Της Μ. Καραπαναγιωτίδου
Αέρινη και καλοκαιρινή, λίγες ώρες πριν την παράσταση «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, βγαίνει από το ξενοδοχείο της, φορώντας ένα γαλάζιο… αρχαιοελληνικού στιλ φόρεμα (!) για να περπατήσουμε στη Νέα Παραλία και να τα πούμε «ένα χεράκι». Της αρέσει αυτή η διαδρομή, όχι γιατί είναι από νησί και… θάλασσα, αλλά γιατί επί ένα χρόνο στα πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα, ζούσε στη Θεσσαλονίκη, κοντά στο Λευκό Πύργο και δούλευε για το ΚΘΒΕ!
«H πόλη όλη είναι ένα σκηνικό, είναι μια από τις πόλεις που θα μπορούσα να ζήσω για πάντα» μου λέει λίγο αργότερα προς την Άνω Πόλη και το Θέατρο Δάσους! Τη ρωτάω αν θέλει να πάμε προς Βασιλικό, Μ. Αλέξανδρο και Θερμαϊκό και χωρίς δεύτερη σκέψη μου απαντά… «φυσικά, είναι πολύ ωραία» και την ίδια ώρα σκέπτομαι ότι κι αυτή είναι ωραία και όχι μόνο εξωτερικά. (Ναι περίμενα να έχει περισσότερο τουπέ, ως σταρ του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Τι καλά που έπεσα έξω…).
Βγαίνουν οι κάμερες, ο ήλιος, ο Θερμαϊκός, ο Πύργος, ένας ημίγυμνος ποδηλάτης που άραξε για ηλιοθεραπεία, όλα έτοιμα για τη φωτογράφιση. Περπατάμε, την κοιτάνε, τη χαίρονται. Τους χαμογελά, τους χαιρετά, τη θαυμάζουν. Είναι ωραία που στην παραλία τους, περπατούν δίπλα τους… απρόσμενα ωραία!
Η Φαίη Ξυλά γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, κατάγεται από την Κέρκυρα, ζει στην Αθήνα, δουλεύει σε όλη την Ελλάδα και… της φαίνεται. Κοσμογυρισμένη και ήρεμη, δε βιάζεται, δεν αγωνιά και μάλλον απορεί για το δικό μου άγχος να προλάβουμε τον ήλιο, τη φωτογράφο, την παράσταση, το μποτιλιάρισμα, τη διαδήλωση, τη ζωή! Δείχνει καλά γιατί είναι καλά, δίπλα σε έναν μεταμοντέρνο ηθοποιό – όπως αυτοπροσδιορίζεται ο ίδιος για τη συγκεκριμένη παράσταση – τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο. Μου μιλάει για το πόσο καλός είναι στην παράσταση! Αποφεύγω να ρωτήσω για ανταγωνισμούς ζευγαριών κι άλλα των… μετρίων, αυτών που σκιάζονται και τη… σκιά τους. Είναι φανερό ότι αγαπιούνται αληθινά. Νοιάζεται ο ένας για τον άλλον. Ρωτάω για την κρίση και τα προβλήματα…
«Δόξα σοι ο Θεός. Είμαι καλά και έχω προτάσεις για δουλειές. Δεν είναι αυτονόητο αυτό…». Εκτός από όμορφη και ταλαντούχα, μαθαίνω ότι δεν είστε… ανακατωσούρα και γι αυτό σας θέλουν όλοι για συμπρωταγωνίστρια – της λέω συνωμοτικά – μάλιστα ορισμένοι εξ αυτών όταν έμαθαν ότι θα κάνουμε κουβέντα, μου είπαν ευθέως ότι είστε μια κυρία στο θέατρο… «Mπα μαλώνω κι εγώ στη δουλειά, όμως για τη δουλειά. Δεν είναι απαραίτητο ούτε υποχρεωτικό να είμαστε όλοι φίλοι, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός στην έκφραση και στη δουλειά μας…».
Δύσκολοι άνθρωποι οι καλλιτέχνες αναρωτιέμαι φωναχτά και σχολιάζει: «Είμαστε τυχεροί οι ηθοποιοί γιατί εκφραζόμαστε μέσα από τους ρόλους, έχουμε άλλοθι για να είμαστε άλλοι, αληθινοί, αφτιασίδωτοι, ανόθευτοι…».
Πιάνω την ευκαιρία και θέτω το ζητούμενο αρκετών γυναικών: O Κιμούλης πώς είναι; Ξέρει τι θέλει ως σκηνοθέτης ή ψάχνει το όραμα του, στη διαδρομή,στις πρόβες, στις παραστάσεις;
«Eίναι αυστηρός ξέρει πάντα τι θέλει, όμως είναι ανοικτός σε όλα, δεν είναι δογματικός, είναι αληθινός καλλιτέχνης…» μου απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η βόλτα στην παραλιακή τελειώνει, σε χρόνο ρεκόρ φωτογραφίζεται, χωρίς πόζες, την παρακαλάω να κάνει μερικές για τις ανάγκες του πρωτοσέλιδου. Χαμογελάει και μου κάνει το χατίρι… «Υπέροχη» φωνάζουν οι περαστικοί, χαμογελάει ξανά, και σκέπτομαι ότι τελικά εκτός από την ομορφιά αφοπλίζει το κοινό της και με το χαμόγελο… Μεγάλο όπλο, σε μια κοινωνία που πονάει…
«Ναι το θέατρο, το καλό θέατρο, μπορεί να μας ανυψώσει, να μας βγάλει από αδιέξοδα, να μας ενθαρρύνει, να μας δώσει κουράγιο… Η ανθρώπινη φύση δεν έχει αλλάξει πολύ, από την εποχή του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα. Απλά δεν διδασκόμαστε από τα λάθη μας, όσο κι αν τα καταλαβαίνουμε, τα ίδια ξανακάνουμε…».
Οι φωτογραφίες τρέχουν στην οθόνη της μηχανής και λέει διαλέξτε εσείς, «να αυτή που… έπιασε τον… καλό αέρα!». Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, εγώ για την εφημερίδα κι αυτή για το θέατρο… Με την κουβέντα ξεχαστήκαμε και «χαθήκαμε», στρίψε εδώ και μου δείχνει το δρόμο της… πόλης μου!
«Αυτό το παθαίνω κι εγώ συνέχεια…» μου λέει και με καθησυχάζει για το ρεζίλεμα… Καλός άνθρωπος σκέπτομαι. Πάλι έχω το μυαλό μου αλλού, όμως ευτυχώς υπάρχουν και ηθοποιοί που έχουν το μυαλό τους στο… θέατρο (του Δάσους αυτή τη φορά)…
Φθάσαμε, οι μικροπωλητές στην είσοδο του θεάτρου, ετοιμάζονται για μαλλί της γριάς, ηλιόσπορους και καλαμπόκια. Κατεβαίνει με την τσάντα της, γεμάτη… Θεσμοφοριάζουσες και με ευχαριστεί για την κουβέντα. Επίσης, κι αν χρειασθείς κάτι τα ξαναλέμε, καλή παράσταση, καλή επιτυχία…
Πηγή: karfitsa.gr
