Η Δήμητρα Ματσούκα πρωταγωνιστεί στο έργο του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν "Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα" σε σκηνοθεσία: Λευτέρη Γιοβανίδη, στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 27, 28, 29 και 30 Μαίου. Η δικιά της Μήδεια, ειναι εξόριστη όχι μόνο από την πατρική γη και την οικογένεια, αλλά κι από τον ίδιο της τον εαυτό και την ταυτότητά της, πιστή σύντροφος στην εξορία του αγαπημένου άνδρα, μονίμως περιπλανώμενη, διαρκώς ξένη, άπατρις, ανέστια, απαρνημένη εντέλει κι από τον έρωτα, που όρισε τη ζωή της, πασχίζει να θυμηθεί, να αναβιώσει την ιστορία της, να συμφιλιωθεί με τον ίδιο της τον εαυτό. Η απόλυτη μοναξιά της Μήδειας αρθρώνεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, εκεί όπου συναντιέται η ερωτευμένη και προδομένη γυναίκα με τη μαύρη πριγκίπισσα, αντικείμενο εκμετάλλευσης και χλεύης, σ’ έναν κόσμο που αρνείται την ετερότητα, ασκώντας τη δική του νομιμοποιημένη βία.
Γιατί είναι -μανιασμένο- το ποίημα της Μήδειας;
Γιατί το λέει κάποιος που "επιβίωσε απο τη φρίκη του έρωτα". Κάποιοs που έχει ζήσει την αγωνία της απώλειας του άλλου.
Ποιοι είναι οι λόγοι, που ο Λεμουάν κινητοποιήθηκε στο να καταθέσει μια -ακόμη Μήδεια-;
Υποθέτω η διάθεσή του, να ξαναδώσει φωνή σε αυτές τις ηρωίδες. Αν και αντιλαμβάνομαι το "παρωχημένο" του εγχειρήματος, τόσες Μήδειες τόσο συχνά, ωστόσο η απάντηση είναι πάντα, το πώς παρά την αρχική μου απόσταση (σπάνια μου συμβαίνει άλλωστε) κατάφερα να αγαπήσω με την πρώτη ένα κείμενο το οποίο καλούμαι να παίξω, από φόβο ίσως ή από αιδώ. Με το συγκεκριμένο, η επιμέρουs χυδαιότητα ή ο ποιητικός οίστρος,-οχι το ύφοs του Λεμουάν , (α! όλα κι όλα, αυτό μου άρεσε από την αρχή και αβίαστα), μου φαίνονταν τόσο δύσκολα. Μα να' μαι, ένα μήνα μετά, με το χέρι στην καρδιά και "τα μάτια γεμάτα δάκρυα " να εύχομαι ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοι (η εξής μια στην προκειμένη) να φανούν αντάξιοι αυτού που έγραψε ο κύριος Λεμουάν, Ζαν Ρενέ για τους φίλους.
Η αναδημιουργία του μύθου χτίζεται γύρω από το πάθος. Το πάθος είναι τελικά ζωή ή μια παρακινδυνευμένη έξαρση;
Η ζωή νομίζω είναι μικροί συμβιβασμοί.Η ζωή συνήθως είναι φίλη με την ρουτίνα και την πλήξη, με προδιαγεγραμμένες ενέργειες, με ό,τι συνηγορεί σε αυτό, που οι περισσότεροι έχουμε ανάγκη. Την ασφάλεια. Το πάθος έχει χώρο στη ζωή μαs μόνο όσο κρατάει μια παρένθεση. Από την άλλη, μη με λαμβάνετε υπόψη σας. "Λέω σε όλους ότι ειμαι ηττημένη, και δεν ντρέπομαι"..
Πόσο προσιτή στο σύγχρονο κόσμο είναι η φιγούρα της Μήδειας;
Φρόντισαν όλοι να είναι. Από τον Ανούιγ μέχρι τον Μποστ, από μια παράσταση στην Επίδαυρο μέχρι το δώμα ενός θεάτρου, από τη Νέα Υόρκη ως τα Σκόπια ή το Τόκιο. Μήδειες χιλιάδες γύρω μας, εις τους αιώνας των αιώνων. Κατά τη γνώμη μου, απρόσιτες πάντα, με τη διαφορά, ότι κάποιες εξ´αυτών, ειναι άξιες θέασης.
Βρίσκετε παράλογες τις ενέργειές της; Δεν είναι η εύλογη ανταπάντηση στην ύβρη και την άμετρη έκφραση;
Ω! αρνούμαι να νομιμοποιήσω μια παιδοκτόνο. Ωστόσο κατανοώ τη λύσσα κάποιου που εγκαταλείπεται.Την σωματική οδύνη που προκαλείται, όταν σου λείπει αυτός που ξέρει το σώμα σου, αυτός που σου δίνει την ηδονή.
Ποια είναι η πιο αξέχαστη "Μήδεια" που έχετε δει στη σκηνή;
Αυτή του Παπαϊωάννου. Και πρόσφατα, αν και κινηματογραφική, η Μήδεια του Τρίερ.
