Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
«Κοντέψανε να μας εξοστρακίσουν από την χώρα επειδή κάναμε επιτυχία με το Safe Sex!».
«Όταν μας έβαλε ο Κούρκουλος στο Εθνικό μας αντιμετώπιζαν σαν μιάσματα»
«Εμείς είμαστε οι πουλημένοι και οι άλλοι που έχουν τσιμπήσει τις επιχορηγήσεις είναι οι…ανατρεπτικοί;».
«Είναι ντροπή να πεινάει η χώρα και κάποιοι να επαιτούν ακόμα επιχορηγήσεις!». «Το ψαγμένο κοινό αγοράζει πακεταρισμένα σκατά για σοκολατίνα! Γέμισε το θέατρο με τέτοια»! Μερικοί από τους δεκάδες τίτλους που σκέφτηκα για την συνέντευξη αυτή με τον Μιχάλη Ρέππα.
Πιο δηκτικός αλλά και πιο αιχμηρός από ποτέ ο πολυπράγμων αυτός δημιουργός αποκαλύπτει τον πόλεμο που δέχτηκαν με το έτερο συγγραφικό - και σκηνοθετικό του ήμισυ- Θανάση Παπαθανασίου, αναφέρεται στην κόντρα «ποιοτικού» και «εμπορικού» θεάτρου και δεν φοβάται να τα πει όλα έξω απ’ τα δόντια σε μια συνέντευξη που σίγουρα θα ανάψει φωτιές!
-Ο Νίκος Κούρκουλος, που σας άνοιξε τις πύλες του Εθνικού Θεάτρου σε μια εποχή που φέρατε την ταμπέλα «τηλεοπτικοί» και δεν…μάσησε στους «δυσκοίλιους» που σίγουρα προσπάθησαν να τον πείσουν για το αντίθετο.
Το μεγαλύτερο προσόν του Νίκου Κούρκουλου ήταν ότι υπήρξε άνθρωπος της δουλειάς. Και ένας άνθρωπος της δουλειάς δεν μπορεί παρά να μετράει την επιτυχία των έργων με την προσέλευση του κοινού στο θέατρο. Όπως ακριβώς έκαναν και ο Μινωτής και ο Κουν, οι οποίοι όταν θυμούνταν μια παλιά τους παράσταση έλεγαν “Α ωραία παράσταση, ήμασταν κάθε μέρα γεμάτοι”. Η αντίθετα “μπα αυτή δεν ήταν καλή παράσταση. Άδειοι ήμασταν”. Μετρούσαν δηλαδή την ποιότητα με ποσοτικό κριτήριο. Με τα εισιτήρια. Από την δεκαετία του 70 σιγά-σιγά άρχισε να ποινικοποιείται η επιτυχία. Τότε άρχισαν οι δημοσιογράφοι να κάνουν μόδα το “ερμητικό”, το “ακαταλαβίστικο”, το μη επικοινωνιακό. Μέχρι που φτάνουμε στις μέρες μας και αυτό που μπορεί να επικοινωνήσει με τον πολύ κόσμο θεωρείται τουλάχιστον ντροπή. Με δεδομένη λοιπόν την εμπορική μας επιτυχία είναι φυσικό να αντιμετωπιστούμε από το Εθνικό σαν ξένα σώματα. Μόνο η επιμονή και η μπέσα του Κούρκουλου μας στήριξαν. Ήταν άπειρα τα δημοσιεύματα που τον κατηγορούσαν γιατί μας έβαλε στο Εθνικό. Και φυσικά και μέσα στο Εθνικό (και στο διοικητικό συμβούλιο και ανώτεροι υπάλληλοι) μας αντιμετώπισαν σαν μιάσματα. Και φυσικά κατηγόρησαν τα έργα μας πριν τα δουν. Αλλά ακόμα και αν τα είδαν μερικοί τι σημασία έχει; Όταν προσέρχεσαι κάπου προαποφασισμένος να μην σου αρέσει κάτι, δεν θα σου αρέσει. Ο Θανάσης κι εγώ είμαστε χαρακτηρισμένοι αρνητικά εξ αιτίας της επιτυχίας μας. Ήθελα να ήξερα πόσοι απ αυτούς τους σνομπ που μας περιφρονούν, μπορούν να γράψουν τις ''τρεις Χάριτες'' και δεν το κάνουν για αισθητικούς λόγους; Και -άνθρωπος είμαι- δεν είναι φυσικό να σκεφτώ: Μήπως απλά δεν μπορούν;
- Το «Βίρα τις άγκυρες» έσπασε πόρτες για δύο χρονιές και ακολούθησε το«Ποια Ελένη»με μεγάλη επιτυχία. Στη μετά Κούρκουλου εποχή έκλεισαν αυτές οι πόρτες που είχαν ανοίξει; Ξέρω ότι είχατε προτείνει την «Αττική Οδό».
