Συνέντευξη στη Σεμίνα Διγενή
-Σκηνοθετείτε τις ''Ψευδαισθήσεις'' του Ιβάν Βιριπάγεφ, γιορτάζοντας έτσι τα 30 χρόνια του Θεάτρου Οδού Κυκλάδων, του Λευτέρη Βογιατζή. Γιορτάζεται άραγε η αυταπάτη του απόλυτου έρωτα, με την ποία έζησαν τα 2 ζευγάρια του έργου;
Γιορτάζεται το Θέατρο, ο Έρωτας η Ζωή ολόκληρη. Αλλά γιορτάζεται και ο θάνατος. Γιορτάζονται οι ζωές των ηρώων οι οποίες ήταν πλήρεις και τώρα έφτασαν στο τέλος τους.
-Ζούμε την εποχή της ανατροπής των βεβαιοτήτων, πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν οι ζωές μας. Πώς σας επηρεάζει αυτό;
Ζω την ανατροπή των βεβαιοτήτων εδώ και κάποια χρόνια, έχοντας χάσει τους αγαπημένους μου ανθρώπους πολύ νέους. Όσο για το Θέατρο, ποτέ δεν ήταν βεβαιότητα, αυτό το έμαθα από μικρή.
-Λένε πως το κοινό έρχεται στο θέατρο αναζητώντας ψευδαισθήσεις μέσα από την αληθοφάνεια, περιμένοντας να εξαπατηθεί έξυπνα. Ο Βιριπάγεφ τι είδους αντίδραση επιφυλλάσσει άραγε αυτή τη φορά;
Το έργο, αποτελεί σχόλιο πάνω στην φύση του Θεάτρου, στη λειτουργία, στην μορφή του. Είναι εκπληκτικό, δικαίως κάνει θραύση διεθνώς. Πλάθει έναν νέο Θεατή. Δημιουργεί ουσιαστικό και διαρκή ‘’διάλογο’’ με το κοινό.
- Το θέατρό του είναι απελευθερωμένο και απελευθερωτικό και το έργο γνωρίζει ήδη τεράστια διεθνή επιτυχία. Οι Έλληνες θεατές πώς το αντιλαμβάνονται μέχρι τώρα;
Είμαστε ευτυχείς που η παράσταση στο μικρό διάστημα που παίχτηκε πέρυσι φάνηκε να απασχολεί ζωηρά μεγάλο μέρος του κοινού. Μια ‘φιλοσοφική κωμωδία’ που άγγιξε νου και καρδιά των ελλήνων θεατών. Νιώθω μεγάλη χαρά που η παράσταση το φωτίζει με τρόπο ενδιαφέροντα, απ’ ότι λένε. Ξαναδουλεύοντας το μετά από καιρό, ανακαλύπτω πως είναι ανεξάντλητο !
-Συνεργαστήκατε πρώτη φορά το 2006 με τον Λευτέρη Βογιατζή, ως βοηθός του. Εξι χρόνια μετά σκηνοθετείτε μ επιτυχία, στο θέατρό του, ποιά συναισθήματα κυριαρχούν;
Ο Λευτέρης Βογιατζής είναι μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου και είναι τιμή μου που σκηνοθετώ στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων, όπου έχω δει σπουδαίες παραστάσεις από μικρή. Ως βοηθός του στην Αντιγόνη διδάχτηκα και του οφείλω πολλά. Ώρες ώρες κάθομαι στις κερκίδες του θεάτρου και θυμάμαι την συνεργασία μας στην Αντιγόνη. Είχα μόλις επιστρέψει απ’ τη Ρωσία και ήμουν σκληραγωγημένη, κομάντο έτοιμη για όλα, έτοιμη να εκτιμήσω τον τρόπο δουλειάς του.
Ήταν κατάλληλη στιγμή να βρεθούμε.
Είχαμε πολλές αστείες στιγμές. Κάποτε είχα φτιάξει κάτι σελιδοδείκτες από χαρτόνι με κάτι χαζά αυτοκόλλητα επάνω. Ο Λευτέρης τους περιεργαζόταν σαν παιδί, ενθουσιασμένος. Μου ζητάει να του φτιάξω δικούς του. Φτιάχνω διάφορους και τους πάω στην πρόβα. Τους απλώνει στο τραπέζι και αρχίζει να σκέφτεται ποιους να επιλέξει ! Μαζεύονται γύρω οι ηθοποιοί και αρχίζουν να κοιτάζουν. Ο Λευτέρης συνεχίζει να ασχολείται, απορροφημένος.
Μετά από λίγο λέει ’’Πού πήγε αυτός ο μπλε με τα συννεφάκια; Ποιος τον πήρε;’’! Μια ηθοποιός τον επιστρέφει, ζητώντας συγγνώμη.
‘’Είναι δικοί μου’’, λέει ο Λευτέρης ‘’Για μένα τους έφτιαξε’’ ! Ήτανε τόσο αστείο..
real news
