Το "JULIUS" μόλις τελείωσε. Θα ξεκινήσει πάλι το φθινόπωρο. Η Αγλαΐα Παππά μεθαύριο θα βρίσκεται στη Μόντενα της Ιταλίας (31/5-1/6) με την παράσταση "Alarme" σε (σκηνοθεσία Θ. Τερζόπουλου). Θα ήθελα να πήγαινα και εγώ μαζί της..
Αγλαΐα, ο μονόλογος έχει από τη φύση του «σημάδια» προσέγγισης ή εξαρτάται μονάχα από τον ηθοποιό; Μιας και δίπλα του τα επίθετα εύκολος και δύσκολος είναι παρακινδυνευμένα, κατατόπισέ με εσύ. Βάλε με στο νόημα.
Θέλω να κάνω μια διευκρίνηση. Η παράσταση JULIUS δεν είναι ακριβώς μονόλογος, διότι επί σκηνής υπάρχει ακόμη ένας ηθοποιός. Και δεν πρόκειται απλώς για μια φυσική παρουσία - που και μόνο αυτό αυτομάτως δημιουργεί άλλες δυναμικές- αλλά επιπλέον ο Γιάννης (Χαρτοδιπλωμένος) μοιράζεται μαζί μου λόγο και δράση.
Παρ´ όλα αυτά, η δομή του κειμένου , είναι δομή μονολόγου. Και σαφώς ο μονόλογος έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Από τα σημαντικότερα ,κατά τη γνώμη μου, είναι η διαχείριση της ενέργειας και του χρόνου από τον ηθοποιό. Δεν αρκεί απλώς να χτίσει τον ρόλο του, αλλά οφείλει να προγραμματίσει την ενέργεια του με βάση τη διαδρομή που έχει προαποφασίσει, και να μην εκτραπεί από την επιλογή του χρόνου της εσωτερικής του διαδικασίας. Έτσι έχει πιθανότητες να φτάσει με αποτελεσματικότητα στον τερματισμό. Είναι ένας μακρύς και μοναχικός μαραθώνιος.
«Julius». Δε θα ξεχάσω εκείνη τη Δευτέρα τη συνωμοτική ησυχία ανάμεσα στο κοινό. «Πάγωναν» ακόμη και οι περαστικοί που έτυχε να περπατούν στη Δεινοκράτους, έξω από το θέατρο. Πώς φτάνει μέχρι εσάς κάτι τέτοιο;
Θα έλεγα γενικά, ότι αυτό που αισθάνεται ο θεατής δεν είναι το ίδιο με αυτό που κάνουμε εμείς στη σκηνή. Και νομίζω ότι αυτό είναι το σωστό. Η δική μας λειτουργία είναι να ερεθίσουμε το δικό σας συναίσθημα. Όσο πιο σύνθετα καταφέρουμε να κινητοποιήσουμε τη φαντασία του θεατή, τόσο πιο καλά κάνουμε τη δουλειά μας.
Είναι κάτι διαφορετικό. Από όπου και να το πιάσεις. Μίλησέ μου για τη συνεργασία σου με τον Κωνσταντίνο Χατζή, τον συγγραφέα και σκηνοθέτη της παράστασης.
Η συνεργασία μου αυτή χαρακτηρίζεται από τρία επίθετα : εύκολη, γρήγορη και αποτελεσματική. Ο Κωνσταντίνος επέδειξε ιδιαίτερη ωριμότητα κατά τη διάρκεια και των προβών και των παραστάσεων. Δεν είναι καθόλου εύκολο -και για μένα ήταν η πρώτη φορά- να δουλεύεις με έναν σκηνοθέτη που είναι συγχρόνως και ο συγγραφέας του έργου.
Μου έκανε εντύπωση ότι κατά τη διάρκεια των προβών, δεν μας έθεσε τον παραμικρό περιορισμό, έστω κάποιο πλαίσιο, σε σχέση με αυτό που είχε στο μυαλό του όταν το έγραφε. Από τη στιγμή που διάλεξε τους ηθοποιούς του, άφησε τη πρόβα να αποκτήσει τις δυναμικές της, χωρίς προκατάληψη ή στεγανά.
Ο Κωνσταντίνος γνωρίζει πολύ καλά μια βασική αρχή του θεάτρου: το σκηνικό κείμενο είναι διαφορετικό από το λογοτεχνικό κείμενο. Αυτό το θεωρώ πολύ ώριμη συμπεριφορά.
