε πάνω στο έργο μας συγκινεί βαθιά.
Μίλησε μας για τη σκηνοθετική σου γραμμή.
Οι πρόβες μας διαμορφώνουν σταδιακά μια παραστασιακή φόρμα που έχει στον πυρήνα της τη λειτουργία της ομάδας. Οι επτά ηθοποιοί συγκροτούν το σύνολο και αναλαμβάνουν ρόλους. Όλα πυροδοτούνται από το μεγάλο καύσιμο: τη νεότητα και την επιθυμία για γνώση σε βάθος.
Ποια πιστεύεις ότι πρέπει να είναι η αντιμετώπιση του αρχαίου δράματος;
Νομίζω εκείνη που ισχύει για το θέατρο συνολικά. Μιλώ για τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην αλήθεια και την αναπαράσταση. Το κείμενο είναι ένα απέραντο βαθύ πεδίο που κρύβει μέσα του μιαν αλήθεια. Αυτήν καλείται κανείς να ακουμπήσει όσο μπορεί και όσο αντέχει και να τη φέρει στην επιφάνεια.
Πώς διαχειρίζεσαι το Χορό που είναι και το μεγάλο θέμα της τραγωδίας;
Αναρωτιέμαι και ποιο δεν είναι μεγάλο θέμα στην τραγωδία. Ο χορός, ή καλύτερα “το σύνολο” όπως προτιμώ να λέω, στις μέρες μας που έχει χαθεί το νήμα με τη θρησκευτική του διάσταση δεν μπορεί παρά να εκφράζει τη συλλογική συνείδηση. Είναι η επί σκηνής έκφραση του φανταστικού μας θεατή. Πρόσωπα που έρχονται από ένα κάποτε και πορεύονται προς ένα μέλλον και είναι εντούτοις σαν ακίνητα. Όσο ακίνητα είναι τα ποιήματα.
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Τρίτη 30 Ιουνίου 2015
Α.Κ.
