-Στις σημερινές συνθήκες, είναι εύκολο ή πιο δύσκολο ένας κωμικός να βγάλει γέλιο στο θεατή;
Ειδικά στις εποχές μας που ο κόσμος είναι περισσότερο φορτισμένος με τα προβλήματα του καταβάλεις τεράστια προσπάθεια. Αλλα όταν γελά, το χαίρεται τόσο, γιατί του φεύγει όλο το βαρύ κλίμα από την ψυχή του…
-Σας έχει προβληματίσει η «ποιότητα» του χιούμορ, το γεγονός ότι ο θεατής ακόμα και σήμερα γελά εύκολα με χυδαιότητες ή βωμολοχίες;
Όχι δεν υπερασπίζομαι αυτό που λέμε «να κατεβάσω τα βρακιά μου για να γελάσει ο κόσμος…». Προτιμώ να βγει γέλιο από μια κατάσταση, από κάτι έξυπνο, ή αν θέλετε από κάτι που πρέπει να σκεφτεί ο θεατής και όχι από το πρώτο επίπεδο.
-Το ότι γελάνε με μια βρισιά πως το εξηγείτε;
Γιατί το πρόστυχο η το πονηρό παραμένουν ακόμη και σήμερα λέξεις ταμπού…
-Γιατί έχετε πει «παίζω κωμωδία από απόγνωση»;
Όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι και εγώ έχω τις προσωπικές μου πίκρες και στενοχώριες, προσπαθώντας να παίζω κωμωδία στο θέατρο είναι σαν ψυχοθεραπεία για μένα, γιατρεύομαι…
-Αχ αυτές οι θαυματουργές κωμωδίες…
Για να παίξεις σωστή και ωραία κωμωδία είναι ένα στάδιο παραπέρα από το δράμα και οφείλει να το εμπεριέχει.
-Είστε από τις κωμικούς που το γέλιο πρωταγωνιστεί και στην ιδιωτική σας ζωή ή όπως συμβαίνει στους περισσότερους του είδους σας, αυτό δεν ισχύει;
Στο σπίτι και στη ζωή κάνω λίγη οικονομία πια..δεν μπορώ να είμαι όλη μέρα με το χαι-χουι… Πάω το βράδυ στο θέατρο και το κάνω εκεί, εναποθέτω δηλαδή όλο μου το κέφι στην παράσταση.
-Το γεγονός ότι είστε εξίσου πειστική και σε δραματικούς ρόλους, δεν ξεχνάμε την ερμηνεία σας στην ταινία «Δεκαπενταύγουστος»…
Μπορώ να παίξω οποιοδήποτε κείμενο δραματικά η κωμικά…
-Ωστόσο ο «Δεκαπενταύγουστος» ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση. Επιπλέον χαρακτηριζόταν και ως φεστιβαλική, άρα θα σας έβλεπε ένα άλλο κοινό, το οποίο και σας αποδέχτηκε...
Πρώτα απ όλα οφείλετε στον Κωνσταντίνο Γιάνναρη τον σκηνοθέτη που τόλμησε να πίστεψε και να πάρει μια ηθοποιό σαν κι εμένα…
Εσείς δε φοβηθήκατε το ρόλο αυτό;
Καθόλου, ξέρετε, επειδή το 90% που έχω παίξει είναι κωμωδίες, χαίρομαι όταν μου ζητάνε να κάνω το αντίθετο, κυριολεκτικά το απολαμβάνω.
-Θεωρείτε ότι ένας καλός ηθοποιός πρέπει να δοκιμάζεται σε όλα τα είδη και να μην αποκτά συγκεκριμένη «ταυτότητα»;
Οπωσδήποτε, αλλά είναι δύσκολο να μη γίνει αυτό.
-Για παράδειγμα εσείς τι κάνατε όταν παίζετε σε κωμωδίες;
Προσπαθώ να μην κάνω τον ίδιο χαρακτήρα γεγονός που συμβαίνει σε πολλούς συναδέλφους μου.