Ναι είναι αλήθεια ότι είχαμε καταθέσει την “Αττική Οδό” στον Γιάννη Χουβαρδά και δεν την ενέκρινε. Αυτό το θεωρήσαμε μεγάλη αδικία εις βάρος μας. Δεν θέλουμε (και δεν γίνεται) να υποστηρίξουμε εμείς την ποιότητα του έργου μας, αλλά ότι και να ήταν, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι ήταν μια τίμια και ειλικρινής απόπειρα καταγραφής της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Δεν άξιζε να απορριφθεί από το Εθνικό. Και δεν θέλω εδώ να θυμηθώ κάποιες από τις αναθέσεις που έκανε την ίδια εποχή ο Γιάννης.... Τέλος πάντων θεωρούμε ότι ήταν πολύ άστοχο εκ μέρους του να μας απορρίψει. Όμως ένα χρόνο μετά μας ανέθεσε τις “Πατρίδες” και κατά ένα τρόπο “επανόρθωσε”.
- Πέρσι κάνατε τις «Πατρίδες» στο Εθνικό και ανάμεσα στη διανομή σας, υπήρχαν και ξένοι ηθοποιοί.Φαντάζομαι ότι αν γινόταν φέτος η παράσταση μπορεί να την έστηνε έξω από το θέατρο η Χρυσή Αυγή. Δεν θα το γλιτώνατε.
Μα και πέρσι ο Χουβαρδάς φοβήθηκε και κάλεσε τα ΜΑΤ στην πρεμιέρα προληπτικά. Ωστόσο δεν χρειάστηκε καμιά παρέμβαση ποτέ.
- Πως είδατε όλο αυτό το σκηνικό έξω από το «Χυτήριο»; Υπήρξαν απειλές και προπηλακισμοί, έπεσε ξύλο, ενώ ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής κατέβασε από την κλούβα έναν συλληφθέντα χωρίς να ανοίξει μύτη. Η θέση σας;
Μα τι να σχολιάσεις για όλα αυτά; Δεν είναι αυταπόδεικτο ότι είναι απαράδεκτα; Όχι επειδή είμαστε καλλιτέχνες. Επειδή είμαστε απλοί πολίτες της χώρας. Όταν όμως μας ξεβολεύει η αυθαιρεσία της Χρυσής Αυγής, ας θυμηθούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος αυθαιρετεί στη χώρα μας. Υπάρχουν δυνάμεις της “προόδου” που έχουν κλείσει θέατρα με το έτσι θέλω σε κομματικές απεργίες που έσυραν ολόκληρο τον κλάδο όμηρο στις μικροκομματικές τους επιδιώξεις.
