"Αυτό το εξωγήινο πλάσμα, το θαυμάζω από την πρώτη στιγμή που το είδα. Στη διαφήμιση, στην τηλεόραση, στη ζωή, στο θέατρο. Ανήκει σ' εκείνη την ολιγομελέστατη κατηγορία των ανθρώπων, που θα προσευχόσουν να είναι γιοι σου, μπαμπάδες σου, φίλοι σου, συνεργάτες σου, γείτονες σου, συγκάτοικοι σου... Ο Φώτης έρχεται από άλλον πλανήτη, άλλη εποχή, άλλες ποιότητες. Είναι ένας εξωπραγματικά καλός και ταλαντούχος άνθρωπος, που γεννήθηκε με προορισμό να στερεώνει χαμόγελα στην καθημερινοτητά μας."
Αυτά του έγραφα, μεταξύ άλλων, σε πρόσφατο σχόλιο μου στο onlytheater.gr, πιστεύοντας ότι ο Φώτης δεν "μετοίκισε" στο σανίδι για να αποδείξει ότι οι άνθρωποι της τηλεόρασης έχουν την υπερδύναμη να επιβιώνουν ή και να πετυχαίνουν σε όλα τα περιβάλλοντα, αλλά γιατί το αγαπάει πραγματικά. Όσοι τον είδαμε στην Priscilla ενθουσιαστήκαμε. Ένα κινούμενο φως ο άνθρωπος. Με ταχύτητα, που δε σ' αφήνει να ανοιγοκλείσεις ούτε τα μάτια και σκηνική αρτιότητα που σε κάνει να λες ότι η εξοικείωση δεν ακολουθεί την εμπειρία, αλλά με κάποιον τρόπο προηγείται. Με όλα τα συν του πολυμήχανου ρολίστα να τον απογειώνουν συνεχώς, ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ένα -από πάντα- ταλέντο.
-Είναι τελικά ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, αυτό το ηχηρό πέρασμα από το θεατρικό σανίδι;
Πολλές φορές στη ζωή μου μικρά ή μεγάλα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Αλλά πάντα το αντιλαμβάνομαι λίγο αργότερα, όταν με μία χρονική απόσταση αναπολώ ή και καμιά φορά θαυμάζω κάτι που μπορεί να κατάφερα να κάνω. Αν το καλοσκεφτώ, ναι όντως η συμμετοχή μου στην Priscilla είναι ένα από τα πράγματα που με έκαναν χαρούμενο και κατά κάποιον τρόπο ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Κάθε φορά που ταξίδευα σε μία μεγάλη πόλη στο εξωτερικό, ήταν νόμος να παρακολουθήσω το λιγότερο μία παράσταση και εκτός του ότι έμενα πάντα έκθαμβος από την αρτιότητα του θεάματος, ζήλευα κάπως με την τύχη που είχαν οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί να συμμετέχουν σε μία τέτοια παράσταση. Τώρα αισθάνομαι ότι είμαι κι εγώ ένας από αυτούς.
- Πότε θυμάσαι να πρωτοείπες τη φράση "αγαπώ το θέατρο";
Η πρώτη φορά για το θέατρο είναι σαν να αναζητάς την πρώτη φορά που μπορεί να χαμογέλαγες ή να έκλαψες. Το θέατρο το αγαπάς de facto. Έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να σε κάνει να στριμώχνεσαι, να περιμένεις υπομονετικά τη θέση σου, να κάθεσαι σε άβολα καθίσματα, να μη μιλάς για ώρες και στοιχισμένος σε σειρές σαν υπάκουος μαθητής να παρακολουθείς τη φωτεινή πλευρά.
-Είσαι και... σπουδαγμένος ηθοποιός, έτσι δεν είναι;
Ναι. Τελειώνοντας το λύκειο πήγα στη δραματική σχολή Βεάκη και αφού τελείωσα είχα την τύχη να βρεθώ στο Παρίσι και να φοιτήσω στη σχολή του Jacque Lecoq, ο οποίος μαζί με τον Streller είχε ιδρύσει το Piccolo Theatro στο Μιλάνο ενώ αργότερα έκανε αυτή τη σχολή στο Παρίσι απ όπου πέρασαν πολύ μεγάλα ονόματα του θεάτρου. Όσο και να φαίνεται εύκολο για τον οποιονδήποτε ότι μπορεί να ανέβει στη σκηνή και να καμωθεί αυτό που βλέπει να κάνουν οι άλλοι με ευκολία ο ηθοποιός οφείλει να σπουδάζει και να μορφώνεται για να θεωρείται καλλιτέχνης.
-Η Πρισίλα απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Δε φοβήθηκες το "απόλυτο" που κρύβει ένα τέτοιο εγχείρημα;
Είμαι πολύ χαρούμενος που έχει αποσπάσει τόσο καλές κριτικές και στον τύπο αλλά και κυρίως στο σύνολο του κόσμου που έχει έρθει να δει την παράσταση. Είναι πολύ μεγάλη πρόκληση όταν ο πήχης είναι ψηλά. Δεν χωράει φόβος όταν θέλεις να είσαι δημιουργικός.
-Δε χωράει το μέτριο στο μιούζικαλ, "γιατί ο καιάδας περιμένει"...Συμφωνείς;
Το μιούζικαλ είναι πολύ απαιτητικό είδος θεάτρου που συνδυάζει πολλές τέχνες μαζί και ταυτόχρονα. Η μικρή μου εμπειρία σε αυτό μου έμαθε, ότι πέρα από τις ικανότητες που πρέπει να έχεις σε αυτό το σύνολο των τεχνών, το πιο σημαντικό είναι να να έχεις πειθαρχία, μέτρο και απόλυτη προσήλωση. Ο μικρός αυτοσχεδιασμός που σε έργα πρόζας μπορεί να έχει και έναν αέρα ανανέωσης, στο μιούζικαλ ηχεί εκκωφαντικά και παράφωνα.
-Θα συνεχίσεις αυτό που άρχισες;
Εύχομαι μία τέτοια ευτυχής συγκυρία να συμβεί και στο μέλλον και να μπορέσω να είμαι και πάλι ένα κομμάτι μιας τόσο μεγάλης παραγωγής. Στη ζωή μου έχω μάθει να ακολουθώ τις προκλήσεις και αυτό είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσω να το κάνω.
-Και κάτι από τον Ίψεν: Ευτυχία και ανταρσία πάνε μαζί;
Πιστεύω ότι η ανταρσία προηγείται της ευτυχίας και δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει για να είναι κάποια στιγμή κάποιος ευτυχισμένος. Η ανταρσία έχει αγώνα, πάθος, θυμό, προσδοκίες, ανατροπή, διεκδίκηση, ιδεολογία, βία και πολλές φορές μπορεί να φέρει την ευτυχία και φυσικά όχι αναίμακτα.
Σ.Δ και Χ.Φ.