- Οταν κάποιος ηθοποιός έχει ήδη καθιερωθεί σε ένα τύπο έρχονται αυτές οι διαφορετικές προτάσεις;
Δύσκολα, μόνο αν ο σκηνοθέτης είναι έξυπνος και σίγουρος με τον εαυτό του για να σου προτείνει κάτι άλλο.. Ευτυχως έμενα μου έχει συμβεί αρκετές φορές οπότε βλέπουν και αυτήν μου την πλευρά.
-Όχι έχετε πει στα «συνηθισμένα»;
Κατά βάσην έχω πει όχι στην καριέρα μου, σε λεφτά σε σήριαλ, σε παραστάσεις…. σε πολλά…
-Αυτά τα όχι έκτισαν και την καριέρα που κάνατε;
Πάντα ήμουνα τολμηρή στις επιλογές μου.
Λέγοντας όχι κερδίζεις το ναι που φαντάζεσαι και ονειρεύεσαι, έρχεται από κάπου, κάποιος «διαβάζει» το μήνυμα και στο φέρνει…
-Μου άρεσε αυτό…
Λιθαράκι, λιθαράκι έβαζα και μια πετρούλα παραπάνω… για να διατηρήσω μια σταθερή πορεία στα τόσα χρόνια που είμαι σε αυτή την δουλειά.
-Αυτή την πολυτέλεια του «όχι» την έχετε και σήμερα;
-Κοιτάξτε, ακόμα κρατάω λίγο, μπορώ να αντέξω…
-Στα χρόνια της κρίσης που διανύουμε, βλέπετε θετικές ή αρνητικές αλλαγές στον θεατρικό χώρο;
Αυτό που βλέπω είναι ότι ο κόσμος επιστρέφει στο θέατρο επειδή δεν υπάρχει καλή τηλεόραση όπως παλιά.
-Όσο για το χώρο σας;
Όπως όλες οι δουλειές και στη δική μας θα γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα, κάποιοι οι οποίοι δεν είναι για να μείνουν, θα εξαφανιστούν. Μέσα από το κακό της κρίσης θα βγει και ένα καλό. Γενικώς θα γίνει λίγο πιο αξιοκρατική η ζωή μας.
- Έχουμε δεν έχουμε κρίση, νομίζω πάντα θα επιβιώνουν και οι ατάλαντοι …
Αν δεν έχεις κάτι να πεις και αν δεν έχεις αξία όσες ευκαιρίες και να σου δοθούν θα είναι προσωρινές…
-Με την μακρά σας εμπειρία, πιστεύετε στην ύπαρξη κυκλωμάτων στον καλλιτεχνικό κόσμο και στη στήριξή τους ή ένας άξιος ηθοποιός, ό,τι κι αν γίνει, θα βρει το δρόμο του;
Όπως το είπατε στο τέλος. Ότι και να γίνει και όσα εμπόδια να τον βάλουν, γιατί υπάρχουν παρέες και κυκλώματα, το σύμπαν θα συνωμοτήσει και θα βρει το δρόμο του. Αρκεί να έχει επιμονή και υπομονή.
-Θα μου το λέγατε, αν έστω και στα νιάτα σας προσδοκούσατε «γνωριμίες» και επαφές» ωστε να σας προωθήσουν;
Είμαι ένας χαρακτήρας που δεν έχω γλύψει άνθρωπο στη ζωή μου. Δεν το αντέχω ούτε να μου το κάνουν, ούτε να το κάνω.
