Ο Άκης Σακελλαρίου, αυτό το καλοκαίρι θα είναι μια γυναίκα. Μια παντοδύναμη βασίλισσα, η Άτοσσα, σύζυγος του Δαρείου και μητέρα του Ξέρξη. Ρόλος-στοίχημα, για έναν σημαντικό ηθοποιό που του αρέσουν τα δύσκολα.
"Δεν θα μπορούσα να πω όχι -μας λέει - σε μια τόσο σημαντική πρόταση για την Επίδαυρο με τους Πέρσες, αλλά και την καλοκαιρινή περιοδεία πριν. Έκρινα ότι θα με ενδιέφερε, γιατί θα κάνω ένα γυναικείο ρόλο στο πλαίσιο ενός κρατικού οργανισμού. Υποδύομαι την Άττοσα, μια γυναίκα που κρατάει τα ηνία όλης της αυτοκρατορίας. "
Προκλητικό..
Σίγουρα έχει ενδιαφέρον. Με απασχολεί η αρσενική και η θηλυκή φύση ενός τέτοιου χαρακτήρα, η συμμετρία που μπορεί να έχει. Είναι ένας χαρακτήρας ο οποίος ναι μεν έχει σε προσωπικό επίπεδο, τα στοιχεία του γυναικεία, γιατί είναι η μάνα και σε επίπεδο εξουσίας, τα αρσενικά στοιχεία . Τότε ήταν σπάνιο να υπάρχει βασίλισσα με αυτήν τη δύναμη. Οπότε, έχει να κάνει με αυτούς τους δύο πόλους. Αυτός ήταν ο πρώτος ρόλος που υπήρξε στο αρχαίο δράμα.
Αυτό, δεν το γνωρίζουν οι περισσότεροι.
Μέχρι τότε οι τραγωδίες παίζονταν μόνο από τον χορό. Ο πρώτος διάλογος μεταξύ του χορού και ενός άλλου προσώπου, ήταν ο διάλογος με μια βασίλισσα, δηλαδή με μια γυναικεία φύση. Δεν είναι τυχαίο, ότι δεν έγινε με κάποιον άνδρα. Σκοπός ήταν να δοθεί και μια δυναμική, στην ύπαρξη της θηλυκής φύσης. Ότι είναι μάνα, ότι είναι βασίλισσα, θεά, η μάνα γη. Ότι είναι τόσα πολλά.
Το σπουδαιότερο αντιπολεμικό έργο του Αισχύλου, οι "Πέρσες", θεωρείται η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία.
Δεν υπήρξε περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας χωρίς έριδες, όσον αφορά είτε στις κοινωνικές επαναστάσεις είτε στους πολέμους μεταξύ κρατών. Είναι διαχρονικό έργο . Η αλαζονεία και η έπαρση της ανθρώπινης φύσης δεν έχει πάψει ποτέ να υφίσταται. Όσο και αν προχωράμε στον 21ο αιώνα με το, ας το πούμε, περικάλυμμα του πολιτισμού.
Πιστεύεις ότι το κακό ξεκινάει από τις μικρές, ιδιωτικές φύτρες και στη συνέχεια εξαπλώνεται;
Αν το δεις στον καθένα ξεχωριστά, όταν είναι μόνος του, δεν υπάρχει αυτή η έννοια της αλαζονείας και της έπαρσης. Ο άνθρωπος, όταν βρίσκεται απέναντι στον εαυτό του και στην πιο ουσιαστική έννοια της ύπαρξής του, αυτόματα η αλαζονεία και η έπαρση μειώνονται και παίρνουν ένα μέτρο ανθρώπινο. Εκεί που γίνεται το μεγάλο μπαμ είναι στη συνολική κατάσταση,εκεί δηλαδή που γίνεται μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Εκεί ακριβώς μπαίνει το στέμμα της έπαρσης. Το οποίο είτε λέγεται αλαζονεία της εξουσίας, είτε "ότι θα προχωρήσω και θα καταλάβω κι άλλες πηγές ενέργειας, θα καταλάβω άλλα εδάφη". Εκεί αρχίζει το πράγμα και διαφοροποιείται για τον απλούστατο λόγο ότι χάνουμε το μέτρο. Σε ατομικό επίπεδο είναι ευδιάκριτη η υπαρξιακή αγωνία σε συλλογικό επίπεδο χάνεται.
