Η φράση "Ξημερώνει Κυριακή" θα μπορούσε να είναι με το καταφανές πλεονέκτημα της γλωσσικής βαρύτητας από συνοψισμένο σύνθημα σε τοίχο, τίτλος σε ένα όνειρο μέχρι η μεγάλη βεβαιότητα που χρειάζεται ο ζωντανός για να ξεχωρίσει από τους νεκρούς. Ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει η πρόβα του "Ξημερώνει Κυριακή" στον Ελληνικό Κόσμο (με το που μπει ο Φλεβάρης μετράμε αντίστροφα για την πρεμιέρα) έπιασα κουβέντα με την Αννίτα Κούλη, τη Δώρα Χρυσικού και τον Γιάννη Καραούλη. Την απομαγνητοφωνώ γιατί έχει πραγματικό ενδιαφέρον.
"Ξημερώνει Κυριακή". Το ξημέρωμα απαιτεί να δουλέψουν τα γρανάζια του ήλιου για να το εκφράσω ποιητικά. Είναι λογικό να συμβεί άμεσα αυτό το ξημέρωμα;
Γιάννης Καραούλης: Απαντώντας ποιητικά, λοιπόν, "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή". Θέλει, δηλαδή την προσωπική μας συμμετοχή και την καθημερινή έμπρακτη αλλαγή του εαυτού μας και των συνθηκών στην κοινωνία γύρω μας. Η απλή ονειροπόληση και η ματαιωμένη νοσταλγία δεν είναι λύση. Μόνο καθυστερούν το λογικό -για μένα- αυτό ξημέρωμα ή αμβλύνουν τις πληγές που προκύπτουν απο την καθυστέρησή του.
Αννίτα Κούλη: Έχω την ταπεινή υποψία πως τα "γρανάζια του ήλιου" όπως πολύ όμορφα διατυπώσατε, είμαστε όλοι μας. Ζούμε σε έναν τόπο συγκλονιστικά ευλογημένο, αλλά δυστυχώς το ξεχνάμε. Αισθάνομαι πως χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Δεν ξέρω αν αυτό θα ήταν η λύση, αλλά θα ήταν σίγουρα μια ανακούφιση. Σαν τις πρωινές κυριακάτικες λιακάδες, που ευτυχώς δε θα μας λείψουν ποτέ.
Δώρα Χρυσικού: Νομίζω πως το " ξημέρωμα" δεν ειναι απλά λογικό να συμβεί, ειναι επιβεβλημένο περισσότερο τώρα παρά ποτε , για να μην πω αναπόφευκτο. Και εχουμε ήδη αργήσει. Έχουμε περιέλθει στην πιο " βαθιά νύχτα ", το φως αχνοφαίνεται και χρειάζεται να δουλέψουν στο φουλ τα γρανάζια τα δικά μας για να "ξημερώσει Κυριακή". Ανήκω στους αισιόδοξους από φύση και θέση θα έλεγα, αλλά πλέον χρειάζεται μετατόπιση και ρήξη με καθετί παλιό , βαθιές τομές , και αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας, τη ράτσα μας , τη θέση μας μέσα στον κόσμο , την επικοινωνία εν γένει. Νομίζω πως η " ελληνικότητα" με ό, τι εμπεριέχει και κουβαλά ως ουσία και ενέργεια, θέλει μια ριζική, εκ νέου ανάγνωση!
Έχει υποστηριχθεί ότι η εποχή είναι νεκρή από έμπνευση. Συμφωνείτε;
Γιάννης Καραούλης: Όχι, δε συμφωνω. Δε θέλω να συμφωνήσω. Διαπιστώνω το αντίθετο καθημερινά σε σκέψεις, συζητήσεις, ενέργειες και δράσεις ατόμων της γενιάς μου -και όχι μόνο-. Έμπνευση υπάρχει. Στη φροντίδα για πραγμάτωση της έμπνευσης αυτής υστερούμε.
Αννίτα Κούλη: Είναι αποκαρδιωτικό να υποστηρίζουμε ότι η έμπνευση είναι νεκρή. Όταν κάτι χαίρει υποστήριξης συνήθως μεγαλώνει και ενδυναμώνεται. Η έμπνευση γεννιέται από την αγάπη, και η αγάπη είναι σαν τ'αγριολούλουδα, φυτρώνει και στα πιο κακοτράχαλα μονοπάτια. Δεν ξέρω λοιπόν,αν συμφωνώ ή διαφωνώ, σίγουρα όμως δεν το υποστηρίζω.
Δώρα Χρυσικού: Καθόλου, καμία εποχή δεν ειναι νεκρή από έμπνευση . Όσο υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται, πάσχουν , φαντάζονται, ερωτεύονται, πονούν , χαίρονται και δημιουργούν πάντα κάτι θα συμβαίνει. Ίσα ίσα θεωρώ πως η τέχνη που έχει "αίμα" ως σύλληψη και ανάγκη ανθεί σε καιρούς προβληματισμού και σε κοινωνίες που βρίσκονται σε ανακατάταξη . Γιατί είναι τρόπος επικοινωνίας και οι άνθρωποι πάντα θα έχουν την ανάγκη να επικοινωνούν , αυτή όμως η ανάγκη αναπροσαρμόζεται κάθε φορά στις επιταγές της κάθε εποχής. Ανήκω σ 'αυτούς που θέλουν να πιστεύουν πως η τέχνη δεν ειναι απλά το παντεσπάνι, αλλά άμεσα συνδεδεμένη με την ύπαρξη, υπό την έννοια όχι μόνο της επιβίωσης, αλλά της διαβίωσης που εμπεριέχει την ελπίδα, την αξιοπρέπεια και το όνειρο.
Η παράσταση θα ελκύσει τους νοσταλγούς των περασμένων ή τους εραστές του έμπρακτου μέλλοντος;
Γιάννης Καραούλης: Νομίζω ότι ο καθένας θα δει και θα ακούσει κάτι που τον αφορά. Και εκεί έγκειται το ενδιαφέρον και της παράστασης, αλλά ειδικότερα και των διαχρονικών τραγουδιών των κ. Πλέσσα-Παπαδόπουλου. Στην ικανότητα τους να συνδιαλλαγούν με μια πάλλουσα ανάμνηση και να μιλήσουν και για ένα μέλλον, που διαμορφώνεται τώρα, στο παρόν της παράστασης και του θεατή.
Αννίτα Κούλη: Οι εραστές του έμπρακτου μέλλοντος κουβαλάνε μέσα τους τους νοσταλγούς των περασμένων. Είναι πιο συλλογικό αυτό μέσα μου και αφορά στο μέλλον μας. Αυτό που διαισθάνομαι είναι ότι θα χτυπήσει χορδές της ψυχής μας που ίσως έχουμε ξεχάσει. Η μουσική και οι στίχοι των ιστορικών αυτών τραγουδιών έχουν δεθεί τόσο αρμονικά με την ιστορία του έργου μας, που πιστεύω πως καταλήγει να μας αφορά όλους.
Δώρα Χρυσικού: Ευελπιστώ και εύχομαι η παράσταση να προσελκύσει όσους δεν φοβούνται να θυμούνται και όλους αυτούς που, κόντρα στον καιρό, τολμούν να ονειρεύονται, να τραγουδούν , να συγκινούνται και να πράττουν το καλό!
Τελειώσαμε. Ακουγόταν ήδη η εισαγωγή από τα "δώδεκα μαντολίνα". Πόσο μ' αρέσει αυτό το τραγούδι..
