Ο Δημήτρης Κομνηνός επιστρέφει με νέα σκηνοθεσία και πρωτοεμφανιζόμενο έργο στη σκηνή του THEATROVICTORIA. Πρόκειται για την αιχμηρή, μαύρη κωμωδία FIT του «κακού παιδιού» του Μπρόντγουεϊ, Νίκι Σίλβερ (έργα του έχουν ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα – «Χοντροί Άνδρες με Φούστες», «Μέρες Ραδιοφώνου», «Πτεροδάκτυλοι», κ.α.).
Τι δυσκολεύει τις σχέσεις των ανθρώπων; Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα πιστεύετε;
Αυτή είναι μια ερώτηση που πλέον άπτεται της ψυχιατρικής… Η έμφυτη ανασφάλεια, η όλο και μεγαλύτερη έλλειψη αυτοεκτίμησης και τελικά ο ίδιος μας ο εαυτός, σαμποτάρουν τις ανθρώπινες σχέσεις με μεγαλύτερο θύμα τις ερωτικές. Είναι τρομακτικό το πώς ο περίγυρός μας έχει κατακλυστεί από προσωπικότητες οι οποίες, όταν βιώνουν κάποια ψήγματα ευτυχίας, τις καταργούν και τις ακυρώνουν σχεδόν από κεκτημένη ταχύτητα. Ο φόβος του τέλους, της απόρριψης, του άγχους της εκπλήρωσης των προσδοκιών και των προοπτικών που εμφανίζονται μπροστά μας, μας εξωθούν στην αδράνεια. Με πιο απλά λόγια, οι άνθρωποι πια δεν κάνουν τίποτα για να μην πάθουν τίποτα.
Προφανώς και τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες γιατί εμείς οι ίδιοι τις κάνουμε προβληματικές. Πόσοι πλέον μιλούν στον φίλο τους, πόσο μάλλον στον σύντροφό τους ανοιχτά, πόσοι μοιράζονται τα συναισθήματά τους χωρίς το φόβο μιας αόριστης όσο και παράλογης απόρριψης; Η λύση για εμένα είναι πολύ πιο απλή από ότι ίσως φαντάζει: ένας άνθρωπος, όταν επιλέγει να είναι μαζί μας, δίπλα μας, το κάνει γιατί το θέλει, το αναζητά και το έχει ανάγκη. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στον άλλον με ειλικρίνεια, αλήθεια και πραγματική, άνευ όρων αγάπη.
Οι χαρακτήρες του "Fit" είναι άνθρωποι αναγνωρίσιμοι;
Οι χαρακτήρες του FIT δεν είναι μόνο αναγνωρίσιμοι, είναι απολύτως ρεαλιστικοί και σημερινοί. Άνθρωποι της πόλης, αστοί, μεσοαστοί ή μικροαστοί κουβαλούν καθημερινά τις δικές τους χίμαιρες. Είναι άνθρωποι μόνοι, με δίψα αλλά και δύναμη που άλλες φορές μεταφράζεται σε ενέργεια, άλλες φορές σε νευρωτική αυτοκαταστροφή. Οι χαρακτήρες του έργου είναι όπως οι περισσότεροι, άνθρωποι... κλειστοί, γεμάτοι αγωνίες, αναζητούν το κλειδί που θα τους απελευθερώσει.
Ο Αρλοκ, ζάμπλουτος αλλά ερημίτης βιώνει την απόλυτη μοναξιά. Γι’ αυτό και εξωτερικεύει τον ερωτισμό του προς το αντικείμενο του πόθου του κατά τρόπο φαινομενικά στρεβλό. Η μητέρα του, συνειδητοποιώντας ξαφνικά τα χρόνια που πέρασαν ψάχνει αγωνιωδώς τρόπους να ξαναζήσει τα πάντα από την αρχή. Ο φαινομενικά αναίσθητος δεύτερος σύζυγός της βιώνει την κατάρρευση μιας ζωής απόλυτα αποστειρωμένης και προσπαθεί απεγνωσμένα να αντιδράσει. Και στην μέση, εμφανίζεται ο Μπόιντ, ο από μηχανής θεός, γεμάτος ελλείψεις και ο ίδιος, που αφυπνίζει άθελά του την οικογένεια, οδηγόντας την μέχρι εκεί που δεν τολμούσε να φανταστεί ότι θα έφτανε…
Έχετε πει ότι το έργο θίγει με ωμή ευθύτητα σχεδόν όλα τα καυτά θέματα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μιλήσεις για την πραγματικότητα πιστεύω. Έτσι δεν είναι;
Η πραγματικότητα έχει μια βουβή υποκειμενικότητα που δυσκολεύει τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο ο Νίκι Σίλβερ δημιουργεί αυτό το όμορφο αλλά εύθραυστο "ménage à trois" επιστρατεύοντας γενναίες δόσεις χιούμορ, σε μια ιστορία γεμάτη ανατροπές, αποκαλύψεις και ξεκαρδιστικά απρόοπτα. Η ευαισθησία και η αγάπη προς τους ήρωές του συνοδεύεται από ένα de facto αποκαλυπτικό ξεγύμνωμά τους. Και αυτό μετατρέπει τους χαρακτήρες του FIT σε απόλυτα αληθινούς ανθρώπους. Ο HIV, το αλκοόλ, η αποξένωση και η μοναξιά, ο έρωτας, η μητρική αγάπη, οι σκιές του παρελθόντος, όλα πέφτουν στο πάτωμα κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο και απαιτούν από τους ήρωες να τα αντιμετωπίσουν ή να σβήσουν. Θα τα καταφέρουν;
Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι υπάρχει τόση θεατρική κινητικότητα και μετά το Πάσχα; Αν λάβουμε υπόψη ότι η χειμερινή σεζόν τελειώνει κάπου στα μέσα του Απρίλη.
