Eπιτέλους. Δύο μοναδικές ώρες μαζί με αλλοδαπούς κακοποιούς, δεδομένες αγάπες, εγκλωβισμένες ζωές, φυλακισμένες ευαισθησίες και παρανοικό χιούμορ.
Ηθοποιούς που με παρέσυραν και μ έβαλαν ολοζώντανα, μέσα στην ιστορία τους. Είδα τον φόβο τους και μαζί το φόβο μου, ένιωσα την επιθυμία τους ν ανήκουν κάπου, ίσως γιατί φοβούνται να είναι ο εαυτός τους. Σπουδαία η παρέα της Ελένης και η ίδια συναρπαστική στον ''Κατάδικό της''!
- Τι σου συνέβη και κάνεις ένα έργο για τον φόβο; Τουλάχιστον ξέρεις το αντίδοτο;
Έκανα ένα έργο για το φόβο και τα κάγκελα που βάλαμε στη ζωή μας. Το μόνο αντίδοτο του φόβου, είναι ο αυτοσαρκασμός.Βρήκα ανθρώπους- συνεργάτες και μοιραστήκαμε αυτή την αγωνία. Τη δική μας αγωνία να μη γίνουμε ξένοι μ εμάς τους ίδιους. Και κάθε μέρα η πραγματικότητα νοιώθω να έρχεταινα συναντάει αυτό το έργο.
-Βλέπεις κάγκελα παντού;
Παντού όμως. Κάγκελα που μου βάζουν οι πολιτικοί στη ζωή μου, κάγκελα που μου βάζουν οι ευρωπαίοι παράγοντες, κάγκελα που μου βάζουν ακόμα και τα σωματεία και οι διάφοροι εργατοπατέρες. Σκέφτομαι πως είμαι τυχερή. Ευτυχώς που υπάρχει φέτος στη ζωή μου αυτή η αχτίδα δημιουργικής δραστηριότητας, ευτυχώς που υπάρχει αυτό το έργο και με κάνει να νοιώθω ακόμα άνθρωπος με αξιοπρέπεια! Και με κάνει να νοιώθω ότι προσφέρω. Ότι μοιράζομαι την αγωνία μου με άλλους.Γύρω παντού εκβιασμοί. Γύρω παντού ταπείνωση .
-Πέρυσι είχε φτάσει στο θέατρο μια επιστολή. ''Αλλοίμονό σου αν δεν κλείσεις το θέατρο Παρασκευή και Σάββατο. Αν δεν συμφωνήσεις θα απομονωθείς και θα τιμωρηθείς απ το λαό!''
Που είσαι Βολταίρο να διαβάσεις! Πού ζούμε; Δηλαδή τι; να κάτσω σπίτι μου να με τρομοκρατούν από την τηλεόραση, οι εντεταλμένοι; Αλλοίμονό μου αν συνεχίσω να επικοινωνώ την αγωνία μου; Αλλοίμονό μου αν δε βάλω λουκέτο και δεν κάτσω στο καναπέ μου να βλέπω εικόνες φρίκης στη τηλεόραση; Αλλοίμονό μου αν δεν μπω στο κοπάδι και τολμήσω να έχω γνώμη;
Ναι έχω γνώμη. Δε θέλω σε κάθε απεργία να μην κάνω τίποτα που να έχει αποτέλεσμα. Θέλω να κάνω κάτι. Να παίζω με ελεύθερη είσοδο για ανέργους για παράδειγμα. Αυτό θα κάνω στην επόμενη απεργία σας. Θα κάνω το θέατρο κοινωνό του προβλήματος. Το θέατρο δεν είναι διακοσμητική πολυτέλεια. Είναι πράξη αντίστασης. Εγώ εκεί έμαθα να αντιστέκομαι. Το θέατρο άλλωστε λειτουργεί χωρίς να εμποδίζει κανέναν να βγει στους δρόμους και να διαδηλώσει. Σε έναν κλάδο όπως είναι ο πολιτισμός κανένας απολίτιστος δεν μπορεί να σου πει
με τέτοιο τρόπο τι να κάνεις. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος διαμαρτυρίας που να έχει επιτέλους ένα παραπάνω νόημα απ αυτό που δίνουν τα κανάλια στα δελτία ειδήσεων, που καραδοκούν σαν τα κοράκια μήπως και έχουνε εικόνες συμπλοκών και ανεβάσουν τη τηλεθέαση τους.
-Και τελικά, έγινε μια παράσταση με άξονα την αλήθεια σας...
.Ακριβώς. Την πιο προσωπική αλήθεια. Πώς νοιώθεις όταν σε πετάνε…. πώς νοιώθεις όταν σε πατάνε. Πώς νοιώθεις όταν το αλφα το στερητικό, μπαίνει σ όλες τις λέξεις και φτιάχνει τη νέα σου πραγματικότητα.
Ηρωες με Α στερητικό. Ηρωες, που μας θυμίζουν τόσο τον εαυτό μας.
-Ένιωσα πως τους αγάπησες όλους αυτούς..
Τους αγάπησα αυτούς τους ήρωες, τόσο πολύ…. Δεν ξέρω αν έχω αγαπήσει τόσο, άλλους ρόλους. Γιατί δεν τους νοιώθω ρόλους. Τους νοιώθω φίλους μου αγαπημένους.
- Πόσο ανάγκη έχεις κι από μια αγκαλιά;
Στο θέατρο και φέτος νοιώθω μια αγκαλιά. Είχα μεγάλη ανάγκη από μια αγκαλιά και τη βρήκα. Φαίνεται πώς την είχαμε πολλοί, αυτή την ανάγκη.
Αλλά πιο πολύ απ όλους το κοινό.
Σ.Δ.
