Κώστας Γάκης.
Μουσικός, σκηνοθέτης, ηθοποιός και δάσκαλος δραματικής σχολής. Πολυπράγμων και ευφάνταστος, θα τον αποκαλέσουν σίγουρα φαινόμενο σε λίγα χρόνια. Πιστεύει ότι ακόμη και μια ταπεινή ''Κατσαρίδα'' έχει δικαίωμα στο όνειρο..
1) Είσαι ένας αποτελεσματικά πολυπράγμων άνθρωπος. Πώς τα καταφέρνεις;
Σπούδασα τρία διαφορετικά πράγματα που και τα τρία με ενδιαφέρουν εξίσου και έχω το σπάνιο προνόμιο να τα εξασκώ. Η διδασκαλία στις δραματικές σχολές μου προσφέρει τη χαρά της συναναστροφής με νέους ηθοποιούς και θέτει ψηλά μέσα μου τον πήχυ της ευθύνης γιατί οι άνθρωποι αυτοί θα χρησιμοποιήσουν το μάθημά μου ως εργαλείο για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη σκηνή. Η μουσική τόσο ως σύνθεση όσο και ως εκτέλεση με αποφορτίζει με κάνει να νιώθω ένα με το σύμπαν και τους αδιόρατους νόμους του. Επίσης μου ανοίγει έναν δίαυλο συνομιλίας με τους ποιητές(μέσω των μελοποιήσεων). Η υποκριτική εμπεριέχει τη χαρά του παιχνιδιού, της ζεστής ανθρώπινης επαφής και της δυνατότητας να επικοινωνήσεις ιδέες σκέψεις συναισθήματα με ένα ευρύτερο ακροατήριο. Όλα τα παραπάνω είναι πανέμορφοι ολάνοιχτοι και αχανείς κήποι μάθησης και ουσιώδους βίωσης της πραγματικότητας. Νομίζω ότι οι τρεις αυτές ιδιότητές μου μπορούν καλύτερα να συγκατοικήσουν κάτω από τη σκέπη της σκηνοθεσίας, της πιο νεαρής από τις ιδιότητές μου.
2) Θέατρο και Μουσική. Σε ποιο από τα δύο έδωσες προτεραιότητα;
Και στα 2, εντελώς ισότιμα.
3) Υπάρχει χρονικό σημείο-ορόσημο για να μπει κανείς στο πετσί του δασκάλου και να αφυπνίσει, να μεταδώσει την εμπειρία του, να κινητοποιήσει;
Το δικό μου σημείο - ορόσημο είναι τα χρόνια του Ιστορικού-Αρχαιολογικού και έπειτα του Εθνικού όταν πρωτοάρχισα να παραδίδω μαθήματα κιθάρας για βιοποριστικούς λόγους. Τότε ανακάλυψα τι χαρά υπάρχει στο να προσπαθείς και τελικά μετά από μεγάλο κόπο να βρίσκεις το κλειδί του κάθε μαθητή, την εντελώς προσωπική μέθοδο που πρέπει να χρησιμοποιήσει κανείς για να μεταδώσει τη γνώση. Η διδασκαλία με ξυπνάει ολόκληρο. Κάθε φορά που βγαίνω από ένα μάθημα στις δραματικές σχολές που διδάσκω αισθάνομαι σαν να έχω αλλάξει φακό στη φωτογραφική μου μηχανή - βλέπω τα πράγματα από άλλο πρίσμα.
4)Έγινες ηθοποιός για κάποιον από τους 1000 κοινότοπους λόγους;
Δεν το ήθελα από μικρός. Συνέβη από καθαρή τύχη και περιέργεια.
5)Η ‘’Κατσαρίδα’’ συνεχίζει ακάθεκτη. Γιατί πιστεύεις ότι αφορά τον κόσμο;
Δεν ξέρω-μάλλον είναι το κεντρικό μήνυμα ότι ακόμα και μια ταπεινή Κατσαρίδα έχει δικαίωμα στο όνειρο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σίγουρα έχει να κάνει με την ποσότητα ιδρώτα που χύνει ο ηθοποιός για να βγάλει αυτή την παράσταση καθώς και με τον κώδικα του συγκεκριμένου έργου( επιθετική αφήγηση και δυναμική υποκριτική που χτίζει και γκρεμίζει διαρκώς τον τοίχο που χωρίζει ηθοποιούς και θεατές)
6)Έχεις δείξει ότι δεν είσαι αμέτοχος, αδιάφορος και εκτός τόπου. Με ποιον τρόπο περιμένεις να γίνει μια ανατρεπτική παρέμβαση;
Πιστεύω τόσο στις μικρές ανατροπές που αφορούν στην καθημερινότητά μας και στον τρόπο που οικοδομούμε τις σχέσεις μας όσο και στη μεγάλη αντίδραση ενός συνειδητοποιημένου λαού ο οποίος εκφράζει την κατακραυγή του και απαιτεί στους δρόμους την αλλαγή. Αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα αυτή την στιγμή είναι μια δικτατορία των τραπεζών, είμαστε στην ουσία πειραματόζωα ενός ακραία επιθετικού πολιτικού συστήματος που με συνοπτικές διαδικασίες οδηγεί τον λαό σε οικονομική καταστροφή και την απόγνωση.
7)Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα του 2012 συναντιούνται οι αγωνίες της πλειοψηφίας; Τι λάθος γίνεται και δεν έχουμε μια χειροπιαστή, υποτυπώδη ομοιογένεια στον στόχο;
Μέσα στις τεχνικές σοκ που μας επιβάλλονται είναι λογικό να δυσκολευόμαστε να βρούμε την κοινή συνισταμένη και την ομοιογένεια. Δεν ξέρω ως θα επέλθει η ομοιογένεια και ούτως ή άλλως η ίδια η λέξη προσωπικά με πάει αλλού- στην ομοιομορφία και την εξομοίωση. Είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω ότι η πολυφωνία και η ποικίλες αντιδράσεις και αντιστάσεις θα σχηματίσουν σταδιακά μια ικανή δύναμη ανατροπής, μια δύναμη συνειδητοποίησης και όχι μια αγελαία σπασμωδική αντίδραση. Προσωπικά προσπαθώ να επεκτείνω το πνεύμα και τον ψυχισμό μου και την πιο λειτουργική μου επικοινωνία με τους γύρω μου και αντιδρώ τόσο βγαίνοντας στο δρόμο όσο και στους χώρους της δουλειάς μου με το να μην εκμεταλλεύομαι και να μην ανέχομαι την εκμετάλλευση. Και όταν οι νύχτες με πνίγουν γράφω τραγούδια όπως η Προπαγάνδα ή το Δεν τα φάγαμε μαζί προσπαθώντας να στείλω ένα μήνυμα αντίστασης στους γύρω μου. Δεν είμαστε μόνοι σε αυτή την παιδωμή, είμαστε όλοι μαζί.
8)Κάνουμε θέατρο, αλλάζουμε τον κόσμο, αισιοδοξούμε, αντιστεκόμαστε..
Φτιάξε μου μια πρόταση, όπως τη θες εσύ, αλλά να καταλήγει σ’ ένα πείσμα, μια βεβαιότητα, μια ελπίδα.
Μόλις το έκανα!
Χρύσα Φωτοπούλου
