Ένας από τους πιο ελπιδοφόρους ηθοποιούς του ΚΘΒΕ, ο Νίκος Καπέλιος, μιλάει στο mediasoup.gr για τους ΠΕΡΣΕΣ, το Χορό - όπου και συμμετέχει - τη σκηνοθέτη που οδηγεί τους ηθοποιούς σε... ανακαλύψεις -όπως σημειώνει με έμφαση - το θέατρο ως διέξοδο και την πολυτέλεια του να είσαι (και) σήμερα ηθοποιός...
Συνέντευξη στην Μ. Καραπαναγιωτίδου - This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
Αριστούχος απόφοιτος της σχολής του ΚΘΒΕ... Τι σημαίνει αυτό; Ανοίγουν οι πόρτες του ΚΘΒΕ; Των μεγάλων παραγωγών; Των μεγάλων επιτυχιών;
Το να ξεκινάs ωs αριστούχοs τηs δραματικήs σχολήs είναι μια ευχάριστη αρχή σταδιοδρομίαs και πολύ συγκινητική αλλά μέχρι εκεί. Στην συνέχεια αντιλαμβάνεται κανείs οτι έχει πολύ μεγάλη σημασία η σκληρή δουλειά η διαθεσιμότητα και το όραμα στην τέχνη. Οι μεγάλεs πόρτεs δεν υπάρχουν! Ολα είναι καθημερινή δουλειά και αφοσίωση με αγάπη και πίστη στήν ανώτερη αξία του θεάτρου.
Συμμετείχατε σε αξιοζήλευτες παραστάσεις (Το μεγάλο μας τσίρκο, Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται, Λωξάντρα, Aχαρνής, Βαβυλωνία, Βασιλιάς Ληρ...) Ποιες είναι οι... 3 καλύτερες και γιατί;
Είχα την χαρά να συμμετέχω σε πολλέs και σημαντικέs παραστάσειs του ΚΘΒΕ. Δύσκολα ξεχωρίζει κανείs τιs τρειs καλύτερεs....θα έλεγα όμωs αυτέs που θυμάμαι περισσότερο ωs ξεχωριστέs εμπειρίεs : η συνεργασία μου με την Ενωση Θεάτρων Ευρώπηs με το Eθνικο θέατρο τηs Φινλανδίαs και το Κάτονα Γιόζεφ τηs Ουγγαρίαs στήν παράσταση - Getting Horny- σε σκηνοθεσία Sandor Zsoter βασισμένη στιs Βάκχεs του Ευριπίδη στο ρόλο του Πενθέα,η -Μηχανή Αμλετ- του Heiner Muller σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού στον ρόλο του Αμλετ και ο -Βασιλιάs Λήρ- του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού στον ρόλο του Οσβαλτ.....γιατί στην πρώτη είχα την δυνατότητα να συνεργαστώ με ανθρώπουs απο διαφορετικέs χώρεs με διαφορετικά εργαλεία δουλειάs πολλέs κοινέs αναφορέs και αναζήτηση στον πειραματισμό,στην δεύτερη γιατί ήμουν στα πρώτα βήματα και η συναντησή μου με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό υπήρξε καταλυτική ωs νέοs τρόποs δουλειάs απο έναν μεγάλο σκηνοθέτη για ένα νέο ηθοποιό και στήν τρίτη γιατί μέσα απο αυτή την παράσταση ανατράπηκε η ιδέα που μπορεί να έχουμε για τα μεγάλα κλασικά κείμενα όπωs ο Βασιλιάs Λήρ του Σαίξπηρ.
Στους "ΠΕΡΣΕΣ" συνεργάζεστε εκ νέου με την Νικαίτη Κοντούρη. Ποια ειναι τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα έναντι άλλων με τους οποιους επισης δουλέψατε; (Σ. Χατζάκη, Σ. Λιβαθινό, Γ. Ρήγα, Μ. Μαρμαρινό, S. Joter, Α. Βουτσινά...)