-Από το χαστούκι στην Κανέλλη στον τηλεοπτικό αέρα, στους σπασμένους πάγκους και τα σπασμένα μαγαζιά μεταναστών…
Τι περιμένεις να απαντήσω στον φασισμό; Το θέμα δεν είναι αυτές καθ εαυτές οι εκδηλώσεις φασιστικής βίας. Το θέμα είναι το γιατί οι “προοδευτικές” δυνάμεις αδυνατούν να πείσουν πλέον και ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας έχει στραφεί στη Χρυσή Αυγή. Το θέμα είναι ότι εμείς οι “προοδευτικοί” και “προχωρημένοι” λέγαμε ψέματα επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες. Γιατί εμείς είμαστε η γενιά του μεγάλου ψέματος. Βγήκαμε στην ζωή στην μεταπολίτευση, με τα πιο ανατρεπτικά συνθήματα και μόλις μας άνοιξαν το παραθυράκι της κατανάλωσης, πέσαμε με τη μούρη σαν τα λιγούρια. Από τα πανό και τα βροντερά συνθήματα πέσαμε με φορά στο life style. Αναδρομικώς αποδεικνύεται ότι και το 1974 ήμασταν ψεύτες. Ούτε την δημοκρατία θέλαμε, ούτε το σοσιαλισμό. Θέλαμε πρώτο τραπέζι πίστα στα πιο φαντεζί μπουζουξίδικα της παραλιακής. Γιατί λοιπόν να μας σεβαστεί η νεολαία και να μας ακολουθήσει τώρα;
-Υπάρχει «ρατσισμός» των ανθρώπων του «ποιοτικού» στους ανθρώπους του «εμπορικού»; Υπάρχει μια κατηγοριοποίηση τέτοια και το ξέρετε,υπάρχει η «ταμπέλα». Νιώσατε να σας απαξιώνουν«ποιοτικοί» και να σας γυρίζουν την πλάτη;
Ρατσισμός ναι. Και βεβαίως έχουμε νοιώσει έντονη περιφρόνηση και από διάφορους ανεπάγγελτους σοφολογιότατους και από διάφορους συναδέλφους που δουλεύουν σε θέατρα των 80 θέσεων. Λες και είναι ντροπή το θέατρο που παίζει το έργο σου να έχει 500 θέσεις.
-Μου λέγατε σε παλιότερη συνέντευξη, πως εσείς παλεύετε για το ταμείο -πέραν του καλλιτεχνικού αποτελέσματος των όποιων δουλειών σας-, ενώ οι άλλοι, δουλεύουν, έχοντας «τσιμπήσει» γερές επιχορηγήσεις.
Το κακό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι εμείς θεωρούμαστε οι “συμβιβασμένοι”, οι “πουλημένοι” στο εμπορικό θέατρο και οι άλλοι το παίζουν και καλά “ανατρεπτικοί” και ασυμβίβαστοι. Μα πως είναι δυνατόν να είσαι ανατρεπτικός την ώρα που τσιμπάς την επιχορηγησούλα σου κανονικότατα; Αυτός που θέλει να ανατρέψει ένα κατεστημένο, δεν πληρώνεται από αυτό ακριβώς το κατεστημένο. Είναι πάνω από 30 χρόνια που οι καλλιτέχνες είμαστε χωρισμένοι σε δυο όχθες. Οι ευνοημένοι, που είναι ταυτόχρονα και εικονοκλάστες και επιχορηγούμενοι -με ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις- και τα κορόιδα (εμείς) που είμαστε και ξεπουλημένοι και φτηνοί και φτύνουμε της μάνας μας το γάλα για το κάθε ευρώ που βγάζουμε. Γιατί το αφεντικό στην ιδιωτική πρωτοβουλία δεν καταλαβαίνει ούτε από γλειψίματα, ούτε από μπαρμπάδες στην Κορώνη, ούτε από κομματικές διασυνδέσεις. Το αφεντικό στην ιδιωτική πρωτοβουλία κοιτάζει μόνο το ταμείο. Άμα τα φέρεις καλώς. Θα πληρωθείς. Αν όχι, τελείωσες. Ενώ στον εναλλακτικό-επιχορηγούμενο χώρο όλα παίζουν. Με αποτέλεσμα ποιο; Από την γενιά του πολέμου παραλάβαμε το θέατρο του Μινωτή και του Κουν; Τι έχει να μας επιδείξει η επιχορηγούμενη λόγια τέχνη σήμερα; Ισχνά πράγματα. Και ποια είναι τα κατορθώματα του επιχορηγούμενου μεταπολιτευτικού κινηματογράφου; Να διώξει το ελληνικό κοινό από την ελληνική ταινία και να το στρέψει αποκλειστικά στην αμερικάνικη. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η επιχορήγηση είναι δηλητήριο για την τέχνη. Ούτε ο Ταχτσής έγραψε με επιχορήγηση, ούτε ο Χατζιδάκις συνέθεσε με επιχορήγηση, ούτε ο Κακογιάννης γύρισε με επιχορήγηση, ούτε ο Κουν δούλεψε στη κατοχή με επιχορήγηση. Το εξαιρετικό σε μια τέχνη δεν γίνεται με κρατική παραγγελία. Γίνεται από μόνο του υπακούοντας σε εντελώς άλλους κανόνες από αυτούς του χρήματος. Οι επιχορηγήσεις μόνο να καταστρέψουν και να διαφθείρουν μπορούν. Γιατί η επιχορήγηση φέρνει σιγουριά. Και ο σίγουρος καλλιτέχνης είναι όπως ο κουτσός δρομέας. Ο καλλιτέχνης πρέπει να λειτουργεί στο ρίσκο. Και μόνο τότε έχει αξία αυτό που θα κάνει. Γιατί βγαίνει από τη βάσανο της αβεβαιότητας. Οι επιχορηγήσεις το μόνο που κατάφεραν είναι να δημιουργήσουν οικογενειακά μικρομάγαζα στην πιάτσα και να διασπάσουν το κοινό με ανεξέλεγκτα ανεβάσματα. Ο καθένας που έβρισκε μια (κομματική) άκρη άνοιγε και από ένα μαγαζάκι και ανέβαζε όποιον κλασσικό του κατέβαζε η γκλάβα, με όποιον τρόπο του φαινόταν πιο κουφός και “πρωτότυπος”. Αυτά τα τριάντα χρόνια έχουμε δει τέρατα επιχορηγούμενου επαρχιωτισμού και θεατρικού αναλφαβητισμού. Ενώ αν όλοι αυτοί ρίσκαραν χρήμα θα σκέπτονταν λίγο πιο σοβαρά το κοινό και την λαϊκή ετυμηγορία. Ίσως η κρίση είναι μια ευκαιρία να τελειώσει αυτή η αρρώστια πια. Επιτέλους ας βγούμε όλοι μπροστά στο κοινό ισότιμοι. Ας κοπούν επιτέλους οι επιχορηγήσεις. Είναι ντροπή να πεινάει η πατρίδα μας και να βλέπω συναδέλφους να επαιτούν ακόμα για επιχορηγήσεις. Αν δεν είσαι ικανός να σταθείς στα πόδια σου και να απευθυνθείς στον κόσμο χωρίς το δεκανίκι του κράτους, φύγε από τη δουλειά. Δεν κάνεις.
-Υπάρχουν δουλειές ανάξιες λόγου που «πουλιούνται» με κορδέλα και περιτύλιγμα και στο «εμπορικό», αλλά και στο «ποιοτικό»θέατρο. Θα συμφωνείτε σ’αυτό, υποθέτω…
Εννοείται πως όλο αυτό το πάρε δώσε των επιχορηγήσεων πρέπει να ντυθεί με ένα “ιδεολόγημα”. Και το ιδεολόγημα είναι απλό: Εγώ (ο καλλιτέχνης) είναι μια ιδιοφυΐα και το κοινό είναι ηλίθιο. Συνεπώς πρέπει να επιχορηγούμαι από το κράτος γιατί το κοινό (εξ αιτίας της ηλιθιότητας του) δεν έρχεται στα έργα μου. Το κακό είναι ότι ο άρρωστος ναρκισσισμός αυτών των καλλιτεχνών που θεωρούν ότι είναι παραγνωρισμένες ιδιοφυΐες βρίσκει ένα μικρό κομμάτι του κοινού κοντά του. Είναι το λεγόμενο ψαγμένο κοινό. Ένα ολιγομελές κοινό με λοβοτομή, που δεν επικοινωνεί με τίποτα. Στην ουσία απλά σνομπάρει και ακολουθεί τις δίνες της μόδας. Αυτό το “ψαγμένο κοινό” έχει δημιουργήσει τέρατα τις τελευταίες δεκαετίες. Το λαϊκό κοινό μπορεί να έχει την τάση προς το απλό και το εύκολο. Ίσως και το ρηχό. Όμως ποτέ το λαϊκό κοινό δεν αγοράζει ψέμα. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες αγοράζει μόνο το ψαγμένο κοινό.Είναι ένας κόσμος νεόπλουτων που δημιουργήθηκαν από την φούσκα του δανεικού χρήματος, περιφέρονται στην Αθήνα στα ιν στέκια και ψάχνουν μόνο για το ανατρεπτικό, το ασυνήθιστο, το εξτρβαγκάν. Είναι ένας κόσμος που πλήττει και αναζητά την εκζήτηση. Αυτός ο κόσμος μες στην πλήξη του μπορεί να αναδείξει αριστουργήματα αλλά και ηλιθιότητες με την ίδια ευκολία. Γιατί δεν λειτουργούν με κανενός είδους αισθητικό κριτήριο. Επιλέγουν μόνο από σουσουδισμό. Μόνο για να έχουν την αυταπάτη ότι διαφέρουν από τον λαουτζίκο. Και γι αυτό μπορούν να εξαπατηθούν τόσο εύκολα. Το λαϊκό κοινό μπορεί να κινδυνεύει να γίνει ρηχό. Το ψαγμένο κοινό κινδυνεύει από το ψέμα. Γιατί μόνο το ψαγμένο κοινό μπορεί να αγοράσει πακεταρισμένα σκατά για σοκολατίνα. Και το έχει κάνει πολλές φορές.
