Πρωταγωνιστείς στο πολυσυζητημένο 'Βlasted' μαζί με τον Ακύλλα Καραζήση και τον Μιχάλη Αφολάνιο. Θάθελα τη γνώμη σου, γιατί τελευταία παρακολουθούμε Σάρα Κέην, με συχνότητα κλασικών. Μανία, μόδα, αναγκαιότητα; Πώς εξηγείς αυτή την προτίμηση;
Νομίζω ότι η Κέην έχει την ικανότητα να βλέπει μέσα μας. Η γραφή της είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και ουσιαστική. Έγραψε το έργο το 1995, ήταν μόλις 23 χρόνων, κι είναι σαν να προέβλεπε τι θα συμβε,ί οταν εκείνη θα' χει φύγει. Γράφει για απαρηγόρητους ανθρώπους. Το έργο της είναι μια βίαιη κραυγή για την ανθρώπινη μοίρα, ένα επείγον αίτημα για αθωότητα. Σήμερα που στην Ελλάδα ζούμε όλα αυτά που ζούμε, έχουμε αναάγκη από ένα θέατρο που να μας ξυπνάει, να μας ξεβολεύει. Ταυτόχρονα όμως επειδηή έχουμε έρθει σε επαφή με το δικό μας σκοτάδι, δε φοβόμαστε να δούμε κατάματα και το σκοτάδι των άλλων. Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί η Κέην ανεβαίνει τόσο συχνά. Κι ίσως και να εξηγεί το γιατί συγκινεί έτσι και τους ανθρώπους του θεάτρου, αλλά και το κοινό.
Είναι αγαπημένη σου; Είπες αμέσως το "ναι" στον Δ. Τάρλοου, που το σκηνοθετεί;
Την αγαπώ πολύ, ναι. Και ναι, είπα αμέσως ναι και για το έργο και για το σκηνοθέτη και για τους συναδέλφους. Είναι τύχη που βρίσκομαι εκεί.
"Ερείπια". Αρνητισμός σε όλο το φάσμα της λέξης. Το φως και την ποίηση των εικόνων της Κέην, πού πρέπει να τ' αναζητήσει ο θεατής, ο αναγνώστης;
Ο Δ. Τάρλοου επέλεξε να μεταφράσει το "Blasted" ως "Ερείπια", κατά τη γνώμη μου πολύ εύστοχα. Η λέξη blasted στα αγγλικά έχει κυριολεκτική έννοια, αλλα αναφέρεται και στους ανθρώπους, τις ψυχές τους. Έτσι και τα ερείπια. Μιλαμε για τα ερείπια του πολέμου και για τα ερείπια των ανθρώπων που δοκιμάζονται στα όρια της βιαιότητας. Η Κέην όμως θέτει και πολλά υπαρξιακά θέματα.
Μιλά για την ύπαρξη θεού, για το φόβο του θανάτου, για την πίστη, την αγάπη.
Ακριβώς. Κι όλα αυτά θίγονται με τρόπο πολύ βαθύ και πολύ ποιητικό. Κυριως στο δεύτερο μέρος του έργου είναι σαν να φεύγουμε από τον κοινωνικό ρεαλισμό και να περνάμε σε ένα τοπίο εξπρεσιονιστικό, όπου η αγριότητα και η απόγνωση των προσώπων, κρύβει και την ομορφιά τους, η οποία με έναν περίεργο τρόπο, παρ όλη τη φρίκη και τον πόνο, μας αποκαλύπτεται.
Αναρωτιέμαι πόσα αποθέματα δύναμης είχες για να μπεις με τόσο πείσμα, μέσα σε δύο έργα ( Ο Ξένος και τώρα το Blasted) τόσο ψυχοφθόρα...
Νομίζω ότι η δύναμη χωρίς ρωγμές είναι από τις πιο υπερεκτιμημένες αρετές. Δυνατός είναι αυτός που μπορεί να φανερώνει την αδυναμία του. Με αυτή την έννοια ναι, ίσως και να' μαι δυνατή, γιατί και τα δυο αυτά έργα απαιτούσαν καταβύθιση σε σκοτάδια. Πάντα όμως στη δουλειά μας, βουτάς στο σκοτάδι με την ελπίδα να βγεις στο φως. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα αγαπάω αυτά τα τρομαγμένα και τρομερά έργα. Μου μιλάνε στην ψυχή μου, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δε θα 'θέλα να κάνω κάποια στιγμή και κάτι τελείως διαφορετικό. Μια κωμωδία, ας πούμε.
Γενικά, πάντως θεωρώ ότι δεν είμαι όσο δυνατή θα' θελα. Μπορεί να' μαι αρκετά επίμονη και κάπως γενναία και πολύ παθιασμένη και λίγο τρελή, αλλά θα' θελα να μπορώ να είμαι πιο δυναμική.
Η γύμνια, εσωτερική και εξωτερική. Στις σκέψεις, τις λέξεις, στα σώματα. Η γενικευμένη γύμνια, είναι κάτι που μπορεί να αναστείλει τον ενθουσιασμό σου;
Νομίζω ότι το θέατρο κι η τέχνη γενικά απαιτούν ξεγυμνωμένες, ελεύθερες ψυχές. Στη ζωή όμως δεν είναι το ίδιο. Εκει, δυστυχώς, η σκληρή μας καθημερινότητα δε μας επιτρέπει ακάλυπτες ψυχές.
Περιστατικά "αποδοκιμασίας" από τους θεατές, έχετε αντιμετωπίσει;
Αποδοκιμασίας όχι. Έχουμε δει ταραγμένους θεατές που τους ζόρισε το έργο. Πριν λίγες μέρες μια κυρία λιποθύμησε. Μας είπε μετά, ότι την ταρακούνησε αυτό που είδε κι οι σκέψεις που έκανε την ώρα εκείνη. Σίγουρα δεν ειναι εύκολο εργο. Ούτε για εμάς, ούτε για το κοινό.
"Δεν υπάρχει ούτε Θεός. Ούτε Αϊ-Βασίλης. Ούτε νεράιδες. Ούτε Νάρνιες. Τίποτα, δεν υπάρχει. " Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει σε τίποτε απ αυτά, σε τι πιστεύει ;
Δεν ξέρω..Υποθέτω στην παντοδυναμία του εαυτού του. Το να μην πιστεύεις σε τίποτε, είναι μια ακραία μορφή μηδενισμού που μπορεί να εμπεριέχει μεγάλη απελπισία. Νιώθω ότι είναι πολύ θλιβερό το να μην έχεις καμία πίστη. Δε σου επιτρέπει να ελπίζεις.
Για σένα τι υπάρχει;
Για μένα υπάρχει η αγάπη και για αυτήν αξίζει κανείς να ζει.