Με την Νικαίτη Κοντούρη συνεργαστήκαμε το 2006 στην παράσταση - Machinal- τηs Τρέντγουελ Σοφι. Μετά από 8 χρόνια είναι μεγάλη μου χαρά να την ξανασυναντώ στουs Πέρσεs του Αισχύλου.Είναι μια σημαντική σκηνοθέτηs που γνωρίζει το κείμενο και τον λόγο,οδηγεί τον ηθοποιό με σταθερά βήματα σε ανακαλύψειs που απαιτούν έργα όπωs η αρχαία ελληνική τραγωδία.Είναι έναs χαρισματικόs άνθρωποs και η συνεργασία μαζί τηs έχει όλεs τιs προδιαγραφέs για ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Οι πρόβες των "ΠΕΡΣΩΝ" είναι εξοντωτικές, όμως δεν σας είδα, δυο φορές που τις παρακολούθησα, να δυσανασχετείτε ή να αγκομαχάτε... Τι είναι αυτό που δεν σας κουράζει και δεν σας πτοεί;
Η αγάπη για την δουλειά μου.
Πρωταγωνιστές, Χορός, συντελεστές, ομάδα. Τι σε ξεχωρίζει ως καλλιτέχνη και τι σε διαβαθμίζει προς τα πάνω;
Αυτό που νομίζω ότι με ξεχωρίζει ωs καλλιτέχνη είναι η επιθυμία μου να βρίσκομαι μέσα σε ομάδα η οποία δημιουργεί συνολικά. Για μένα δεν έχει καμία σημασία αν είσαι πρωταγωνιστήs η χορόs.Το θέατρο είναι τέχνη συνόλου και σε όποια μεριά τηs σκηνήs και αν βρίσκεσαι θα πρέπει να δουλεύειs σαν πρωταγωνιστήs.
Στη ζωή, υπάρχουν σχέσεις και ιδιοτέλειες... Στο θέατρο και μάλιστα σε κρατικό, υπάρχουν αυτά ή απλά το ταλέντο φθάνει;
Το θέατρο είναι πάνω από κάθε είδουςs σχέση και κάθε είδουςs ιδιοτέλεια.Το ταλέντο η πειθαρχεία στην πρόβα και η δημιουργία δεν επιτρέπουν κανενός είδουςs μικρέs προσωπικέs φιλοδοξίες.Η τέχνη μαs ανάγει σε δημιουργούs και η σχέση με την δημιουργία είναι η πιο σημαντική.
Το μήνυμα του Αισχύλου, στους Πέρσες, εχει να κάνει με την ομοψυχία των Ελλήνων, τον πόνο των ανθρώπων σε ένα χαμένο πόλεμο,ή απλά στην ηδονή της κάθε μέρας;
Η ομοψυχία των Ελλήνων, ο πόνοs των ανθρώπων σε ένα χαμένο πόλεμο και η ηδονή τηs κάθε μέραs συναντώνται σε αυτή την καταπληκτική και διαχρονική τραγωδία του Αισχύλου γιατί πρόκειται για ένα έργο που εξερευνά την πολυπλοκότητα τηs ανθρώπινηs ψυχήs και δύναμηs σε καταστάσεις δύσκολεs.
Στον καιρό της κρίσης, το θέατρο αποδείχθηκε σωτήριο τουλάχιστον για το κοινό. Για τους ηθοποιούς και τους άλλους συντελεστές;
Το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ωs μια φωτεινή διέξοδοs τόσο για το κοινό όσο και για τουs ηθοποιoύs στην κάθε εποχή,πόσο μάλλον σε εποχή κρίσηs και δυσκολίαs σαν αυτή που περνά η χώρα μαs.
Τελικά είναι πολυτέλεια να είσαι ηθοποιός;
Ναι είναι πολυτέλεια γιατί η δουλειά του ηθοποιού είναι τέτοια που μαs κάνει να χαιρόμαστε την κάθε μέρα.Είναι σαν αναγέννηση του ίδιου μαs του εαυτού.
Ποιος συναδέλφους σας θαυμάζετε;
Θαυμάζω όλουs εκείνουs τουs συναδέλφουs που αγωνίζονται να κάνουν την κάθε μέρα ξεχωριστή την κάθε ατάκα μοναδική την κάθε ανάσα στην σκηνή δημιουργία.
Γιατί Θεσσαλονίκη, αφού οι δουλειές είναι στην Αθήνα;
Γιατί η Θεσσαλονίκη και το Κρατικό Θέατρο είναι η επιλογή που έχω κάνει στην ζωή μου.
