Σας παρακολουθώ χρόνια και επιτέλους βρίσκω την ευκαιρία να σας ρωτήσω: Πώς καταφέρνει ένας άνθρωπος με τη δική σας ιδιότητα να είναι αυξανόμενα παραγωγικός; Να μην εξαντλείται με τίποτα..
Το σημαντικότερο πράγμα σε ό,τι κάνει κανείς, είναι να ευτυχεί μέσα σ' αυτό . Μοιάζει αυτονόητο, αλλά δεν είναι και εγώ ειλικρινά έχω να πω ότι οι ευτυχέστερες ώρες μου δεν είναι η παράσταση και τα παλαμάκια, αλλά η διαδικασία, οι ατελείωτες ώρες, η αγωνία, το ψάξιμο. Ακόμα και τίποτα να μην καταφέρεις τελικά, γιατί και αυτό συμβαίνει, είσαι μέσω της προσπάθειάς σου χωμένος μέχρι το λαιμό σ' αυτό που λέμε θέατρο και την ανάγκη του, μιας και η θεατρική είναι μια τέχνη που τα θέλει όλα, το μυαλό σου, το σώμα σου, τα συναισθήματά σου και πάνω από όλα , όλο σου τον χρόνο.
Θεωρώ τη φαντασία απαραίτητη για να έχει το κάθε τι και ο καθένας υπόσταση. Πώς γεμίζετε τους χώρους και το "άψυχο" γίνεται σημαντικό και αναπόσπαστο;
Δεν είναι σαφές τι συμβαίνει όμως είναι σημαντικό να λαβαίνεις υπόψη σου ότι σε μια παράσταση δεσπόζει το όραμα του σκηνοθέτη και πρέπει να υποτάξεις τη σκέψη σου στα δεδομένα της ώστε να μην αυθαιρετήσεις. Εξάλλου όλη η ομορφιά του θεάτρου είναι η συλλογικότητά το ότι δηλαδή μια ομάδα καλλιτεχνών διαφορετικών τεχνών αφήνει ελεύθερη τη φαντασία της για ένα κοινό αποτέλεσμα! Η θεατρική παράσταση είναι μια βαθιά, ζωντανή διήγηση, και αναμφισβήτητα η εικόνα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Και όπως οι τρόποι ερμηνείας, οι μέθοδοι διδασκαλίας και η κίνηση αλλάζουν με το πέρασμα των καιρών έτσι και η σκηνογραφία ακολουθεί τον σύγχρονο προσανατολισμό της κάθε φορά, στοχεύοντας να προσεγγίσει με τον όσο το δυνατόν εσωτερικότερο τρόπο τα συναισθήματα του θεατή.
Το "Blue Room" που ανεβαίνει αυτή τη στιγμή στο Σύγχρονο Θέατρο καταγίνεται με ένα θέμα που αφορά στους πάντες. Γιατί στην ουσία ο άνθρωπος ταλαιπωρείται ακόμη με την εικόνα, την ουσία και την πραγματική ζωή. Εσείς τι πιστεύετε;
Η παράσταση είναι μια ερωτική ιστορία που αφορά σε πολλά επίπεδα όλες τις μορφές του έρωτα ακόμα και τις παράνομες, τις ευτελείς και τις ακραίες! Γιατί ο έρωτας είναι ένας! Έβαλα λοιπόν αυτά τα αλογάκια του καρουσέλ που μου ζήτησε ο σκηνοθέτης γιατί με την άσκοπη αέναη και φυσικά συναισθηματική τους κίνηση, μου θυμίζουν το πέρασμα του καιρού, τις χαμένες ευκαιρίες ακόμα και κάποια αναφορά στην παιδικότητα ή σε κάτι που αμετάκλητα χάνεται. Το μπλε σαν χρώμα έχει την αίσθηση του χρόνου, του κόσμου και της μνήμης, αλλά παράλληλα περιέχει έναν ιδανικό ερωτισμό.
Το σκηνικό του "μπλε δωματίου" από πού το εμπνευστήκατε;
Είναι απερίγραπτα βαρετό να δεις περιγραφικά αυτό το σκηνικό. Υπάρχει ένα είδος ποίησης μέσα στις ιστορίες που κατά την εκτίμησή μου δεν πρέπει να προσπεράσεις. Εγώ διαλέγω πάντα το λίγο πιο κει σε κάθε μου δουλειά. Και είναι καλύτερα να αφήνεις τον θεατή να συμμετέχει και να συμπληρώνει με τη ματιά και τη σκέψη του. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι μέρος της παράστασης η παρουσία του! Αν κάτι πρέπει να πω είναι πως έφτιαξα αυτήν την ερωτική παράσταση μέσα στα πλαίσια μιας παρωχημένης παιδικότητας!
Το κεφάλαιο έρωτας επαναπροσδιορίζεται, όταν ασχολούνται μαζί του τύποι σαν τον Ντέιβιντ Χέαρ, τον θεόμουρλο, υπέροχο αυτό τύπο! Συμφωνείτε;
Ναι, συμφωνώ απολύτως όπως συμφωνώ και με την επιλογή του Χρίστου Λύγκα να δουλέψει πάνω σ' αυτό. Κάποια έργα δεν θέλουν κουρασμένους σκηνοθέτες και πιστεύω πως η νεανική μάτια ενός δημιουργού γύρω απο καταστάσεις που ούτως ή άλλως βιώνουμε γύρω μας ειναι σημαντική. Όσο για μένα ευτύχησα να έχω στο ενεργητικό μου μια συνεργασία εντελώς διαφορετική από τις άλλες.
