Η "Βασιλική", ο καταιγιστικός μονόλογος-εξομολόγηση, με την εξαιρετική Αθηνά Μαξίμου, επιστρέφει στο Νέο Ελληνικό Θέατρο, για να θέσει αναπάντητα ερωτήματα για τη φύση του έρωτα.
"Πριν από ένα χρόνο, η Λίνα Ζαρκαδούλα μου έδωσε να διαβάσω την “Βασιλική”, την νουβέλα της Βάσως Νικολοπούλου. Ενθουσιάστηκα από τον χειμαρρώδη λόγο, το θέμα και το πρόσωπο της αφήγησης και συγκινήθηκα τόσο βαθιά και υπαρξιακά ,που η κατάφασή μου στην πρότασή της, ήταν άμεση " λέει η Αθηνά Μαξίμου.
Η ηρωίδα, μας μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και διηγείται την ζωή της,: μέσα από το πρίσμα του έρωτα. Τι είδους γυναίκα είναι αυτή;
Μία γυναίκα που έρωτεύτηκε άπαξ στα δεκατρία της, ένα πρόσωπο που απολογείται μπροστά μας, μια αρχετυπική φιγούρα που μας μιλάει για τον απόλυτο έρωτα και την αντοχή που χαρίζει η δύναμή του, για αφοσίωση, προδοσία, μνήμη, πίστη, παράδοση στα μεγάλα αισθήματα, και Για ποίηση που προκύπτει απ᾽αυτά.
Με ποιον τρόπο βιώνει την προδοσία;
Όταν ο Φάνης μετά απο 24 χρόνια είναι έτοιμος να την εγκαταλείψει, μένει μετέωρη, ματαιωμένη και εκτεθειμένη στο κενό και στο.. καινό, δεν διαφέρει από αυτό που βιώνει κανείς σήμερα. Για 24 χρόνια ζούσε σε μία συγκεκριμένη πραγματικότητα. Όταν αυτή εξαφανίζεται και μάλιστα όχι από δική της ευθύνη, δεν ξέρει να ζήσει αλλιώς.
«Δεν ξέρω τι να την κάνω την ελευθερία που μου δίνεις» λέει. κάποια στιγμή η Βασιλική, κάτι που όλοι κάποια στιγμή έχουμε πει. Εσύ;
Πράγματι το λέμε όλοι μας συχνά, σ αυτήν την νέα πραγματικότητα που μας ακινητοποιεί! Ομως η Βασιλική πράττει. Το τέλος, που φοβίζει χρειάζεται πράξη, εσωτερική μετακίνηση, έτσι ώστε να βρει κανείς, τι να κάνει την ζωή του, ώστε να ξαναβρεί την πραγματική προσωπική ελευθερία!
Είναι η πρώτη φορά που αναμετριέσαι και καταπιάνεσαι με μονόλογο. Το φοβηθηκες;
Είναι διαδρομή σε τεντωμένο σχοινί. Το ότι δεν έχεις συμπαίχτη και συνένοχο πάνω στη σκηνή, σε αυθυποβάλει και σε ρίχνει στην παγίδα μιας τρομερής μοναξιάς.Όμως, γνωρίζοντας πως στο θέατρο δεν χωράει κανενός είδους αυτισμός, έκανα προσωπικό μου στοίχημα, μ αυτόν τον μονόλογο να κάνω συμπαίχτη μου τον κάθε θεατή ξεχωριστά, για να ταξιδέψουμε μαζί στις σκιερές μας περιοχές.
Πιστεύεις πως σαν είδος ο μονόλογος, είναι δύσκολος και για τον θεατή;
Βέβαια, γιατί έρχεται αντιμέτωπος με την έννοια της απλότητας και με την πρωταρχική βάση του θεάτρου: τον λόγο,τις εικόνες και τα αισθήματα που γεννάει η αφήγηση του ενός.
Είσαι απο τις πολύ καλές ηθοποιούς, που στην σκηνή αναλαμβάνει όλη την ευθύνη και ταυτόχρονα την ξεχνάει, για να υπάρξει με όλη της τη σωματική και πνευματική εμπειρία.
Για μένα αυτό που πρέπει να κάνει ένας ηθοποιός ,είτε είναι μονόλογος είτε όχι, είναι να βουτήξει σε λέξεις και νοήματα, να τα ανακαλύψει προσωπικά,να βουτήξει σε περιοχές που θα τον εκπλήξουν και θα εκπλήξουν και τον θεατή!
Έχεις καταλήξει τι είδους προσωπικότητες είμαστε οι Έλληνες;
Η κρίση, μας ξεγύμνωσε…Έδειξε τι είμαστε και τι γίναμε μέσα σε αυτά τα χρόνια της πλαστής ευημερίας. Ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του και το στενό του περιβάλλον.Όλοι προσπαθούμε να μην χάσουμε τα κεκτημένα μας, δεν σκεφτόμαστε συλλογικά.Πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι μαζί, χωρίς εγωισμούς και άρρωστες φιλοδοξίες, έχουμε μεγαλύτερη ισχύ και δύναμη από όση ο καθένας μόνος του.
Τι μας έχει κάνει ανίσχυρους;
Η έλλειψη συλλογικής συνείδησης και αλληλεγγύης. Είμασταν πολύ καλοί μαθητές σε μια εποχή που μας δασκάλεψε στην ψεύτικη ατομική ευημερία.
Να περιμένουμε απαντήσεις από την τέχνη;
Ποτέ δεν ήταν εδώ η τέχνη, για να δώσει απαντήσεις! Πάντα έβαζε τα έρωτήματα,την προτροπή και την αναζήτηση των απαντήσεων για τον καθένα ξεχωριστά. Η τέχνη είναι εδώ για να γεννήσει την ανάγκη να σκεφτούμε αλλιώς, να μας ανοίξει άλλα παράθυρα στη ζωή. Η τέχνη γεννάει ερωτήματα ,όπως και ο έρωτας-άλλωστε έχουν κοινή ρίζα Κι όπως λέει ο Σαίξπηρ, "η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς ούτε για του λίγους, είναι για τον καθένα χωριστά". Υπάρχει επειδή ο άνθρωπος χρειάζεται άλλες περιοχές να ανταμώνει με το συλλογικό ασυνείδητο, για να ερωτάται, για να ταξιδεύει,για να βλέπει τις σκιές του στο φως.