Στον κυκεώνα των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα, θεωρώ πως το Θέατρο δεν έχει καμιά άλλη επιλογή από το να πάρει θέση στα τεκταινόμενα. Άλλες φορές άμεσα και άλλες έμμεσα. Από την άλλη πλευρά, το κοινό έχει μετεξελιχθεί, είναι περισσότερο σκεπτικό και επιλεκτικό, εξελίσσει τις λιγότερες – λόγω και των οικονομικών του – επιλογές που έχει και εξωθεί τους δημιουργούς στο να γίνουν ακόμη καλύτεροι. Η ανάγκη αυτή έχει καταργήσει τα τυπικά χονοδιαγράμματα, τις μέχρι σήμερα οριοθετημένες χρονολογικά θεατρικές σεζόν.
Η πρώτη εβδομάδα προσέλευσης ήταν για εμάς κυριολεκτικά συγκλονιστική! Ο κόσμος έσπευσε μαζικά να παρακολουθήσει την παράσταση και προς μεγάλη μου χαρά νιώθω ότι τελικά δώσαμε αυτό που επιθυμούσαμε. Και η επιτυχία του FIT είναι αυτή: ψυχαγωγεί, προβληματίζει, ξεσηκώνει και συνάμα κατευνάζει, εκφράζει και δεν αποσιωπεί. Εξωθεί στην επιφάνεια το αφανές και τονίζει τη λυτρωτική του αξία. Είναι μια παράσταση που μιλάει με αλήθειες.…
Ο σκηνοθέτης είναι ο εμπνευστής, ο οραματιστής μιας παράστασης. Νιώθετε έτσι;
Κοιτάξτε, από τις αρχές του 20ου αιώνα περίπου ο σκηνοθέτης άρχισε να κηρύττει την παντοδυναμία του και να παραγκωνίζει το θεατρικό συγγραφέα και τον ηθοποιό, διεκδικώντας τα πρωτεία στη θεατρική έκφραση, ως ο κατ΄εξοχήν καλλιτέχνης του θεάτρου. Όμως, μέσα μου έχει ωριμάσει πια η πεποίθηση, ότι ο σκηνοθέτης, όπως όλοι οι συντελεστές μιας παράστασης οφείλει να αναζητάει τον ισότιμο ρόλο του μέσα στη θεατρική διεργασία. Επομένως για μένα το μυστικό και επιδίωξη είναι να δημιουργούνται συμπαγείς ομάδες. Στον βασικό καμβά ενός κειμένου, εν προκειμένω του Νίκι Σίλβερ, που οραματίστηκε και εμπνεύστηκε 4 ανθρώπους, οι ηθοποιοί, ο/η σκηνογράφος, ο/η ενδυματολόγος, ο/η μουσικός, ο/η φωτιστής και ο/η σκηνοθέτης καλούμαστε να τους δώσουμε ζωή και να τους κινήσουμε... Προσωπικά πηγαίνω στην πρώτη πρόβα πολύ διαβασμένος. Έχω σχεδιάσει σχεδόν κάθε πτυχή της παράστασης στο μυαλό μου. Αυτό μου δίνει μια σαφή κατεύθυνση. Γι αυτό είμαι έτοιμος και απόλυτα διαθέσιμος να πετάξω ότι έχω φανταστεί, όταν αυτό που βλέπω ή μου προτείνεται φέρει αλήθεια. Ζητάω το «λάθος», στοχεύω στον βαθύ ψυχικό κόσμο των ηθοποιών και επιδιώκω να αντλώ υλικό από την σκοτείνη, αθέατη πλευρά της προσωπικότητάς τους. Εκεί, έχω ανακαλύψει βρίσκεται το μυστικό που ζωντανεύει τους ρόλους. Αν κάτι απ’ όλα έρχεται σε αντίθεση με την αρχική μου έμπνευση δεν με πειράζει, γιατί έχω εμπιστοσύνη στην πηγή της. Από εκεί που γεννήθηκε μια ιδέα, θα γεννηθεί και η επόμενη με νέα δεδομένα. Η προσωπική μου επιδίωξη είναι το αποτέλεσμα. Και γι αυτό, οδηγώντας μια παράσταση προς την πρεμιέρα, αφήνω χώρο, επιτρέπω και ζητάω. Το θέατρο για να λειτουργήσει χρειάζεται ανάσα. Είναι ένα ζωντανό κύτταρο, που γεννιέται στην αρχή κάθε παράστασης, τελειώνει με το τέλος της και ξαναγεννιέται στην επόμενη. Για να επιτύχει, λοιπόν, αυτή η σύνθετη συνεργασία των πολλών, πρέπει να έχει σα στόχο, το αποτέλεσμα να μοιάζει σα να είναι δουλειά ενός. Αυτό είναι που καθιστά το θέατρο, Τέχνη - με την υψηλή έννοια του όρου.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση "Fit" εδώ
