Τώρα που τελείωσες με τον ''Αγαμέμνονα'', όπου και διέπρεψες, τι σκέφτεσαι;
Στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι ο Αγαμέμνων δεν είναι απλώς ο Αγαμέμνων του Μύθου, αλλά του Ευριπίδη. Είναι ο μόνος, που συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα της μετάβασης από την περιοχή της αθωότητας και της αμεριμνησίας, στην περιοχή της ευθύνης, από την κυκλική εποχή του Μύθου, στην ευθύγραμμη εποχή της Ιστορίας και της Πόλεως, από την κατάσταση της ετερονομίας, όπου μια ανώτατη αρχή –οι Θεοί– θέτει τους νόμους, στην κατάσταση της αυτονομίας και της αυτοθέσμισης, όπου ο κάθε πολίτης είναι υπεύθυνος και αποφασίζει ο ίδιος για τους νόμους που θα ρυθμίζουν τη κοινή του ζωή.
Η θυσία της κόρης του, είναι το αναγκαίο τίμημα για την μετάβαση αυτή;
Ακριβώς, αλλά μην ψάχνετε την ενοχή του, ή την αθωότητά του. Το ξέρει και ο ίδιος πως δεν είναι αθώος, δε μπορεί να είναι, δεν έχει το δικαίωμα. Στον Μύθον έχεις το δικαίωμα να είσαι αθώος, όχι όμως και στην Πόλιν. Η αθωότητα σε μια τέτοια περίπτωση είναι ισοδύναμη με την βλακεία, την ιδιώτευση. Στην Πόλιν δε μπορείς να είσαι ιδιώτης.
Αυτό το υπερβολικό ενδιαφέρον, το ανεξήγητο που δείχνει ξαφνικά η μοίρα είναι καλό;
Την ίδια ώρα που ανοίγει ο δρόμος μας, την ίδια ώρα κλείνει. Σαν να είναι αυτή η πιο βαριά κατηγορία, που ερχόμαστε στο φως απ’ το σκοτάδι. Γιατί μάλλον εκεί, στο άπειρο, φαίνεται, είναι η ειμαρμένη μας κι εμείς την ξεπερνάμε και παίρνουμε μορφή, αυτή είναι η ύβρις μας.
Και τι πρέπει να κάνουμε; Να μεταμεληθούμε;
Δεν ωφελεί, αυτό έπρεπε να το είχαμε σκεφτεί εδώ κι αιώνες! Από τους χρόνους της Γενέσεως! Τότε που θέλαμε να δώσουμε μορφή στο Μέγα Μύθο και τον κατακομματιάσαμε σε εκατομμύρια μικρά παραμυθάκια. Άντε να βρεις τώρα εσύ ποιος φταίει και ποιος το ξεκίνησε. Και πες ότι στον βρίσκω. Εκείνος έπειτα θα δείξει κάποιον άλλον, κι ο άλλος άλλον, μέχρι να κλείσει ο κύκλος της απελπισίας και του προτελευταίου το δάχτυλο θα δείξει εμένα. Θρίαμβος!
Φαύλος κύκλος!
Αυτή η αιώνια, η παγκόσμια, ψυχρή αγκαλιά της ενοχής. Φαύλος κύκλος πράγματι! Θηλιά, που την τυλίγουμε στο λαιμό μας, να κρεμαστούμε, μπας και μας σηκωθεί ο εγωισμός. Μπορείς να βγεις τώρα εσύ από κει μέσα, εδώ σε θέλω.
Ωστόσο κάτι τραβάει το δρόμο του... Εμείς τι να κάνουμε, θα μείνουμε πίσω και να προσέχουμε μη χαλάσει ο κύκλος;.
Όχι! σ' ότι τραβάει το δρόμο του, εμείς ξοπίσω. Έξω απ’ το φαύλο κύκλο, προχωρούμε! Να αφήσουμε κάτω τα μπαγάζια –μπορεί να σου τα πάρουν, ασ’ τους, κουρελάκια, είναι όπως τα καταντήσαμε . Πάει ο παλιός καιρός, τα κακάρωσε, ξεψύχησε. Πάρτε το απόφαση.
Και τι θ' αναρωτιόμασταν στο τέλος;
Πώς γίνεται να θυσιάσεις έναν άνθρωπο για λίγο ούριο άνεμο;
Το επόμενο όνειρο;
Για τον επόμενο χειμώνα περιμένω με ανυπομονησία την πρώτη μου συνεργασία με τον Θωμά Μοσχόπουλο καθώς και την προβολή της ταινίας του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, ''Ο Εχθρός μου'', που γυρίσαμε το περασμένο φθινόπωρο.
