Συνέντευξη στον ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του και με αρκετές ισχυρές υποκριτικές «νίκες» στο ενεργητικό του, πετυχαίνει φέτος double score ξεχωρίζοντας και στην μαύρη κωμωδία «Το σκυλί των Μπάσκερβιλ» που σπάει πόρτες για δύο χρόνια στο «Αμιράλ» και στο πολύ σκληρό «Cleansed» που μόλις ανέβηκε στο «Σημείο». Ο ίδιος μιλά στο Onlytheater για το διπλό «στοίχημά» του και τη γυμνή αλήθεια του, αποδεικνύοντας πως ξέρει τον τρόπο να εντυπωσιάζει και εκτός σκηνής. Καλοτάξιδος να είναι, με τον πήχη να σηκώνεται ολοένα και περισσότερο…
-Αν έπρεπε να «συστηθείς» σε ένα κοινό που δεν σε γνωρίζει, ποια πράγματα από όσα έχεις κάνει θα ξεχώριζες και θα καμάρωνες για αυτά;
-Την Πλαστελίνη και τον Χρυσό Δράκο στο Εθνικό Θέατρο μιας και αισθάνομαι πως η συνεργασία μου με την Κατερίνα Ευαγγελάτου λειτούργησε σαν βάση της υποκριτικής και καλλιτεχνικής μου υπόστασης. Στο βαθμό που έχω εξελιχθεί σαν ηθοποιός θεωρώ πως η Κατερίνα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Ταυτόχρονα τα δύο αυτά κείμενα μού έδιναν πολύ μεγάλη απόλαυση να τα μελετάω και να τα αποδίδω. Επίσης το ¨ Ταξιδεύοντας με το Σταυρό του Νότου¨ στο Μέγαρο Μουσικής με τον Μικρούτσικο. Ό,τι και να πω για εκείνον θα μειώσει αυτά που αισθάνομαι, του έχω μεγάλη αγάπη και απεριόριστη εκτίμηση, είναι ο πιο γενναιόδωρος συνεργάτης που είχα μέχρι στιγμής. Ένας αληθινός Ζορμπάς. Και φυσικά τα Άγρια Παιδιά. Πάνω απ όλα γιατί μου έδωσαν τρείς αληθινούς φίλους. Τον Αντίνοο, τον Σταύρο και τον Μιχάλη.
-Στο πλατύ κοινό έγινες γνωστός μέσα απ'τα Άγρια Παιδιά του Mega-μια σειρά που είχε φανατικό κοινό.Ήταν μπροστά απ'την εποχή της λες, για αυτό δεν της δόθηκε περισσότερος χρόνος από ότι της άξιζε;
-Θεωρώ πως τα άγρια παιδιά ήταν μια καλογυρισμένη σειρά με πολύ καλή αισθητική και καλές ερμηνείες από μας. Παρ όλα αυτά οι ιστορίες δεν μπορούσαν να έχουν αντίκτυπο σε ένα μεγαλύτερο κοινό απ αυτό που εν τέλη είχαν. Τα στοιχεία του σκέιτ και των χαρακτήρων που λειτουργούσαν σαν ¨καλοί σαμαρείτες¨αποδυνάμωναν πολύ το αποτέλεσμα. Κατά την άποψη μου αυτά τα ¨άγρια παιδιά¨ήταν κάπως αποστειρωμένα, αποστασιοποιημένα απ την πραγματικότητα για την οποία μιλούσαν. Θυμάμαι κάναμε γυρίσματα στο κέντρο και βρεθήκαμε να στήνουμε κάμερες τη στιγμή που γινόταν το απογευματινό ¨νταλαβέρι¨κάπου στη Σωκράτους. Ένας πρεζάκιας λοιπόν μου είπε μ αυτή η σβησμένη, κυνική φωνή ¨Ρε μάγκα, πρέζα πίνετε στο έργο;¨ ¨όχι ρε τρελέ¨του λέω εγώ και εκείνος μου φωνάζει ¨τότε τι άγρια παιδιά είστε ρε;¨ . Αυτή η ατάκα συμπυκνώνει νομίζω ό,τι είπα πιο πριν. Η άποψή μου είναι πως μια δουλειά η οποία ξεφεύγει απ την προσπάθεια να εξιδανικεύει τη ζωή και τους ανθρώπους θα έχει τρομερό αντίκτυπο στο κοινό.
