Μια "παραμυθένια" συνέντευξη έδωσε ο σημαντικός σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο monopoli.gr κι τον Γ. Σμυρνή όπου μιλάει για την "Κοιμωμένη που ξύπνησε" την οποία σκηνοθετεί, για το εύρημα της Ξένιας και του Θωμά που δίνουν συνέχεια στο διαχρονικό παραμύθι της "Ωραίας κοιμωμένης" και για την γοητεία που ασκεί ένα "παραμύθι".
-Πως αποφασίσατε να σκηνοθετήσετε μια παιδική παράσταση;
Δεν είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ παιδικό θέατρο. Εδώ και 13 χρόνια, ανελλιπώς, το Θέατρο του Νέου Κόσμου κάνει θέατρο για παιδιά. Βέβαια, πιο εξειδικευμένο: για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ή ζουν σε ιδρύματα, με παραστάσεις που προσφέρουμε δωρεάν. Σιγά σιγά απλωθήκαμε και σε άλλους χώρους: πηγαίνουμε σε γυναικείες φυλακές, σε καταυλισμούς προσφύγων, τσιγγάνων, σε δημόσια σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών, σε ειδικά σχολεία, στέκια μεταναστών ή έχουμε άλλες δράσεις, όπως όταν παίξαμε στην κατάμεστη πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, που ήταν παραδομένη στο έλεος της Χρυσής Αυγής. Σ' αυτά τα χρόνια έχουμε δώσει πάνω από 1.700 παραστάσεις.
Επειδή λοιπόν θεωρώ σοβαρή και υπεύθυνη υπόθεση το θέατρο για παιδιά, αποφασίσαμε φέτος το καλοκαίρι να ταξιδέψουμε σε όλη την Ελλάδα και να παίξουμε για όλα τα παιδιά, παρουσιάζοντας μια μεγάλη παραγωγή, την παράσταση "Η Κοιμωμένη ξύπνησε" της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου, με μια πολύ δυνατή ομάδα ηθοποιών με ικανότητες και εργατικότητά (Σταύρος Σβήγκος, Ορέστης Τζιόβας, Ανθή Ευστρατιάδη, Ευαγγελία Συριοπούλου, Φωτεινή Τιμοθέου, Χρήστος Πίτσας και Κοιμωμένη η Αμαλία Αρσένη), με μια εξαιρετική νέα χορογράφο, την Ξένια Θεμελή, με τα υπέροχα κοστούμια της Κλαιρ Μπρέισγουελ και τις θεατρικότατες μουσικές του Σπύρου Γραμμένου.
-Ποιές διαφορές έχει το έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου "Η ωραία κοιμωμένη ξύπνησε;" με το γνωστό παραμύθι "της ωραίας κοιμωμένης";
Το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης είναι γνωστό κι αγαπημένο, αλλά η Ξένια κι ο Θωμάς του δίνουν άλλη διάσταση με ένα έξυπνο εύρημα: η πριγκίπισσα ξυπνάει με το φιλί ενός αγοριού ύστερα από 500 χρόνια, δηλαδή στο σήμερα, κι αυτό δίνει την ευκαιρία στα παιδιά (και στους μεγάλους) να δουν την ιστορία και μέσα από τη σύγχρονη οπτική γωνία, να την ακούσουν με τη σημερινή γλώσσα. Το έργο παντρεύει το χτες με το σήμερα σε επίπεδο αισθητικής, και με πολύ χιούμορ, μακριά από κάθε διδακτισμό, μας βοηθάει να ξαναδούμε (αν θέλουμε) τρυφερά τον κόσμο και τον εαυτό μας.
-Γιατί ο κόσμος ανά τους αιώνες (και όχι μόνο τα παιδιά) χρειάζεται τα παραμύθια;
Θα μπορούσε κανείς να μιλάει ώρες γι' αυτό το θέμα. Τα παραμύθια είναι ένας χώρος ελεύθερος στη φαντασία των παιδιών, ένας χώρος όπου δαμάζονται οι πιο σκοτεινοί φόβοι μας. Μεγαλώνοντας τα εγκαταλείπουμε, όπως εγκαταλείπουμε τα παιχνίδια μας. Όχι όλοι, όχι την ίδια στιγμή. Σε μια σκηνή του έργου βλέπουμε το αγόρι της σύγχρονης εποχής, παρότι έχει πια μεγαλώσει, να συνεχίζει να παίζει κλεισμένος στο δωμάτιό του, όπως άλλωστε τόσοι νέοι γύρω μας. Τον ακούμε να λέει: "Ε, ναι... ονειρεύομαι... διάφορα. Ότι φεύγω... ότι είμαι αλλού... Αλλά δε φεύγω. Καμιά φορά παίρνω το λεωφορείο... Έτσι... πάω... πάω ως το τέρμα... στο σταθμό. Δεν μπαίνω στα τρένα. Τα κοιτάω μόνο που φεύγουν. Θέλω να φύγω αλλά δε φεύγω. Μπορεί και να φοβάμαι." Στην πορεία αυτό το παιδί ελευθερώνεται, κάνει πράξη τα όνειρά του. Τα παραμύθια είναι εκεί για να κάνουν τη ζωή μας λιγότερο πεζή. Και όλοι ανεξαιρέτως, όταν συναντηθούμε με το παραμύθι, παρασυρόμαστε από τη γοητεία του. Για άλλους λόγους οι μικροί, για άλλους οι μεγάλοι. Αλλά η γοητεία είναι γοητεία.
Πηγή:www.monopoli.gr
Πηγή φωτογραφίας: enet.gr
