Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Ο Μπέκετ και ο Σφακιανάκης,ο Ριχάρδος και η Βανδή, το Cabaret και η Χρυσή Αυγή, ο Ευριπίδης και οι κουραδόμαγκες, τα παραπατήματα και ο χρόνος, το καύσιμο Έρωτας και οι τρικυμίες!
Ευφυής και στη σκηνή -τόσο υποκριτικά όσο και σκηνοθετικά- μα και κάτω από αυτήν, ο Δημήτρης Λιγνάδης μιλά για όλα και για όλους με ζηλευτή δεινότητα, αποκλειστικά στο onlytheater.gr
-Θέλω να ξεκινήσουμε από το μήνυμα που ανέβασες στο facebook λίγο πριν από την φετινή πρεμιέρα του Τέλους του παιχνιδιού
«Εγώ δεν έχω σχέδια! Έχω όμως μια σχεδία! Με την οποία περιπλανώμαι. Και όπου με βγάλει! Έτσι λοιπόν, ξανά και φέτος, προσαράζω στο λιμάνι της ψυχής μου: Από σήμερα: Σάμουελ Μπέκετ-Το τέλος του παιχνιδιού».
Ειλικρινά δεν έχεις σχέδια; Δεν ονειρεύεσαι έργα και ρόλους;
-Το θέατρο για μένα είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει πιο πολύ με ζάρια, παρά με σκάκι. Εννοώ πως εγώ έχω αρκετά όνειρα, επιθυμίες κλπ αλλά σπάνια τις μεθοδεύω, γιατί εν τω μεταξύ, έχουν εμφανιστείς άλλες! Φυσικά και ονειρεύομαι και Οιδίποδες και Ριχάρδους και όπερες και...και ...και...All that jazz! Όμως κάνω εκείνο που κάθε φορά η συγκυρία θα γεννήσει!
-Αυτή η σχεδία που λες σε πηγαίνει σε διάφορα και διαφορετικά λιμάνια. Απ’την Επίδαυρο ως το Από Μηχανής. Πες μου τι σε δίδαξε το ταξίδι ως τώρα!
-Το ταξίδι ως τώρα με δίδαξε, πως ο «σωστός» δρόμος είναι πάντα ο μακρύτερος! Και απολαμβάνεις τη διαδρομή, όχι τόσο περπατώντας, αλλά παραπατώντας!
-Κινδύνεψε αυτή η σχεδία από μεγάλα κύματα;
-Βρέθηκα σε πολλές τρικυμίες! Όμως έτσι είναι όταν ανοίγεσαι σε ωκεανούς, μακριά από τα ασφαλή λιμάνια!
-Ένιωσες ποτέ να θέλουν να την βουλιάξουν την σχεδία σου αυτή κριτικοί; Σε πόνεσε;
-Κάποιοι κριτικοί, ίσως! Λίγες φορές! Η Κριτική, ποτέ! Απλώς στην εποχή μας, η κριτική πλέον έχει κατακερματιστεί σε μια σειρά από αμέτρητες κρίσεις που σπάνια αποτελούν κριτική!
-Γουστάρεις να τολμάς και να ανακατεύεις διάφορα και διαφορετικά «υλικά» σε πολλές παραστάσεις που σκηνοθετείς. Αποκορύφωμα οι καλοκαιρινές «Βάκχες». Με το που έσκασε η είδηση ότι «παντρεύεις» την Πατεράκη με τον Ρουβά, άρχισαν τα ειρωνικά σχόλια. Πόσο σε χάλασε αυτό;
-Δεν θα έλεγα τόσο πως «γουστάρω να τολμάω», όσο πως γουστάρω να παίζω! Και το θέατρο εγώ δεν το είδα ΠΟΤΕ ως τίποτα άλλο, παρά ένα extreme game! Όσο επαγγελματικά και να το ασκώ! Ως εκ τούτου ελάχιστα πράγματα με χαλάνε! Για το δε συγκεκριμένο «γάμο» που λες, συναίνεσαν και οι δύο νυμφευόμενοι, θυμίζω!
-Τελικά ο Ρουβάς τα κατάφερε;
-Ναι τα κατάφερε να δώσει μια «έγκυρη» έκδοση του Θεού Διονύσου! Στους μεγάλους ρόλους άλλωστε, μόνο εκδοχές μπορούμε να επιτύχουμε! Ο Ρουβάς ξεπέρασε ΚΑΙ τον εαυτό του ΚΑΙ τις προσδοκίες-καλές ή κακές-πολλών!
-Στο Cabaret κάποιοι ενθουσιάστηκαν και κάποιοι έπεσαν να σας φάνε! Πόσο «μετράς» τις κριτικές;
-«Μετράω» πάντα τις κριτικές,όχι τις αβασάνιστες κρίσεις όπως σου έλεγα πριν. Όμως έχω τέσσερις πολύ αυστηρούς κριτικούς που με «προχωράνε» σε ό,τι κάνω: τον πατέρα μου, το Κοινό, τον Συγγραφέα και τον εαυτό μου! Κι είναι αμείλικτοι!
-Ο Ναζισμός τότε-η σκιά του σήμερα στην ζωή μας με την Χρυσή Αυγή. Σε τρομάζει το γεγονός ότι στις μετρήσεις μοιάζει να γιγαντώνεται;
-Φοβάμαι ότι μιλώντας για ναζισμό, με τη στενή έννοια, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Πιο πολύ με τρομάζει, αν όχι η εξιδανίκευση, σίγουρα πάντως η ανοχή από μεγάλη μερίδα, της βίας, της απάτης, της ελληνικής-όψιμης- κουραδομαγκιάς, της ημιμάθειας, της ανηθικότητας με προσωπείο ηθικής! Γνωρίσματα που βρίσκουν στέγες σε ανάλογα καταλύματα! Με ανησυχεί πιο πολύ το γεγονός, ότι έκπληκτοι, αθώοι και «αμέτοχοι» εμείς αναρωτιόμαστε!
