Συνέντευξη στη Σεμίνα Διγενή
-Επαναλαμβάνεται η «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη,
έργο που εστιάζει βαθειά κι ανθρώπινα στην ουσία. Φοβάστε πάλι, αυτήν την αναμέτρηση;
Η περσινή ανταπόκριση (επιτυχία) του κοινού, μας έκανε να συνεχίσουμε το δύσκολο εγχείρημα, γιατί η αναμέτρηση μ΄αυτόν το ρόλο δεν τελειώνει.
Δεν επαναλαμβάνεται μια παράσταση, προχωράει, μια και το θέατρο είναι μια ζωντανή διαδικασία. Κάθε παράσταση είναι μοναδική, εφόσον απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό.
-Ερμηνεύεται ίσως, τον σημαντικότερο ρόλο της καριέρας σας. Οι κριτικές μιλούν για ''εσωτερικό ρυθμό, συγκροτημένο πάθος, εκφραστική ευλυγισία και αυστηρό έλεγχο των μέσων, που ξεδιπλώνει τον δύσκολα παραστάσιμο ίλιγγο της ανθρώπινης ενδοχώρας''. Ρόλος εφάμιλλος αρχαίας τραγωδίας;
Οπωσδήποτε έχει διαστάσεις αρχαίας τραγωδίας, πρόκειται για τον δυσκολότερο ρόλο που έχω προσπαθήσει να ερμηνεύσω μέχρι τώρα. Χαίρομαι για τις κριτικές αν και νομίζω ότι ο δρόμος δεν έχει τελειώσει. Όλοι οι μεγάλοι ρόλοι δεν εξαντλούνται ποτέ, γι αυτό και επιχειρείται ξανά και ξανά η ερμηνεία τους.
-Πόσο μεγάλη πρόκληση αποτελεί -στη συγκεκριμένη εποχή- να ενσαρκώνεις τον πιο αινιγματικό κι εμβληματικό χαρακτήρα των ελληνικών γραμμάτων, την Φραγκογιαννού.;
Ιδιαίτερα αυτή η εποχή απαιτεί μεγαλύτερες, βαθύτερες προσεγγίσεις. Όσο πιο δύσκολα τα πράγματα, τόσο το εγχείρημα πρέπει να είναι αυθεντικότερο και ουσιαστικότερο. Μια σκληρή εποχή αποκλείει από μόνη της ελαφρότητες και ευκολίες. Είναι εποχή αλήθειας και ουσίας.
-Εσείς έχετε βιώσει την περιθωριοποίηση της αληθινής επιθυμίας, στο όνομα κάποιας νόρμας, κάποιου κοινωνικού στερεότυπου ;
Δεν έχω υπάρξει περιθωριακή. Έχω, σχεδόν πάντα, ακολουθήσει την αληθινή μου επιθυμία. Σε ενδεχόμενο δίλημμα θα επέλεγα την επιθυμία έστω και με συνέπειες.
-Έχετε πει ότι σας μαγνητίζει η Φόνισσα κι ότι την αντιμετωπίζετε με "τρομώδη αγωνία" που λέει και ο Παπαδιαμάντης. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη;
Σημαίνει μια διαρκή και όσο γίνεται πιο αθώα αναμονή της έκπληξης. Αυτοί οι ρόλοι εκπλήσσουν και τον ίδιο τον ηθοποιό που τους ερμηνεύει. Επειδή το υλικό της δουλειάς μας είμαστε οι ίδιοι, κάποιες φορές τρομάζει μια αποκάλυψη παρόλο που είναι από τις πλέον ευτυχισμένες στιγμές της θεατρικής μας ζωής και τις πλέον σπάνιες.
-Η μεταφορά των έργων του Παπαδιαμάντη στη σκηνή, τα τελευταία χρόνια, πιστεύετε ότι απλώς διαψεύδει την περιθωριοποίησή του λόγω ιδιότυπης γλώσσας ή φανερώνει και κάτι πιο σημαντικό;
Φανερώνει τη βαθειά επαφή με τις ρίζες μας που την έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, σαν εφαλτήριο για το παραπέρα. Είχαμε ξεχαστεί κι υποτιμήσει τις αληθινές αξίες. Τώρα, μας αποκαλύπτεται όλη η ουσία, η ομορφιά και η πολυμορφία της Ελληνικής γλώσσας.
- Τι σκέφτεστε σήμερα για τις ταινίες του ελληνικού σινεμά, στις οποίες πρωταγωνιστήσατε; Τι νιώθετε για εκείνο το ξανθό ταλαντούχο και όμορφο κορίτσι με το φλεγματικό χιούμορ;
Σκέφτομαι ότι ευτυχώς προχώρησα λίγο παραπέρα κι ίσως δεν χάθηκε το χιούμορ.