-Τι ρόλο έπαιξε το ότι έγινες "γνωστός"μέσα από αυτήν;
-Αυτό που συνέβη με την αναγνωρισιμότητα είχε δύο πόλους, ο ένας ήταν τα οφέλη και ο άλλος η δική μου ανετοιμότητα να τα δεχτώ. Οπότε με κάποιο τρόπο έκοψα την ενέργεια μου στη σχέση μου μ αυτό που συνέβαινε, επαγγελματικά δεν συνέβη τίποτα εξαιτίας του σήριαλ και γι αυτό προφανώς και ευθύνομαι εγώ. Ανέκαθεν είχα μια σνομπίστικη στάση απέναντι στον ¨χώρο¨μου, πιθανόν από φόβο και μειονεξία, η οποία με οδηγούσε στο να πρέπει να ξεκινάω απ την αρχή ανεξάρτητα απ την επιτυχία της προηγούμενης δουλειάς. Οπότε αυτό που συνέβη με τα άγρια παιδιά ήταν να πάρω ένα καλό μάθημα για να κατεβάσω λίγο τη μύτη μου.
-Φέτος "μοιράζεσαι"απ' το "Αμιράλ"στο "Σημείο",απ'την μαύρη κωμωδία στο σκληρό έργο της Κέιν.Πόσο γοητευτικό και πόσο δύσκολο είναι αυτό το μοίρασμα;
-Είναι σουρεαλιστικό θα έλεγα! Ξεκινάω την εβδομάδα με αίματα, βιασμούς, βασανιστήρια και ακρωτηριασμούς και ξαφνικά πηδάω στο σκυλί των Μπάσκερβιλ που είναι ένα ατελείωτο πάρτυ. Λειτουργεί περισσότερο καθαρτικά θα έλεγα παρά σχιζοφρενικά, όπως περίμενα οτι θα συμβεί και χαίρομαι πολύ γι αυτό.
-Μίλησέ μου για τον ρόλο σου στο έργο της Κέην.
-Ο Γκράχαμ στο Cleansed είναι ο εξιδανικευμένος αντιήρωας. Ένας πρεζάκιας που καπνίζει με χάρη και χορεύει χωρίς να λογαριάζει τίποτα. Αυτή η εξιδανίκευση γίνεται απ την ίδια του την αδερφή, αυτή είναι που τον έχει τοποθετήσει σ αυτό το βάθρο, τον θαυμάζει τόσο που θέλει να γίνει αυτός. Όταν διάβασα το ρόλο μπορούσα εύκολα να καταλάβω αυτόν τον θαυμασμό σε έναν τέτοιου είδους άνθρωπο, τον έχω βιώσει στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Μεγάλωσα σε μια σκληρή γειτονιά της Αθήνας στην οποία οι ήρωες δεν ήταν αυτοί που η κοινωνία δίνει συνήθως τα εύσημα αλλά το αντίθετο. Για μας ήρωας ήταν ένας πρεζάκιας με στύλ, ένας χούλιγκαν, ένας αλήτης που μπορούσε να στρίψει το μπάφο σε 30¨.