-Ο Νότης Σφακιανάκης δήλωσε πως μόνο με την Χρυσή Αυγή θα σωθούμε.
-Ο κάθε «Νότης Σφακιανάκης» μπορεί να λέει ο,τι θέλει, υπόλογος στη συνείδηση του και στην Ιστορία! Εμείς, δεν έχουμε παρά να πάμε να πετάξουμε γαρύφαλλα και να ανοίξουμε μπουκάλια, αλλού!
-Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο facebook του έγραψε για την Βανδή που αποχώρησε από το πρόγραμμα που θα έκαναν μαζί «Μια από τις πιο καθαρές και "αντρίκιες" στάσεις απέναντι στη γελοιότητα ήρθε από ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι που τραγουδάει. Σ' αυτή τη χώρα όλα σου 'ρχονται πια από κει που δεν τα περιμένεις. Ακόμα και το φως».Η δική σου άποψη για αυτό;
-Πάντα πίστευα εγώ στα «κορίτσια που τραγουδάνε»!
-Έχεις κάνει τηλεόραση και απέχεις καιρό από αυτήν. Πες τι βλέπεις και τι όχι σε αυτήν.
-Δε βλέπω τηλεόραση, κι έτσι δεν βλέπω κάτι σε εκείνη! Και το αντίστροφο!
-Για το σκηνικό με την ΕΡΤ τι έχεις να πεις;
-Πολύ κακόγουστο «σκηνικό»-αδικεί το έργο!
-Έρωτας είναι... συμπλήρωσέ το!
-Ο έρωτας είναι το καύσιμο! Με το οποίο τρέχεις, μα στο τέλος πάντα περιλούζεσαι και αυταναφλέγεσαι!
-Τι είναι αυτό που σε συνάρπασε στο Τέλος του παιχνιδιού για να μπεις σ’αυτό;
-Υπάρχουν ποιήματα που δεν τα διαβάζεις. ΣΕ διαβάζουν!Ομοίως, υπάρχουν και έργα που δεν τα βλέπεις! ΣΕ βλέπουν! Αυτό που έκανε-χρόνια τώρα-και ο Μπέκετ!
-Ο Μπέκετ πόσο αφορά σήμερα;
-ΚΛΟΒ: Κλαίει...ΧΑΜ: Άρα ζει! Αν αυτό δεν αφορά σήμερα,όσο και πάντοτε,τότε...τι;
-Πες μου το απόλυτο μότο σου!
-Ο χρόνος υπάρχει, μόνο όταν ασχολείσαι μαζί του!
-Μετά τις πολυσυζητημένες-ψαγμένες «Βάκχες» του και το σαρωτικό «Cabaret» ο πολυσχιδής και πολυπράγμων Δημήτρης Λιγνάδης «χτυπά» ξανά στο «Από Μηχανής Θέατρο» με το «Τέλος του παιχνιδιού» του Σάμουελ Μπέκετ. Στην πρώτη του συνεργασία με την Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί (+,Χ), καταπιάνεται με το σπουδαίο έργο του Μπέκετ σε μια προσπάθεια να φωτίσει άγνωστες πτυχές αυτού του πολυσήμαντου ελλειπτικού έργου που ακροβατεί ανάμεσα στο παράλογο και την καθημερινή κόλαση, ως μια άλλη εκδοχή της «Κόλασης» του Δάντη. 55 χρόνια μετά την πρώτη του παράσταση το έργο του Μπέκετ παραμένει ένα καλά κρυμμένο μυστικό που κάθε σκηνοθέτης προσπαθεί να ξετρυπώσει. Ποιος είναι τελικά ο Χαμ; Είναι ένα είδος βασιλιά; Και ο Κλοβ; Γιατί θέλει να λέει ιστορίες; Και γιατί οι γονείς του Χαμ μένουν σε χαρτόκουτα; Όταν ο Χαμ δηλώνει ότι δεν υπάρχει Θεός, ο Κλοβ απαντά «όχι ακόμα», αλλά αργότερα ο Χαμ διατείνεται ότι πρέπει να βγούμε έξω και να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο, ακριβώς όπως έλεγε ο Χριστός...
Το τέλος του παιχνιδιού έχει ήδη κριθεί, όπως σε έναν αγώνα σκακιού που πλησιάζει στο τέλος και το αποτέλεσμα ήδη διαφαίνεται. Αλλά ο Χαμ και ο Κλοβ συνεχίζουν την ατέρμονη σχέση τους ως δούλος και αφέντης, ως γιος και πατέρας. Και τίποτα δεν αλλάζει ποτέ. Έξω όλα παραμένουν στο μηδέν και μέσα όλα πλησιάζουν σε ένα τέλος που δε γίνεται ποτέ ορατό. Η αποξένωση, η ψυχική κούραση, η ματαιότητα της κυκλικής ύπαρξής τους, η απόγνωση καταδιώκουν τους ήρωες, που γνωρίζουν καλά ότι ζουν στη γη και δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτό...
Μετάφραση: Κωστής Σκαλιέρας.
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης.
Σκηνικά Λίλη Πεζανού
Παίζουν: Άκις Βλουτής, Δημήτρης Λιγνάδης, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Αφροδίτη Κλεοβούλου
