Η επαναπροσέγγιση ευαίσθητων θεμάτων, όπως αυτών που πραγματεύονται τα τραγούδια του "Δρόμου" των Πλέσσα -Παπαδόπουλου, καταδεικνύει τη δυναμική της μνήμης. Έτσι δεν είναι;
H δύναμη της μνήμης τσακίζει κόκαλα. Δεν είναι η γλώσσα αυτή που τσακίζει, όπως μάθαμε από μικροί. Η μνήμη είναι. Χωρίς μνήμη δεν μπορούμε να έχουμε κανένα μέλλον. Η γλώσσα συχνά μας εξαπατά. Τη γλώσσα έχουν μάθει να τη χειρίζονται έτσι που να' ναι πειστική, να' ναι ένας λόγος συναρπαστικός, αλλά λαοπλάνος. Οι αγράμματοι ιθύνοντες λένε π.χ "θέατρο" ή "θεατρινισμός" και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι θέμα εντιμότητας και ειλικρίνειας να κάνεις θέατρο. Αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να πεις σε έναν ανίκανο ότι είναι ανίκανος. Η μνήμη είναι αυτή που μας καθοδηγεί να μην ακούμε τις σειρήνες που μας καλούν με ατελείωτες υποσχέσεις.
Συγκρίνοντας τις δύο εποχές, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ο άνθρωπος αποδομείται τη στιγμή της απομάκρυνσης από την αθωότητα;
Μερικοί άνθρωποι πράγματι αποδομούνται. Αλλά πόσο πλούσιος είναι κανείς, όταν διατηρήσει την αθωότητά του ! Εκατοντάδες πηγές, κατά κανόνα οικονομιστικές, παλεύουν να μας αποδομήσουν με αυτό τον τρόπο. Με μια σοβαροφάνεια, κάποτε με ανούσια σοφία, μας πείθουν να τους χαζεύουμε, είναι όμως πια σεσημασμένοι. Απλώς κερδίζουν άλλη μια μέρα, κερδίζουν χρόνο.
Τι μας λείπει πιο πολύ σ' αυτούς τους καιρούς;
Αυτό που έχει λείψει στον Έλληνα,είναι οι Κυριακές και οι ομορφιές τους. Αντί λοιπόν να πληθύνουν οι Κυριακές, κάποιοι τυχάρπαστοι οικονομολόγοι συμβουλεύουν να κάνουμε ακόμη και τις Κυριακές μας καθημερινές, είναι επιεικώς ανίδεοι! Αυτοί μας έσπρωξαν σε μια εβδομάδα όλο καθημερινές, μας οδήγησαν σε έναν εφιάλτη ατελείωτο, χωρίς φως κανένα.
Η νοσταλγία πρέπει να συνδυάζεται και με την πίστη ότι κάθε εποχή είναι έτοιμη για γέννα. Θα ήταν άδικη η οποιαδήποτε καταδίκη. Συμφωνείτε;
Η νοσταλγία είναι κάτι στατικό και εύκολο. Όλοι μπορούν να αναπολούν τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος τους. Αλλά η μνήμη έχει άλλη προοπτική "την προοπτική μιας εγκυμοσύνης".Θα γεννήσει κάτι που δεν το θέλησε ούτε ο μεν ούτε ο δε, ούτε ο παραδέ! Κάτι τρίτο, κάτι καινούριο, κάτι που αν προσπαθήσεις να το καθορίσεις, το σκοτώνεις. Διαπράττεις άμβλωση.
"Τίποτε δεν μας ενώνει καλύτερα από μια κοινή καλλιτεχνική συγκίνηση". Αν κάτι είναι απαραίτητο, είναι αυτό το πλησίασμα, έτσι ακριβώς όπως το εννόησε ο Σεφέρης.
Μόνο η σύναξη για μια ακόμη καλλιτεχνική συγκίνηση, μας γεμίζει με τη βεβαιότητα ότι νιώθουν και άλλοι το ίδιο. Αυτή την κοινότητα σπάνια τη συναντάμε , και μερικές φορές καθόλου. Στο θεατρικό μας "Ξημερώνει Κυριακή ", ευτυχώς τη νιώθουμε. Αυτούς που δεν τη γεύτηκαν ποτέ, τους λυπάμαι. Είναι οι τύποι που μας έκαναν να αποκτήσουμε κράτος , προτού γίνουμε έθνος ! Αυτοί οι ίδιοι θα με πουν ρομαντικό και θα ξεμπερδέψουν!