-Πως είδατε τον φετινό μενού της Επιδαύρου;
Το έχω κόψει τελείως το σπορ. Αν δεν παίζει κάποιος πολύ στενός μου φίλος, δεν πάω. Εξ άλλου η Επίδαυρος είναι το βασίλειο του επιχορηγούμενου. Οι ίδιοι και ο ίδιοι άνθρωποι, χωρίς κανενός είδους λαϊκή έγκριση, μοιράζονται τα λεφτά και τον χώρο και έχουν ο καθένας και μια ντουζίνα δημοσιογράφους να τους λιβανίζουν ασχέτως παράστασης. Αν όλο αυτό δεν σας φαίνεται αηδιαστικό, είναι σίγουρα βαρετό. Οπότε τι να πάω να κάνω στην Επίδαυρο εκτός από μπάνια;
- Μου λέγατε μια άλλη φορά ότι δεν κάνουν όλοι οι ηθοποιοί για όλα! Εμμένετε σ’ αυτήν σας την άποψη; Κι αν ναι, τολμά κανείς λέτε να την πέσει σε κάποιον σημαντικό ηθοποιό που τολμά να κάνει κάτι έξω από τα νερά του ή φοβάται επειδή είναι στο απυρόβλητο;
Κοίταξε να δεις εδώ, στο εμπορικό θέατρο, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε σωστές διανομές άσχετα από τις συμπάθειες η τις αντιπάθειες μας. Για παράδειγμα ο Παύλος Χαϊκάλης, θα είναι πρωταγωνιστής στο έργο μου είτε τον λατρεύω, είτε τον μισώ. Είτε συμφωνώ μαζί του. Είτε διαφωνώ. Με τον συγκεκριμένο μάλιστα διαφωνώ πολύ συχνά. Ιδιαίτερα στα πολιτικά. Αλλά θα είναι πρωταγωνιστής μου γιατί είναι ηθοποιάρα. Στο εμπορικό θέατρο υπάρχει το ταμείο που δαμάζει τους εγωισμούς και τα βεντετιλίκια. Γιατί έχουμε ο ένας ανάγκη τον άλλον. Και η ανάγκη μας οδηγεί όχι μόνο στο να συνεργαστούμε με ένα άνθρωπο, που δεν μας εμπνέει από πρώτη ματιά, αλλά και να τον αγαπήσουμε πολλές φορές. Γιατί πρέπει να γεμίσουμε το ταμείο. Στο εναλλακτικό θέατρο που επίκεντρο και βάση του του είναι η επιχορήγηση, ο καθένας θα περιοριστεί στους φίλους και τους συγγενείς του. Γιατί να μπει στον κόπο να δοκιμάσει να επικοινωνήσει με κάποιον άλλο; Αφού μπει, δεν μπει κόσμος στο θέατρο του, θα την αρπάξει την επιχορήγηση. Οπότε και οι διανομές στο “εναλλακτικό” θέατρο γίνονται με την ίδια ανεμελιά. Παίζουν όποιους ρόλους θέλουν χωρίς να τους ελέγχει κανένας αν κάνουν για τον ρόλο. Τα παραδείγματα είναι πολλά και θα ήταν κουτσομπολιό να αναφέρω αναρμόδιους ηθοποιούς που πήραν ρόλους εντελώς άσχετους με τις δυνατότητες τους. Και το καλλίτερο είναι ότι πολύ συχνά υμνήθηκαν από τους δημοσιογράφους γι αυτό.
