Συνέντευξη στη Σεμίνα Διγενή
Στον 'Αρχιμάστορα Σόλνες'' του Ιψεν, σε σκηνοθεσία Χουβαρδά, ενσαρκώνεται συγκλονιστικά τη σύζυγό του, μια γυναίκα με πεθαμένη ψυχή, σ έναν νεκρό γάμο. Ποιά είναι η λέξη που σημαδεύει την ύπαρξή της;
Το καθήκον.
Ο Ιψεν σχεδόν σε όλα τα έργα του ασχολείται με την έννοια του καθήκοντος και κάνει την κριτική του σε μια κοινωνία, που προτάσσει έναν τρόπο ζωής, σύμφωνο με νόμους, που απομακρύνουν το άτομο απο τις πραγματικές επιθυμίες του. Η κυρία Σόλνες δεν έχει τη δύναμη να υπερβεί τη μοίρα της, συνειδητοποιώντας ότι υπάρχει και άλλο καθήκον, πιο ιερό, το καθήκον προς τον εαυτό μας. Ζει, όπως θέλουν οι άλλοι να ζει και οδηγείται σε μια ζωή νεκρή και άχρηστη.
Αλαζονεία, Υπεροψία, Σκληρότητα. Πόσο γρήγορα οδηγούν αυτές οι ύβρεις, στην καταστροφή; Ο Ίψεν λένε, ήταν υψοφοβικός, όπως ο Σόλνες και σε σχέση με τα θεατρικά, θεωρούσε τον εαυτό του αρχιμάστορα και φοβόταν τους νεότερους.
Δυστυχώς η Φύση έχει μια δική της αίσθηση δικαιοσύνης, που δεν έχει σχέση με τη δική μας έννοια του χρόνου. Η καταστροφή μπορει να αργήσει πολύ να έρθει. Και αφού έχουν καταστραφεί πολλές ζωές. Η τιμωρία του αλαζόνα είναι ότι ξεχνάει τη δική του θνητότητα. Ο θάνατος ίσως τον βρει απροετοίμαστο και έκπληκτο κι αυτο είναι μια τεράστια ήττα. Ο Ιψεν έντυσε τον ήρωά του με τους δικούς του φόβους και τα ερωτήματα. Δεν ήταν, όμως, ο αλαζόνας που δεν συνδιαλέγεται με τη συνείδηση του, έτσι στο τέλος, του χαρίζει υπέρβαση και ελευθερία απο φόβους.
Εσείς, έχετε ζήσει αυτήν την εμπειρία; (και του να σας φοβούνται και του να φοβάστε στο θέατρο;)
Όχι. Ποτέ.
Πόσο μεγάλη παγίδα για την ψυχή, είναι να μετατρέπουμε ανθρώπους σε εργαλεία, για να πετυχαίνουμε στόχους;
Είναι ολέθριο, γιατί γνωρίζεις τί κάνεις, οπότε κάθε επιτυχία συνοδεύεται απο τεράστιες ενοχές. Οι άνθρωποι με τέτοιες συμπεριφορές, δεν έχουν ηθικούς ενδοιασμούς .
Έχετε καταφέρει στη ζωή σας, να ξεπεράσετε φόβους, δεσμά και εμμονές και να συμφιλιωθείτε με τις πιο επαναστατικές και τολμηρές επιλογές σας;
Ναι, φυσικά χρειάστηκε να δώσω κι εγώ τις μάχες μου. Δε ξέρω αν έτσι οδηγήθηκα σε πιο επαναστατικά ή τολμηρά μονοπάτια , πάντως σίγουρα έφτασα πιο κοντά στον αληθινό μου εαυτό.
Τι φοβάστε στην Ελλάδα του σήμερα;
Το ότι ακόμα δε μπορούμε να ξεπεράσουμε τον ατομικισμό μας και σε πολιτικό και σε κοινωνικο επίπεδο. Διαλέγουμε πολιτικούς που μας μοιάζουν, φιλοχρήματους, εξουσιομανείς και κοντόφθαλμους. Σκουπίζουμε το πεζοδρόμιο έξω απο τη πόρτα μας και πετάμε τα σκουπίδια στη διπλανή πόρτα. Χρειάζεται να αποκτήσουμε όραμα για την κοινωνία μας, για τον τόπο μας και φοβάμαι ότι ο δρόμος μπροστά μας είναι πολυ μακρύς και ίσως αγνοούμε, μη έχοντας πυξίδα και το ποιός είναι αυτός ο δρόμος
Ποιά είναι η πιο ζωηρή σας ανάμνηση από τη Δραματική σχολή του Kρατικού Ωδείου Θεσ/νίκης;
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τότε ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός και δεν ήξερα τίποτα για το θέατρο.Εκεί έγινε η αποκάλυψη, ότι μόνο αυτό αγαπουσα να κάνω στη ζωη μου.
Πιστεύετε ακόμη ότι το θέατρο είναι ένας χώρος που ενώνει τους ανθρώπους, ένα αντίδοτο στη μοναξιά και στις δυσκολίες της ζωής;
Ναι , το πιστεύω. Τελευταία, μάλιστα, ζήσαμε μια υπέροχη εμπειρία, με το κοινό του Globe Theater, όταν παίξαμε τον "Περικλή" στο Λονδίνο. Ήταν μια συνεχής ανταλλαγή ενέργειας που οδηγούσε στην τέλεια επικοινωνία ,ενώ δεν μιλούσαμε καν την ίδια γλώσσα.
real news
