Συνάντησα τον Πάνο Σουρούνη, τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τις μουσικές της παράστασης " Εγώ, η Γωγώ" στο Θέατρο Αθηνών Κυριακή βράδυ, λίγο πριν τη γενική δοκιμή. Καθίσαμε σε ένα πεζούλι στον πεζόδρομο έξω από το θέατρο (Βουκουρεστίου λέγεται η οδός; Ποτέ δε θυμάμαι). Είχε ησυχία και ζέστη. Αρχίζει η κουβέντα μας. Κρατώ μολύβι και τετράδιο. Για να μη γίνει πάλι καμιά στραβή με τα μαγνητόφωνα. Τον ρωτάω πόσα χρόνια ασχολείται με τη μουσική στο θέατρο.
"Ο λόγος που ασχολήθηκα με το θέατρο ήταν η Ελένη (Γκασούκα). Στην αρχή ήταν φοβιστικό για μένα. Ξαφνικά από τη μουσική στα μπαρ να επενδύεις μουσικά ένα θεατρικό κείμενο. Με την Ελένη πρωτοσυνεργαστήκαμε στους "Ήρωες", έπειτα στη "Φουρκέτα", τη "Φτωχούλα του θεού" και τώρα στη "Γωγώ". Η Ελένη είναι χορογράφος. Και αυτό φαίνεται και στα κείμενά της. Γράφει με μουσική στα κείμενά της. Το όμορφο είναι ότι βρίσκω μαζί της πολλά σημεία τομής". Του επισημαίνω πόσο τυχερός είναι και αυτός συνεχίζει: " Η Ελένη έχει ήδη φανταστεί το κλίμα. Από κει και έπειτα είναι πόσο θα πετύχει η επιλογή η δική μου. Πόσο θα συμπέσει με αυτό που έχει ακριβώς φανταστεί εκείνη. Αν θέλεις να κάνεις σωστά τη δουλειά σου στο θέατρο πρέπει να μπεις στο κεφάλι του ανθρώπου που έχει γράψει το κείμενο. Έχω τη χαρά μέχρι τώρα να δουλεύω με φίλους. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να λειτουργήσω, αν δεν υπήρχε αυτή η συνθήκη της φιλικής παρέας.
Σπρώχνω την κουβέντα στην ευτυχία και τη συγκίνηση.
"Η Φουρκέτα είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω ζήσει. Αυτό έχει να κάνει με το ότι η Ελένη γράφει πράγματα που με αγγίζουν. Τα καταλαβαίνω πριν ακόμη γραφούν. Οι "Ήρωες" για μένα είναι η αρχή μιας επαγγελματικής καθιέρωσης στο θέατρο. Ένα σπίτι που ανοίγει και κλείνει όποτε θέλουμε διακοπές. Και θα ξανανοίξει σύντομα.".
Μίλα μου για την Γωγώ (πάντα μ' άρεσαν τα γυναικεία ονόματα με ωμέγα στο τέλος. Δεν του το λέω θα του κόψω τον ειρμό). "Η Γωγώ στην ουσία είναι μια γυναίκα της οποίας παρατηρούμε τις αντιδράσεις της καθώς μονολογεί με τον εαυτό της. Μ' ένα αμάξι που έχει ντελαπάρει και μ' ένα ραδιόφωνο που παίζει ό,τι γουστάρει. Εκεί εμφανίζεται ο ρόλος του ραδιοφώνου στη ζωή του ανθρώπου.Έβαλα μουσική για μια σκηνή. Η δυσκολία ήταν σε μια σκηνή. Καταφέραμε έτσι να κουνήσουμε ένα αμάξι χωρίς να κουνηθεί".
Μου αρέσει πολύ η τελευταία φράση. "Πάνο, σ' ευχαριστώ πολύ." "Ο ήχος του μολυβιού ήταν αυτό που άκουγα τόση ώρα;" με ρωτάει. Γελάμε.
Ο Πάνος Σουρούνης έχει κάνει πολλά πράγματα μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Είναι 32 χρόνων. Δεν του φαίνεται...
Χρύσα Φωτοπούλου
