Το "Blue Room" του Ντέιβιντ Χέαρ, είναι η παράσταση σε θεατρική σκηνή, ερωτικών ιστοριών με κοινό τόπο την άγνοια του προσωπικού πεδίου και την απερίσκεπτη προσήλωση στις σύντομες σχέσεις. Η πρωταγωνίστρια Στεφανία Κριεζή, είναι το κορίτσι που υποδύεται όλα τα ταχύτατα κορίτσια, που δεν ξέρουν ούτε από ερωτικές επιστολές, ούτε από από αναμονές και παύσεις, ούτε από σημειολογικές ατάκες. Διεκπεραιώνουν, εκτελούν, παρατούν ή εγκαταλείπονται σε μια γωνιά. Συναισθηματικός χωροχρόνος σχεδόν ανύπαρκτος. Σύγχρονα πράγματα.
Πού τις συναντάμε τις ηρωίδες του "Μπλε δωματίου";
Παντού. Στο εδώ και το τώρα. Σε πόλεις, μικρές, μεγάλες, μικρότερες. Σε όλους τους χώρους. Στα φαινομενικά ήρεμα τοπία, στην κραυγαλέα εικονική πραγματικότητα. Είναι κορίτσια που δεν έχουν προλάβει να αγγίξουν τη ζωή, καμία αγκίδα της δεν άγγιξαν και έπεσαν στην παγίδα της ψευδαίσθησης ότι όλα πρέπει να είναι επιφανειακά για να είναι υποφερτά.
Κάποιος που θα δει την παράσταση στο Σύγχρονο Θέατρο, θα φύγει ας πούμε, με τρεις σκέψεις. Ποιες μπορεί να είναι αυτές;
Μετά από 90 λεπτά διαρκούς αποδόμησης, αλλά και έμμεσης υπόδειξης ότι η σωτήρια λύση είναι μόνο η αλήθεια στη ζωή, ο θεατής θα φύγει με μία μόνο σκέψη: Όσο ζω, θα επιμένω να είμαι ένας άνθρωπος με ψυχή και σώμα σε απόλυτη συνεργασία. Μέχρι να πεθάνω θα είμαι άνθρωπος που θα μπορεί να αγαπάει πρώτα και μετά να χαίρεται. Η έλλειψη και των δύο αυτών συναισθημάτων καθιστά ανυπόστατη οποιαδήποτε πράξη.
Τι κατέστησε το "Γαϊτανάκι" (το κείμενο στο οποίο βασίστηκε το "Blue Room") απαγορευμένο το 1920 και τι καθιστά τα γραπτά του Ντέιβιντ Χέαρ "αμαρτωλά";
Όταν ο Σνίτσλερ έγραψε το Γαϊτανάκι, ερχόταν σε αντίθεση με την καθολική και προτεσταντική εκκλησία, ως προοδευτικός συγγραφέας σε αντίθεση με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, προβάλλοντας τις ανθρώπινες σχέσεις και τον έρωτα που τότε ήταν ταμπού. Τα γραπτά του Χέαρ δε νομίζω ότι ανήκουν στην κατηγορία των "αμαρτωλών", μιας και η ίδια η λέξη δεν αποτελεί κάτι στις μέρες μας. Αυτό που ίσως προκαλεί είναι ότι μέσα σε δέκα σκηνές ερωτικής ζάλης καταγκρεμίζει αυτήν την εμμονή που κατέληξε σε νεύρωση. Γελοιοποιεί τα ευφυολογήματα των αμφιλεγόμενων εραστών, ξεσκεπάζει την έωλη στρατηγική τους, εξανεμίζει τα ανύπαρκτα αισθήματα τους μέσα από την κοινότοπη επιχειρηματολογία τους.
" Θέλω ο πόθος μου να ικανοποιηθεί αμέσως", πιστεύεις ότι εμπεριέχεται κάτι τέτοιο, στον έρωτα;
Στον έρωτα του 21ου αιώνα, δυστυχώς εμπεριέχεται μόνο αυτό.
«Αυτάρκεις μόνοι τους», άραγε μόνο ένας άνδρας θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο;
Όχι, δε νομίζω ότι αφορά μόνο στους άνδρες. Αφορά και στις γυναίκες. Είναι νόσος της εποχής να νομίζουν οι άνθρωποι ότι μπορούν να αναπνεύσουν μόνοι τους, χωρίς ουσιαστικές επαφές με άλλους ανθρώπους. Θα έλεγα ότι η ολοκληρωμένη ανθρώπινη φύση έχει καθήκον να αυτοπροσδιορίζεται μέσα από τη συνεχή αλληλεπίδραση.
