Όταν μιλάμε για παιδικό θέατρο, το πρώτο όνομα που μας έρχεται στο μυαλό είναι σίγουρα η Κάρμεν Ρουγγέρη. Κι επειδή το αντικείμενό της είναι τα ίδια τα παιδιά, κάθε φορά που δίνει συνέντευξη, αισθανόμαστε ότι κάποιο καινούργιο παραμύθι σκαρώνει και τρέχουμε να το ακούσουμε πρώτοι. Ανααλύψαμε λοιπόν μια συνέντευξη της Κάρμεν Ρουγγέρη στο ΕΘΝΟΣ και στον Θ. Διαμαντόπουλο που είχε δώσει 5 χρόνια πριν με αφορμή τι άλλο; Το Θέατρο για τα παιδιά.
Θα μπορούσατε να πείτε ότι τα παιδιά είναι το καλύτερο κοινό για έναν καλλιτέχνη;
Είναι το δυσκολότερο. Το καλύτερο κοινό δεν είναι αυτό που θα πει «είναι χάλια η παράσταση» και θα σηκωθεί να φύγει γιατί δεν του αρέσει. Σπάνια γίνεται αυτό. Εδώ έχουμε ένα κοινό που είναι πάρα πολύ δύσκολο να το καθηλώσεις στη θέση του, να το «δαμάσεις». Και προσπαθείς να κάνεις μία όσο πιο πολύ μπορείς τέλεια παράσταση για να το κρατήσεις στη θέση του. Εκεί έγκειται και η επιτυχία. Να φεύγουν τα παιδιά ευτυχισμένα από την παράσταση.
Ποια είναι τα μυστικά ενός πετυχημένου θεατρικού έργου για παιδιά;
Θα ξεκινήσω από κάτι που δεν είναι δικό μου. Το εικαστικό μέρος. Το εικαστικό μέρος σε μια παράσταση πρέπει να είναι άρτιο. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, το φροντιστηριακό υλικό… Δίνω πολύ μεγάλη σημασία σ’ αυτό, γιατί για να καθηλώσεις το παιδί πρέπει να του ανανεώνεις το ενδιαφέρον με διάφορα πράγματα που γίνονται πάνω στη σκηνή. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στα παιδιά αρέσει η διαφήμιση. Οι διαφημίσεις αρέσουν γιατί αλλάζουν οι εικόνες. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το να αλλάζει η εικόνα. Δεν το ενδιαφέρει το παιδί να ακούσει έναν πάρα πολύ όμορφο διάλογο που θα κρατήσει πάρα πολύ ώρα χωρίς να γίνεται κάτι άλλο πάνω στη σκηνή. Μετά δίνω μεγάλη σημασία στο κείμενο. Πρέπει να έχει πλοκή για να μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον των παιδιών από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή. Πρέπει να το κρατάς το κοινό σου. Να έχει εξαιρετικό ρυθμό. Να είναι σωστές οι δόσεις της μουσικής και του χορού. Το σημαντικότερο, οι ηθοποιοί να είναι παρόντες. Να δίνουν την ψυχή τους ολόκληρη σε αυτό που κάνουν. Διότι αν δεν τη δίνεις τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι βαριέσαι και θα βαρεθούν κι αυτά.
Μπορείτε να περιγράψετε μια σκηνή από περιοδεία που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Εχω γυρίσει όλο τον κόσμο με το θέατρο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στην Μπογκοτά της Κολομβίας που βρέχει πέντε φορές το χρόνο, κι έτυχε να πάμε αυτές τις μέρες. Και ήταν προπωλημένα όλα τα εισιτήρια σε ένα ανοιχτό θέατρο. Ο κόσμος δε δεχόταν να μη δει την παράσταση. Ηταν δικτατορία τότε εκεί. Μας έβαλαν ένα τανκ από τη μία κι ένα από την άλλη, και μας είπαν «παίξτε οπωσδήποτε». Και παίξαμε μέσα στη βροχή. Με πολλή βροχή όμως.
Υπήρξε κάποιος «δάσκαλος» στη δουλειά σας για τα παιδιά;
Δεν μου έμαθε κανένας. Μου έμαθαν τα ίδια τα παιδιά. Κατάλαβα πώς σκέφτονται, τι θέλουν. Εβλεπα ότι πήγαινε καλά. Εκείνο που με ενδιέφερε στις παραστάσεις μου είναι να έχει κρυμμένους θησαυρούς μέσα το έργο, δηλαδή να έχει μηνύματα που το παιδί ως θεατής καλείται να τα ανιχνεύσει.
Μπορείτε να μας πείτε μια φράση που σας οδηγεί;
«Στο θέατρο για τα παιδιά», λέει ο Στανισλάφσκι, «οι ηθοποιοί πρέπει να παίζουν όπως στο θέατρο για μεγάλους με μία διαφορά: πρέπει να παίζουν λίγο καλύτερα». Αυτή είναι η σημαία μου….
Πηγή φωτογραφίας: stinpraxi.gr