- Είχατε ποτέ την πολυτέλεια να είστε σε... σκηνικό απυρόβλητου;
Ε όχι βέβαια. Εδώ κοντέψανε να μας εξοστρακίσουν από την χώρα επειδή κάναμε επιτυχία με το safe sex.
-Ποια είναι η πιο χυδαία επίθεση που έχετε δεχτεί;
Είναι πολλές. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω την πιο χυδαία. Ίσως θα έλεγα την επίθεση στην ταινία “Οξυγόνο”.
-Και στις δύο παραστάσεις που ανεβάσατε φέτος περνάει μήνυμα για τα όσα ζούμε που δεν έχουν διόλου διαφάνεια
Κάνουμε δυο παραστάσεις. Δυο κωμωδίες για την κρίση. Πειραιώς 131: “Βαλ τον υπουργό στην πρίζα”. Μια κωμωδία που σατιρίζει τους ανθρώπους που παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις και που οδήγησαν την πατρίδα μας και την Ευρώπη ολόκληρη στην κρίση. Και Θέατρο Λαμπέτη, “Άντρες έτοιμοι για όλα”. Μια κωμωδία για το πως βιώνει ο λαός την οικονομική κρίση. Θα λέγαμε ότι αυτές οι δυο κωμωδίες λειτουργούν συμπληρωματικά. Στο Λαμπέτη οι απελπισμένοι που δεν το βάζουν κάτω και στην Πειραιώς τα λαμόγια που συνεχίζουν να πριονίζουν ακόμα και τώρα τις μοίρες των ανθρώπων και να τρωγοπίνουν σε βάρος όλων μας.
-Αν γράφατε επιθεώρηση θα είχατε τρελό «ψωμί»! Αυτή η περίφημη Λίστα Λαγκάρντ θα πρωταγωνιστούσε υποθέτω…
Δεν θα θέλαμε να κάνουμε επιθεώρηση αυτή την εποχή. Είναι τόσο τραυματικό αυτό που ζούμε που η άμεση καταγραφή του δεν ξέρω πόσο γέλιο μπορεί να βγάλει. Μην ξεχνάτε ότι το 1922 η επιθεώρηση εσιώπησε. Ήταν τόση η εθνική καταστροφή που δεν άντεχε το γέλιο της επιθεώρησης. Ελπίζω να μην πηγαίνουμε για μιαν ακόμη τέτοια μεγάλη καταστροφή όπως το '22 η ο εμφύλιος.
-Εκτός τηλεόρασης εδώ και χρόνια! Από θέση και άποψη;
Σίγουρα δεν έγινε κατά λάθος η από σύμπτωση. Η τηλεόραση είναι πολύ δύσκολη και πολύ κοπιαστική. Και είναι η πιο υπεύθυνη και σημαντική δουλειά που μπορεί να κάνει κάποιος. Γιατί έχει μαζική επιρροή. Γι αυτό χρειάζεται και πολύ κουράγιο που ίσως πλέον λόγω ηλικίας δεν διαθέτουμε.
-Γιατί έγινε αυτή η κόλαση στα τηλεοπτικά πράγματα;
Γιατί στις εποχές των παχέων αγελάδων τι έκανε η ελληνική τηλεόραση; Σκόρπαγε τα λεφτά σε αστρονομικές αμοιβές “μερικών” συνεργατών και “μερικών” στελεχών. Αντί να στήσει ένα αξιόπιστο σύστημα παραγωγής θεάματος που να αντέξει στα δύσκολα, τα λεφτά τα έκανε τζιπάκια και εξοχικά με πισίνες. Αντίθετα η Τουρκία μέσα σε λίγα χρόνια έστησε ένα σοβαρό σύστημα παραγωγής που είναι σε θέση και να εξάγει.
-Ξέρω ότι ενώ το Μεγάλο Κανάλι γιόρταζε τα 20χρονά του είχατε γράψει μια μίνι σειρά σαν συνέχεια των «Χαρίτων» σας που «πάγωσε», γιατί δεν υπήρχαν χρήματα…Θέλετε να γυριστεί κάποια στιγμή;
Όσο ζούμε και οι πέντε μας γιατί να μην θέλουμε;
