Διαβάσαμε μια συνέντευξη της σπουδαίας ηθοποιού Μάνιας Παπαδημητρίου που είχε δώσει πριν λίγο καιρό στο amfissaface.gr και στον Ηλία Τσίγκα και επιλέξαμε κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα. Η ηθοποιός μιλάει για το "πάντρεμα" μουσικής και θεάτρου με το οποίο καταπιάνεται σε αρκετές παραστάσεις, για την συνεργασία της με κορυφαίους σκηνθέτες του θεάτρου και του κινηματογράφου και γιατί "αποφεύγει" την τηλεόραση.
-Ποια καλλιτεχνική και ποια ψυχική ανάγκη σας ώθησε να συναρθρώσετε τη μουσική με την υποκριτική σας τέχνη;
Είναι κάτι που το έκανα από παιδί, παράλληλα με το θέατρο. Πρώτα έμαθα μουσική και μετά θέατρο. Από 15 χρονών φτιάχνω ιστορίες με τα λόγια των τραγουδιών. Είναι ο ρυθμός που μου γεννάει μια πολύ ιδιαίτερη συγκίνηση και περνάει μηνύματα πέρα από αυτά των λέξεων. Και φυσικά παίζω πάντα με γνωστές σε μένα μελωδίες, γιατί αυτές είναι που μου ανακαλούν μνήμες.
-Έχετε συνεργαστεί με την «Εθνική Ελλάδας» των σκηνοθετών. Κάρολος Κουν, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Λευτέρης Βογιατζής, Παντελής Βούλγαρης, Σταμάτης Φασουλής, Γιώργος Λαζάνης, Μιχάλης Κακογιάννης, για να αναφέρω ενδεικτικά κάποια ονόματα. Υπάρχει ένα στοιχείο που συνδέει αυτές τις μεγάλες μορφές της τέχνης; Κι αν ναι, ποιο είναι αυτό;
Ναι. Το ότι ενδιαφέρονται ή ενδιαφέρονταν για την τέχνη τους κι όχι για τα χρήματα ή τη φήμη. Πάρα πολύ βασικό αυτό. Βέβαια, μπορεί στην πορεία να ήρθαν κι αυτά, αλλά μοναδικό τους μέλημα ήταν να παραγάγουν Τέχνη.
-Δε δείχνετε να συμπαθείτε ιδιαίτερα την τηλεόραση, αν κρίνω από τη σπανιότητα των εμφανίσεών σας σε αυτή. Συνειδητή επιλογή, απουσία κατάλληλων προτάσεων ή κάτι άλλο;
Δεν τη θέλω, δε με θέλει. Όταν μπορούσα να έχω δεχτεί και να κάνω καριέρα εκεί, αρνήθηκα. Προέρχομαι από το «Θέατρο Τέχνης». Ο Κουν δε συμπαθούσε την τηλεόραση. Κι αυτό γιατί περιορίζει για τον καλλιτέχνη του θεάτρου τη μεταμορφωτική του ικανότητα. Κι αυτή η ικανότητα, απαιτεί να μην είσαι τόσο «κοινή φάτσα», να μην είσαι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.
Πηγή φωτογραφίας: musiccorner.gr
