Αυτός ο χειμώνας σε βρήκε εν κινήσει. Μ’ αρέσει που δε σταματάς με τίποτα και που με ό,τι καταγίνεσαι δεν είναι συνέχεια του προηγούμενου.
Πέτρα που κυλάει δε χορταριάζει.
Οι συνθήκες μας σπρώχνουν στο να βαλτώσουμε, για αυτό αντιστεκόμαστε και όπου μας βγάλει.
Κάνεις αυτό που αγαπάς και επειδή το αγαπάς σε συνάρτηση με τους ανθρώπους, ξεχωρίζεις.
Η εποχή δεν δίνει και πολλά περιθώρια «αυτοσπατάλης» σε άσκοπους προορισμούς. Περιορίζει τα ουτοπικά και άχρηστα “οντολογικά” διλήμματα. Και μένει μόνο το κατακάθι. Αν το αγαπάς, είναι βάλσαμο. Αν όχι δηλητήριο. Γιατί δεν σου δίνει τίποτα άλλο, από μια διαρκή εξερεύνηση της σχέσης με τον εαυτό σου και με τους άλλους.
Δεν είσαι εσώκλειστη σε κανέναν άσκοπα επινοημένο κόσμο.
Αν ο κόσμος είναι εκεί έξω, τότε πως μπορώ να κλειστώ μέσα?
Πρέπει να βγω έξω για να μάθω κατά πόσο είναι άσκοπα επινοημένος.
Πάμε πίσω.. να μου πεις για τις αιτίες και τις αφορμές. Πώς ξεκίνησες; Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να στρέφεται ενστικτωδώς προς το χορό;
Η ιστορία μου είναι πολύ κοινή: Μαμά, πάει την κόρη της να κάνει μπαλέτο στην ηλικία των 3,5.(ήταν και βιαστική...). Από τότε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παλεύω με τον χορό.
Παρακολούθησα την παράστασή σου με τους Αερίτες τον περασμένο Ιούλιο στο διεθνές Φεστιβάλ χορού Καλαμάτας και θυμάμαι να λέμε και να ξαναλέμε μετά ότι τα σώματα είπαν τα πάντα. Το είδαμε δηλαδή το «εύστοχο και καλογραμμένο» κείμενο που πάνω του πάτησαν οι χορευτές.
Οι Αερίτες είναι η τύχη μου. Τίποτα δεν γίνεται μονόπλευρα. Την ιστορία τη γράφουν οι παρέες. Και το κείμενο συντάσσεται από πολλά σώματα για να δυναμώσει η φωνή τους. Μπας και έχει την τύχη κάποια στιγμή να ακουστεί. Μπας και καταφέρει να ανοίξει ένα διάλογο.
Και το σώμα, επειδή κουράζεται λίγο πιο εύκολα από τη φωνή, μπορεί και να αποφύγει την φλυαρία.
Μακάρι να συμβαίνει και με εμάς αυτό….
Σε τι υπερτερεί η κίνηση έναντι της γλώσσας; Δεν έχω ξαναδεί πιο εύγλωττη παρουσίαση της βίας, της αποξένωσης, της οργής.
Το βασικό πλεονέκτημα της κίνησης είναι ότι αποτελεί διεθνή γλώσσα. Μια γλώσσα, που αν εξαιρέσεις την ονομαζόμενη “κοινωνικοποιημένη κίνηση” , δηλαδή τους τρόπους και τις συνήθειες που αποκτούμε από το περιβάλλον μας, δεν χρειάζεται καν να τη διδαχτεί κάποιος, να τη μάθει. Το σώμα, μπορεί να μιλήσει ενστικτωδώς. Και αυτό είναι κοινό, σε όλους τους ανθρώπους, όποιο σώμα και αν τους δόθηκε. Αυτός είναι και ο λόγος, που μας δίνεται η δυνατότητα να μπορούμε να ταξιδεύουμε με τη δουλειά μας σε πάρα πολλές χώρες και να γινόμαστε αντιληπτοί. Γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Εμείς, σε αυτό το έργο που είδατε στην Καλαμάτα, το ERA poVERA, δεν είχαμε άλλη αλήθεια να βγάλουμε από τη βία και την οργή.
