-Πόσο παράξενη είναι αυτή η κωμωδία του Ψαθά ;
-Το δράμα με την κωμωδία είναι πολύ κοντά. Ο ''Φον Δημητράκης'' είναι ένας ήρωας τόσο τραγικός που είναι στα όρια του γελοίου. Γελάμε επειδή είναι γελοίος. Για χάρη μίας καρέκλας υπουργείου προδίδει αδελφό, γιο, κόρη, τους πάντες. Είναι μία πικρή κωμωδία.
- Εσύ ως προδομένος αδελφός, πώς αντιδράς;
Αυτό που βιώνει ο ''Λεωνίδας'' είναι τραγικό. Για σκέψου, να είσαι προοδευτικός, αγωνιστής, δίκαιος, αντάρτης και να έχεις έναν γλοιώδη αδελφό, κολλημένο με την εξουσία, που δεν υπολογίζει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό του... Γίνεται πολύ δυνατή σύγκρουση στην ψυχή του Λεωνίδα, γιατι έχει ένα μόνιμο βάσανο μπροστά του.
-''Φον Δημητράκηδες'' παντού και στην πολιτική και και στην κοινωνία....
Ποιοί βοήθησαν στην εξάπλωση του «φαινομένου»;
-Δεν παίζει ρόλο που το έργο είναι γραμμένο το '46. Πάντα είχαμε αυτού του τύπου ανθρώπους. Και από την αρχαιότητα, μιλούσαν για τη δύναμη της εξουσίας και στον κανιβαλισμό που σε οδηγεί, αν δεν ξέρεις να τη διαχειριστείς. Σε αυτόν τον τόπο, οι σοβαροί άνθρωποι δεν ασχολήθηκαν με την εξουσία, δεν ήταν καρεκλοκένταυροι. Οι Φον Δημητράκηδες. είναι φαινόμενο διαχρονικό, λυπηρό και προβληματικό για το λαό.
- Συγχωρείς την προδοσία;
Όχι την προδοσία, ενός ολόκληρου λαού δεν τη συγχωρώ. Σε μία προσωπική προδοσία, κάτω από κάποιες συνθήκες, είμαι διατεθειμένος να δώσω ελαφρυντικά, αλλά το να προδώσεις κόσμο, εν ονόματι του εαυτού σου, αυτό μου είναι δύσκολο να συγχωρήσω.
-Στη ζωή σου, μολύνθηκες ποτέ, από το μικρόβιο της εξουσίας;
Όχι δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι καρέκλες και το αποδεικνύει κι η πορεία μου σε αυτή τη δουλειά. Δεν φιλοδόξησα κάτι παραπάνω από αυτό που μπορώ, που μ αρέσει και αγαπώ. Μέχρι εκεί. Η εξουσία για μένα ήταν εντελώς αδιάφορη. Μπορεί να βλέπω κριτικούς στο δρόμο που τους ξέρω και δεν τους μιλάω, για να μην θεωρηθεί ότι έχω παραπάνω σχέση με άτομα που έχουν εξουσία. Η εξουσία με απωθεί, δεν τη μπορώ καθόλου. Εγώ είμαι έτσι.
-Είναι η παράσταση ένα κάλεσμα «αντίστασης» σε ό,τι υποδουλώνει τον Έλληνα σήμερα;
-Πιστεύω ότι κάθε παράσταση που γίνεται έντιμα, με άποψη και σωστά, είναι ένα τέτοιο κάλεσμα. Είναι πολύ δύσκολο να βρω κάτι άλλο, αυτούς τους καιρούς άξιο να μας εμπνεύσει εκτός της τέχνης. Πέρα από την οικονομική, αντιμετωπίζουμε μία ακόμη μεγαλύτερη κρίση αξιών, πολιτιστική, πανανθρώπινη. Μόνη φωτεινή αχτίδα, είναι η τέχνη, που μπορεί να λειτουργεί ως έμπνευση, ελπίδα, ως μία μορφή αντίστασης...
-Οι εντυπώσεις σου από τον σκηνοθέτη και συμπρωταγωνιστή σου φέτος, Πέτρο Φιλιππίδη;
Ο Πέτρος είναι ένας άνθρωπος που αγαπώ. Ξεκινάω από αυτό, γιατί είναι το σημαντικότερο για μένα. Είναι μεγάλη χαρά που το κάνω αυτό μαζί του, γιατί δεν είχαμε δουλέψει ποτέ μαζί, παρόλο που είμαστε χρόνια φίλοι και συγγενείς. Κάναμε την ταινία και αμέσως μετά ακολούθησε το θέατρο. Είμαι κυριολεκτικά ενθουσιασμένος. Επιτέλους μετά από τόσα χρόνια θα τον θαυμάσω και πάνω στη σκηνή, όχι μόνο από κάτω.
