Πριν από μερικούς μήνες η πολύ ταλαντούχα και διακεκριμένη ηθοποιός της νέας γενιάς Μαρία Κίτσου μίλησε στον Α. Πινακουλάκη και το tralala.gr. Έθιξε την ανεπάρκεια των δραματικών σχολών, μίλησε για τις παραστάσεις που την καθόρισαν αλλά και για την διαφορετική εμπειρία της τηλεόρασης. Επίσης αναφέρθηκε στις ανάγκες που έχει το σημερινό θέατρο και στα κριτήρια επιτυχίας μιας παράστασης.
Λέγεται πως στην Ελλάδα οι ηθοποιοί λίγο πολύ είναι αυτοδίδακτοι. Συμφωνείς με αυτό;
Ισχύει. Επίσης λένε πως στη Δραματική Σχολή μπαίνεις καλύτερος και βγαίνεις χειρότερος (σ.σ. γέλια). Είναι δυνατόν να μην υπάρχει σχολή σκηνοθεσίας; Είναι δυνατόν στις δραματικές σχολές να υπάρχουν εμπειρικοί δάσκαλοι ηθοποιοί; Που χωρίς κάποια επαφή με αυτό που λέμε «παιδαγωγός» απλά και μόνο με την εμπειρία τους σου μεταφέρουν τις γνώσεις τους. Υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις βεβαίως, αλλά δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις.
Ξεκινώντας τη θεατρική σου πορεία μέχρι σήμερα, υπήρξε κάποια δουλειά που πιστεύεις πως σε καθόρισε, πως άλλαξε κάτι μέσα σου;
Σίγουρα η πρώτη μου δουλειά, ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Σ.Λιβαθινού. Εκεί λάτρεψα τη λογοτεχνία που γίνεται θέατρο. Ήταν ένας τεράστιος μαγικός κόσμος που ανοίχτηκε μπροστά μου. Ήταν μια δυνατή εμπειρία, μια εξάωρη παράσταση για την οποία δουλέψαμε μήνες και στην οποία γνώρισα και συνεργάστηκα ανθρώπους που θαύμαζα πριν μπω στη σχολή. Στην τηλεόραση, σταθμός για μένα ήταν ο «Καρυωτάκης» όπου αγάπησα πολύ την Πολυδούρη και γνώρισα μια άλλη πλευρά της υποκριτικής την οποία δεν την είχα διδαχτεί στη σχολή. Βούτηξα κατευθείαν στα βαθιά. Με βοήθησε πολύ ο Τάσος Ψαρράς, με εμπιστεύτηκε, με ενέπνευσε, με πήρε από το χέρι και μετά με άφησε ελεύθερη. Η τεχνική που έχεις στην τηλεόραση είναι πολύ διαφορετική από το να κάνεις θέατρο. Γυρίζεις μια σκηνή και μετά μπορεί να γυρίσεις μια άλλη σκηνή που διαδραματίζεται δυο μήνες μετά μόνο και μόνο γιατί είσαι στο ίδιο σκηνικό και πρέπει μέσα σε μισή ώρα να αλλάξεις συναίσθημα. Θυμάμαι πως μετά τη σειρά ήθελα να κάνω ένα μεγάλο διάλειμμα, ήμουν εξαντλημένη. Κι ως τρίτο σταθμό να πω σίγουρα τα «Ορφανά» που ήταν η παράσταση που μου χάρισε και τη διάκριση. Ήταν ένα εκπληκτικό έργο, δουλέψαμε πολύ καλά και ήταν μια παράσταση που κράτησε δυο χρόνια.
Τι πιστεύεις πως έχει ανάγκη το θέατρο αυτή την στιγμή στην Ελλάδα;
Θα έλεγα πως έχει ανάγκη καταρχάς προσοχής από το κράτος. Ο πολιτισμός –δυστυχώς- είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Οι ιθύνοντες αντιμετωπίζουν τον πολιτισμό σα να μην υπάρχει, σα να μην το βλέπουν. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες. Πρέπει να δοθούν κονδύλια για τις Τέχνες και το Θέατρο. Από εκεί και πέρα κάθε δημιουργός πρέπει να ακούει τη φωνή της καρδιάς του και του ενστίκτου του κι ότι θέλει να ανεβάζει να το ανεβάζει γιατί μόνο τότε θα είναι κάτι καλό και αληθινό. Πιστεύω δηλαδή στην ιδιωτική πρωτοβουλία περισσότερο –αφού δεν υπάρχει κρατική- αλλά δεν έχω σκεφτεί αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται περισσότερο το θέατρο. Σίγουρα θα ήθελα να υπάρχουν πολύ περισσότεροι θεατές για να το στηρίξουν όλο αυτό. Αυτό βέβαια πρέπει να ξεκινήσει από το σχολείο. Υπάρχουν πολλοί που έρχονται να δουν μια παράσταση και λένε «αυτό είναι;» γιατί δεν είχαν έρθει σε επαφή με το θέατρο. Φαντάσου αυτό να είχε ξεκινήσει από τότε που ήταν παιδιά!
Προσωπικά τι θεωρείς επιτυχία για μια παράσταση;
Επιτυχία θεωρώ να μην φύγουν οι θεατές και να χειροκροτήσουν στο τέλος, να τους έχει αγγίξει το κείμενο. Επιτυχία είναι να το συζητούν μετά την παράσταση, το να πεις «είδα πολύ καλή παράσταση, τρέξε», να αισθανθείς, να καταλάβεις γιατί ανέβηκε και να πάρεις κάποια μηνύματα.
Πηγή φωτογραφίας: tovima.gr