-Φέτος παίζονται πολλά έργα της-γιατί πιστεύεις;
-Η αλήθεια είναι ότι με εκπλήσσει. Παρατηρούσα πως είχε αρχίσει να δημιουργείται μια τελείως διαφορετική τάση στο θέατρο απ αυτή του “ in yer face theater ¨. Μια τάση για αποστασιοποίηση απ το σκηνικό συμβάν, οι ηθοποιοί αφηγούνταν στο κοινό αυτό που συνέβαινε αντί να συμβεί επι σκηνής. Θεωρούσα πως το θέατρο της ωμότητας πέθανε αλλά απ ότι φαίνεται είχα πέσει πολύ έξω. Το θέατρο που γράφει η Kane εγώ το εκλαμβάνω σαν ουρλιαχτό, ουρλιαχτό στα αυτιά του κοινού. Είναι πολύ δύσκολο να μην στρέψεις το βλέμμα σου σ αυτόν που ουρλιάζει μέσα στ' αυτί σου και το ίδιο συμβαίνει με τα έργα της, είναι τόσο βίαια που δε γίνεται να μην κοιτάξεις, έστω απο περιέργεια. Νομίζω πως στους δημιουργούς υπάρχει η αίσθηση πως το κοινό δεν ακούει, δεν μετακινείται μέσα απ αυτό που βλέπει και γι αυτό χρησιμοποιούν αυτό το είδος, αυτό το τέχνασμα.
-Φέρουν σκοτάδι τα έργα της. Πόσο σε φοβίζει αυτό; Πόσο το φέρεις εσύ;
-Το σκοτάδι είναι τρομαχτικό μέχρι να το κοιτάξεις. Έχω ακούσει έναν σοφό να λέει πως το σκοτάδι είναι αρνητικό φαινόμενο, δεν μπορείς να κάνεις απευθείας κάτι σε σχέση μ αυτό, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φέρεις φως και το σκοτάδι έφυγε. Φυσικά και έχω σκοτεινές πλευρές μέσα μου, στο βαθμό που μαζεύω θάρρος και καταφέρνω να κοιτάξω εκεί, στις τρομαχτικές γωνίες του εαυτού μου, τα πράγματα πηγαίνουν όλο και καλύτερα, νιώθω όλο και πιο υγιής.
-Ημίγυμνος στο Αμιράλ, ολόγυμνος στο Σημείο.Ειδικά το δεύτερο σε φόβισε να το αποφασίσεις;
-Όχι καθόλου. Νιώθω πολύ ωραία με το γυμνό μου σώμα και είναι κάτι απόλυτα φυσικό, ένα γυμνό σώμα, όπως με έφτιαξε η φύση. Τώρα σκηνικά το γυμνό είναι αρκετά συνηθισμένο αλλά δεν παύει να ιντριγκάρει ένα μέρος του κοινού και μου φαίνεται φυσικό, βλέπεις ένα σώμα και μπορεί να νιώσεις έλξη για αυτό ή μπορεί να νιώσεις την επιθυμία να γδυθείς και συ, πολλά μπορεί να αισθανθείς. Στη δική μας περίπτωση το γυμνό το ζητάει η ίδια η συγγραφέας οπότε νομίζω οτι σαν εικόνα ενισχύει αυτό που η ίδια θέλει να πει.
-Γυμνός και στο instagram με φωτογραφία που ανέβασες από χειμερινά μπάνια.Μετάνιωσες που την ανέβασες και «κυκλοφόρησε»;
-Όχι , στο ίνσταγκραμ όπως και στο fb μοιράζομαι τα πράγματα που με ενδιαφέρουν, αυτά που μου αρέσουν, κομμάτια απ τη ζωή μου. Το ότι κάνω μπάνιο το χειμώνα θέλω να το μοιραστώ. Το ότι το σώμα μου αρέσει σ εμένα τον ίδιο μου αρκεί για να το δείξω. Που ξέρεις μπορεί να αρέσει και σε κανέναν άλλο και κάτι ερωτικό να δημιουργηθεί!
-Σχέδια και στόχοι για τον Αγγελή και για τον Νικόλα ξεχωριστά
-Βασίλη δεν υπάρχουν ούτε σχέδια ούτε στόχοι, αυτό που βλέπω είναι ότι τα πράγματα τρέχουν και τρέχουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις απ αυτές που το μυαλό μας θέλει να χαράζει.