«Η μητέρα εκπαιδεύει τον γιο. Να μάθει ποιος είναι και για ποιο σκοπό προορίζεται.» Γιατί ο ρόλος του «καθοδηγητή» δεν έχει ξεπεραστεί; Τα σημάδια της καταστροφής δεν είναι ορατά από όλους τελικά;
Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει καθοδήγηση από τη στιγμή που υπάρχει οικογένεια. Από τη στιγμή που υπάρχουν μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Όλοι έχουμε εκπαιδευτεί και καθοδηγηθεί από τους γονείς μας κατ ´ αρχήν, μετά από τους δασκάλους μας, πολλές φορές και από τους εραστές μας. Ουσιαστικά κάθε εκπαίδευση είναι καθοδήγηση. Όταν όμως η καθοδήγηση είναι φορέας μιας ιδεολογίας εκεί ξεφεύγουμε από αυτά τα πλαίσια.
Τι προηγήθηκε και η σύμπραξή σας στη σκηνή είναι τόσο αληθινή; Το βλέμμα σας τόσο καθαρό; Το συναίσθημα τόσο γνώριμο;
Νομίζω ότι ο τρόπος της πρόβας οδηγεί σε αυτά τα αποτελέσματα. Στην πρόβα ο ηθοποιός κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι πολύ τολμηρός, πρέπει διαρκώς να προτείνει, να έχει συνειρμούς που να προκύπτουν από την προσωπικότητα του, να είναι ευέλικτος και γρήγορος και κυρίως να μη βουλιάζει στο συναίσθημα. Θα ξαναπώ όμως ότι δουλέψαμε και οι τρείς μας πολύ καλά. Ειδικά ο Γιάννης έπρεπε να σηκώσει το βάρος της σιωπής, κάτι πολύ δύσκολο στο θέατρο. Και όχι μόνο τα κατάφερε αλλά υπήρξε μεγάλο μου στήριγμα. Μοιράστηκα τα πάντα μαζί του, στη πρόβα, και πολύ γρήγορα-ακριβώς επειδή ο τρόπος που δουλεύω, σε αναγκάζει να είσαι πολύ αληθινός, να φέρεις τη προσωπικότητα σου ακέραιη και χωρίς φτιασίδια- κατάλαβε ο ένας τον άλλον.
Πώς κρατάμε την Τέχνη στο επίπεδο που της αρμόζει, τώρα «στον καιρό της φρίκης»;
Δεν είναι απαραίτητο η εποχή της κρίσης να είναι και εποχή της φρίκης. Ειδικά δε στο θέατρο, αφού ξεπεράσουμε τη φάση του "σχολιασμού" της κρίσης, θα αναγκαστούμε κάποια στιγμή να μιλήσουμε για την ουσία της. Υπομονή.
Είσαι από αυτούς που ελπίζουν ή χρειάζεσαι βεβαιότητες για να πορευτείς;
Πορεύομαι με ό,τι εχω και με ο,τι μου δώσει η κάθε μέρα. Αλλωστε η εποχή μας απαιτεί βραχυπρόθεσμους σχεδιασμούς. Βεβαιότητα δεν έχει κανείς, αλλά και κανείς δε μπορεί να ζήσει χωρίς ελπίδα.
«Είμαι ένα κλασικό εξαρχειοτόπαιδο». Πώς είναι αυτά τα παιδιά;
Είναι εκείνα που είχαν για γειτονιά τους τα Εξάρχεια, που πήγαν στα σχολεία της γειτονιάς, έπαιξαν στη πλατεία, ερωτεύτηκαν στους γύρω δρόμους και στο λόφο του Στρέφη, έζησαν τα χρόνια των κοινωνικών κινημάτων, και κάποια στιγμή αποχώρησαν από το προσκήνιο. Όμως το πατρικό μου παραμένει στη Θεμιστοκλέους.
Υπάρχει κάτι που σου έχει λείψει;
Ναι, ήθελα να ξέρω μουσική. Είναι μεγάλο εφόδιο στη ζωή.
Το καλοκαίρι πού θα δώσουμε ραντεβού;
Με τέσσερις παραστάσεις τη φετινή σεζόν το μόνο που μπορώ να πω είναι:
Ραντεβού τον Σεπτέμβρη.....