Από τι τρέφονται οι επηρμένοι και συνεχίζουν να υπάρχουν;
Τρέφονται από τον φόβο. Το φόβο μη χάσουν κάποια από τα κεκτημένα. Φοβούνται μην καταστραφούν μακριά από την εξουσία. Η μανία της αυτοκρατορίας (βλέπε Αμερικάνοι) είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τον φόβο. "Μην τυχόν και χάσω τις πηγές ενέργειάς μου."
Είναι οι συνθήκες οι τωρινές κατάλληλες, για να επιτευχθεί ο σκοπός της τραγωδίας;
Το να ταυτιστεί ο θεατής σήμερα είναι δύσκολο. Σίγουρα είναι μια τραγωδία που αποσκοπούσε τότε, σ αυτήν την ταύτιση. Και ίσως η μόνη αρχαία τραγωδία, που σκοπός της ήταν οι Αθηναίοι θεατές, να ταυτιστούν με τα θύματα των Περσών. Σίγουρα έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Πρέπει όμως να δούμε αυτό το γεγονός, με την ανθρωπολογική του μορφή. Η ιδέα του Αισχύλου να βάλει μπροστά στο αθηναϊκό κοινό Πέρσες, τους οποίους πριν από 10 χρόνια είχαν νικήσει στην Σαλαμίνα, προφανώς είχε στόχο, να ταυτιστούν οι Αθηναίοι με τον θρήνο των Περσών και προφανώς το έκανε διότι συναισθανόταν την εξέλιξη της Αθηναϊκής συμμαχίας και τα δεινά που θα έφερνε σιγά σιγά, στις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις.
Γινόταν σταδιακά Αθηναϊκή Ηγεμονία...
Μπράβο. Πολύ σωστά. Έτσι τους προειδοποιούσε ο Αισχύλος για την ύπαρξη της εν σπέρματι αλαζονείας.
Πρώτη φορά συνεργάζεσαι με την Νικαίτη Κοντούρη;
Ναι. Είχαμε βρεθεί στην Αμερική, εκεί γνωριστήκαμε.
Η πρώτη παρουσίαση των Περσών, είναι 16-19/7 και στο θέατρο Δάσους και από εκεί ξεκινάμε μαζί με τον Γιάννη Φέρτη, τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, τον Γιώργο Κολοβό, τις "Νύφες του Πένθους" και τον Χορό, μια περιοδεία η οποία θα πάει μέχρι αρχές Σεπτέμβρη σε όλα τα μεγάλα αρχαία θέατρα.
Νομίζω πως με το αρχαίο δράμα, έχεις να ασχοληθείς από τότε που ήσουν στο Θέατρο Άττις του Τερζόπουλου..
Βέβαια, ημουν 10 χρόνια εκεί. Η πρώτη μου επαγγελματική επαφή με το αρχαίο δράμα ήταν στις Βάκχες, όπου έκανα τον Διόνυσο και παιζόταν για περίπου μια δεκαετία. Έχω να παίξω σε αρχαίο δράμα από τότε.
*Οι "Πέρσες" θα ξεκινήσουν από το Θέατρο Δάσους, στη Θεσσαλονίκη (16-19 Ιουλίου) ενώ θα παρουσιαστούν στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου στις 15-16 Αυγούστου.
«Πέρσες» του Αισχύλου
Το αντιπολεμικό έργο του Αισχύλου «Πέρσες» είναι η καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη.
Συντελεστές
Μετάφραση: Πάνος Μουλλάς
Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη
Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Μουσική: Σοφία Καμαγιάννη
Χορογραφία: Κώστας Γεράρδος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Δραματουργική ανάλυση: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτης: Γιάννης Παρασκευόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Πέτρος Κοκόζης
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Φέρτης (Δαρείος), Άκης Σακελλαρίου (Άτοσσα), Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Αγγελιοφόρος), Γιώργος Κολοβός (Ξέρξης).
Χορός (με αλφαβητική σειρά): Απόλλων Δρικούδης, Δημήτριος Δρόσος, Νίκος Καπέλιος, Δημήτριος Καραβιώτης, Θανάσης Κεραμίδας, Νίκος Μαραγκόπουλος, Σπύρος Σαραφιανός, Βασίλης Σπυρόπουλος, Χρίστος Στυλιανού, Νίκος Τουρνάκης, Στέλιος Τράκας, Γιάννης Χαρίσης, Κωνσταντίνος Χατζησάββας, Γιώργος Ψυχογυιός.
«Νύφες του πένθους» (αλφαβητικά): Λαμπρινή Αγγελίδου, Μομώ Βλάχου, Κλειώ-Δανάη Οθωναίου.