-Γίνατε γρήγορα γνωστή η κάνω λάθος;
Όχι, ξέρετε πόσα χρόνια έχω στο θέατρο;
-Δεν γνωρίζω…
30 χρόνια, εμ γι αυτό…
-Πώς αντιμετωπίζετε τις αρνητικές κριτικές και πόσο μπορεί να επηρεάσει την απόδοσή σας;
Μια χαρά, δεν έχω κανένα πρόβλημα, μόνο να είναι κριτικές… γιατί στο ιντερνέτ γράφουν διάφοροι ανώνυμοι και δεν ξέρω αν κάποιος με αντιπαθεί και γραφεί μονίμως με άλλα ονόματα…
-Είστε της άποψης ότι ένας ηθοποιός προχωρημένης ηλικίας, όσο άξιος κι αν υπήρξε, οφείλει να αποχωρεί από το προσκήνιο, σεβόμενος το κοινό και την ιστορία του;
Όσο ο ίδιος αισθάνεται ότι μπορεί να παίζει και το μυαλό του τον βοηθάει, πρέπει να παίζει. Γιατί να σταματήσει;
-Μιλάτε πάντοτε ανοιχτά και με ειλικρίνεια για τα «δύσκολα» προσωπικά σας… το χωρισμό σας, την αυτοκτονία του πατέρα στα 12 χρόνια σας… νοιώσατε ποτέ για κάτι, έλλειψη σεβασμού απέναντί σας από τα Μέσα;
Εξαρτάται που το λες, πως το λες και γιατί το λες. Στην περίπτωση μου προξένησε μεγάλη αίσθηση και όντως υπήρξαν κάποιες εκπομπές μετά τη δημοσιοποίηση στον Θεοδωράκη που το εκμεταλλεύτηκαν.
-Γιατί το κάνατε;
Σκεφτόμουν και κάποιος γονιός που έχει τέτοιες μαύρες σκέψεις στο μυαλό του δει την εκπομπή, γιατί να μην το πω, ίσως να τον βοηθήσω.
-Είστε ειλικρινής.
Ότι και να έκανα στη ζωή μου, αν έκανα πλαστική και με ρωτούσαν θα το έλεγα, αν αδυνατήσω ποτέ, θα πω τον τρόπο που αδυνάτισα…
-… να τα μοιραστείτε..
Θεωρώ ότι θα βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους γιατί ξέρω ότι κάποιοι κρέμονται από τα χείλια μας, αλήθειες όμως, όχι ψευτιές..
-Βάσει της δικής σας εμπειρίας, πιστεύετε ότι τα τραυματικά βιώματα και μάλιστα σε τρυφερή ηλικία, επιταχύνουν την ωριμότητα, θωρακίζουν τον χαρακτήρα ή μένουν μια «ανοιχτή πληγή» που δύσκολα επουλώνεται;
Όλα αυτά που λέτε. Σε προβληματίζουν και σε κάνουν να δεις διαφορετικά τη ζωή…
-Σε μεγαλώνουν και πρόωρα;
Θα σας πω. Εγώ ήθελα να γίνω από μικρή ηθοποιός και επειδή πήγα στο πανεπιστήμιο μπορεί και να μη γινόμουν από τις σκέψεις που είχα. Πως θα πάω, δεν ξέρω κανέναν και το ένα και τ’ άλλο... Μπορεί να μη το τολμούσα ποτέ. Όμως επειδή βίωσα αυτό στην οικογένεια μου και σκεφτόμουν ότι ο πατέρας μου κάτι άλλο ήθελε να κάνει και δεν τόλμησε ποτέ να κάνει, εγώ να μην το αφήσω έτσι στη ζωή μου. Δηλαδή αυτό που θέλω να κάνω, να το τολμήσω. Και το έκανα επάγγελμα, διασκεδάζω τον κόσμο.
-Δηλώνετε «καλή μάνα»… πώς μεταφράζεται αυτό στη δική σας περίπτωση και ποια είναι η σχέση σας με τον 15χρονο γιο σας;
Είμαι αυτοθυσιακή μάνα… έχω αφιερώσει σχεδόν τη ζωή μου στον γιο μου. Αλλα νομίζω ότι έπρεπε να κάνω πολλά παιδιά, λάθος μου που έκανα μόνο ένα.