Και μπορώ να πω, ότι έχουμε πολλά αποθέματα οργής ακόμη. Ίσως και πιο δυνατά. Δυστυχώς.
Ο «Καλός άνθρωπος του Σετσουάν» .Την προσέγγιση του ρόλου από τη Στεφανία Γουλιώτη την ενίσχυσε αυτή η συγκεκριμένη κίνηση όπως την αντιλήφθηκες εσύ με τον καθόλου προβλέψιμο τρόπο.
Ο “Καλός άνθρωπος του Σετσουάν” , που μόλις τελείωσε, ήταν για εμένα μια πολύ ευχάριστη συγκυρία συνεργασίας. Εκτιμώ πάρα πολύ τη δουλειά της Κατερίνας αλλά και ολόκληρη η ομάδα αποτελείται από πολύ ταλαντούχους και ικανούς ανθρώπους. Η πρόκληση για τη δουλειά μου σε αυτό το έργο, ήταν να μην “μυρίζει η παράσταση χορευτίλα”. Ιδανικά, θα ήθελα να βλέπει κάποιος το έργο και να μην καταλαβαίνει ότι υπάρχει χορογράφος από πίσω. Παρόλο, που η προσέγγισή μας ήταν ιδιαιτέρως κινητική και δουλέψαμε πολύ για αυτό.
Σε σχέση με την κίνηση της Στεφανίας, πρέπει να αναγνωρίσω ότι αναφερόμαστε σε ένα ιδιαιτέρως ταλαντούχο πλάσμα, με πολύ “έξυπνο” σώμα, που μπορεί από τα ψίχουλα να φτιάξει ολοκληρωμένη συνθήκη. Επίσης, είναι από τις ηθοποιούς που ξέρουν πολύ καλά ότι το σώμα δεν μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από το λόγο. Άρα η προσέγγιση του ρόλου από την αρχή ήταν προσανατολισμένη και στη σωματικότητά του. Και η Στεφανία δεν είναι καθόλου προβλέψιμη. Γιατί να είναι η ερμηνεία της;
Και «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» φέτος. «Μια παράσταση για νέους στο εδώ και τώρα της σκηνής.»
Είναι σαφές ότι με αφορούν κυρίως τα έργα του “εδώ και του τώρα”. Και αυτή είναι μια δουλειά, που η γοητεία της βρίσκεται ακριβώς εκεί. Πώς να μεταφέρεις ένα τέτοιο κείμενο, χρησιμοποιώντας πολύ “φτωχά” μέσα και εργαλεία, βασιζόμενος κυρίως στο λόγο και το σώμα, σε ένα νεανικό κοινό. Το ενδιαφέρον με τους εφήβους όπως και με τα παιδιά, βρίσκεται στο γεγονός, ότι μπορούν με ευθύ τρόπο να σε απορρίψουν, αν αισθανθούν ότι κάτι δεν τους αφορά, ή ότι δεν είσαι ειλικρινής απέναντί τους.
Πώς να πτωχεύσουμε με τόσο ωραία πράγματα…
Ότι έχουμε πτωχεύσει είναι σίγουρο. Εδώ και πολύ καιρό. Τα τόσο ωραία πράγματα είναι απειροελάχιστα σε σχέση με την ασχήμια της πραγματικότητας. Και σίγουρα δεν σου δίνουν να φας.
Το μόνο που μπορούν να κάνουν, ίσως, είναι να σε βοηθούν να μην τρως αμάσητη την παραμυθία που σου πουλάνε με τον πιο ύπουλο και απάνθρωπο τρόπο που γνώρισε η ιστορία.
Όνειρα που πραγματοποιήθηκαν και όνειρα που περιμένουν;
Ονειρεύομαι σημαίνει ότι δεν κοιμάμαι μέσα μου. Όταν πραγματοποιούνται, αναπνέω. Για τα υπόλοιπα πρέπει να κοιμηθώ για να τα πω. Και τον τελευταίο καιρό, δεν έχω ύπνο.