Πόσα θα θέλατε;
3-4…
-Τι σημαίνει αυτοθυσιακή μάνα;
Ασχολούμαι πολύ με το παιδί μου, είμαι συνέχεια δίπλα του και δεν το έχω δώσει να μου το μεγαλώσουν άλλοι. Στη δουλειά έκανα οικονομία χρόνου, η τηλεόραση η θέατρο για να είμαι κοντά του…
- Έχοντας ζήσει τις παλιές εποχές των «παχιών αγελάδων», πώς βλέπετε την σημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα σε επίπεδο εγχώριων παραγωγών;
Χαίρομαι, γιατί σιγά –σιγά κάτι γίνεται, όλο και αρχίζει κάποιο σήριαλ...
-Σας λείπει η τηλεόραση ως μέσο;
Μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά το καλύτερο μου είναι το σινεμά. Αν ζούσα σε μια χώρα που μπορούσα να επιβιώσω κάνοντας ένα από τα τρία, θέατρο, τηλεόραση ή σινεμά, θα επέλεγα το τελευταίο.
Από τις τηλεοπτικές ή τις θεατρικές συνεργασίες σας ξεχωρίζετε κάποια που για σάς σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, είτε θετικά, είτε αρνητικά;
Οι ρόλοι που έχω παίξει είναι σα να είναι δικά μου παιδιά, τόσο πολύ τους έχω αγαπήσει, σαν να τα έχω γεννήσει…
-Πείτε μας έστω μια … ένα όνομα…
Ξεχωρίζω αυτή με τον Αλκη τον Κούρκουλο, η Θεσσαλονίκη έχει δεί την παράσταση…
-Μα για ποια μιλάτε;
«Ο Μυστήριος Mr Love”, έπειτα ο μονόλογος «Σουέλ» της Ιωάννας Καρυστιάνη στο Τέχνης και από σινεμά ο «Δεκαπενταύγουστος»… βλέπετε δεν έχω επιλέξει κάποια κωμωδία..
-Το έχω προσέξει.. Στην παράσταση που συμμετέχετε τώρα, στις «Φόνισσες της Παπαδιαμάντη», είστε ένας θίασος γυναικείος. Πόσο δύσκολη είναι η συνεργασία μεταξύ γυναικών που… διακρίνονται για την ανταγωνιστικότητά τους;
Είναι θέμα τύχης. Να τύχεις σε καλό τιμ που να μην υπάρχουν τέτοιου είδους ψυχοσυνθέσεις…
-Στον συγκεκριμένο τι γίνεται;
Δόξα το Θεό, όλα είναι καλά.
-Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση, πριν ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας.
Θεωρώ ότι είναι το ωραιότερο έργο που εχουν γράψει ο Αλέξανδρος Ρήγας και ο Δημήτρης Αποστόλου αλλά και το πιο δύσκολο..
-Πώς θα χαρακτηρίζατε το συγκεκριμένο έργο που διαχειρίζεται φόνους με απρόβλεπτο τρόπο και ποιο είναι το μήνυμα που φιλοδοξεί να μεταφέρει στον θεατή;
Πολύ σαφές μήνυμα και προφητικό. Για παράδειγμα ο ρόλος της Χρύσας Ρώπα, παίζει τη φόνισσα που έχει σκοτώσει κάποιον που της πήραν το σπίτι από την τράπεζα όπου ο γιος της είναι Χρυσαυγίτης. Αυτά γραφτήκαν πριν συμβούν όλα τα γεγονότα.
-Όσο για το μήνυμα;
Πολλοί άνθρωποι μπορούν να φτάσουν στα άκρα χωρίς να το θέλουν…
-Είστε Κρητικιά, γιατί οι λαοί μας αγαπιούνται τόσο πολύ;
Μα είμαστε φιλόξενοι, ανοιχτοί άνθρωποι, έχουμε τη θάλασσα, το καλό φαγητό, έχουμε μια τρέλα οι Κρητικοί φοβερή… που έχετε και εσείς, βρίσκω ότι έχουμε τρομερά κοινά στοιχεία…
Ιωάννης Τσιρόγλου
Πηγή: kulturosoupa.gr
