Οι "Βάκχες" σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου είναι η προτελευταία παράσταση που θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο, φέτος το καλοκαίρι. Ο θίασος (Παππά, Σερβετάλης, Κίτσου, Πανταζάρας, Μπουζούρη) είναι σε απλά ελληνικά "θιασάρα". Μίλησα με την ηθοποιό Παρθενόπη Μπουζούρη σε δύο δόσεις. Μια, όταν οι πρόβες ήταν ακόμη στην αρχή και μία, όταν οι πρόβες έφτασαν στη μέση. Στόχος μου να περάσει στο γραπτό αυτό κείμενο έστω και το μισό ποσοστό του ενθουσιασμού της. Γιατί είναι πάρα πολύ ενθουσιασμένοι όλοι, οι του Θεάτρου του Δωματίου. Άλλο να στο γράφω και άλλο να το ακούς.
Πρόλογος: «Ο Διόνυσος, αρσενικός θεός της γονιμότητας, μετενσάρκωση της αρχής της ζωτικότητας και της ανάπτυξης στη φύση, που περιέχει στη λατρεία του όλους τους ζωικούς χυμούς και τα υγρά συστατικά της ζωής, όπως το νερό, το κρασί, το γάλα, το αίμα και το σπέρμα, εξυβρίζεται από τον Πενθέα, πως δήθεν είναι «ένας ψευτοθεός, ένας φτηνός γόητας γυναικών, που όλες τον ερωτεύονται και παρασύρονται σε ακολασίες μαζί του» (Βάκχες, μτφρ.: Γ. Χειμωνάς σ. 2).
Χρύσα: Πες κάτι, αυθόρμητα. Μην το πολυσκεφτείς.
(Από πρόσφατη συνομιλία μας)
Παρθενόπη Μπουζούρη: Μήπως ο καινούριος θεός που θα' ρθει είναι επιτέλους Γυναίκα;
Μήπως τσιγγανάκι που πουλάει λουλούδια;Μήπως ομοφυλόφιλος στο Ιράν;
Αδέσποτο σκυλί στα μάρμαρα της Επιδαύρου;
Κι ο αγγελιαφόρος μαχαιρωμένο πρεζόνι στην Ομόνοια;
Οι γυναίκες του Χορού έξαλλες νυκοκοιρές σε μανία;Σε κλαμπ στην επαρχία;
κι εμείς σε ταξίδι χωρίς επιστροφή, στο χρόνο, να ψελλίζουμε αρχαίες προσευχές πίνοντας φτηνό κρασί σε πλαστικά μπουκάλια, με κλάμα για την χαμένη νιότη, τις ιδέες, την σκόνη, την στάχτη στη χλόη μας, μπροστά σε καΘρέφτες...
Καθρέφτες, κοφτερά γυαλιά..πασχίζοντας να καταλάβουμε μια στιγμή την άγρια κραυγή χαράς , την Αγαύη να' ρχεται με τη γούνα της να στάζει αίμα, κι άλλο αίμα, μιας και μόνο αυτό, μόνο αυτό μας ξεδιψάει, μόνο αυτό μας μαθαίνει πως ναι.. είμαστε ζωντανοί!
(Από παλιότερη συνομιλία μας)
Χρύσα: Οι Βάκχες, όπως και η Ιφιγένεια εν Αυλίδι, ανέβηκαν μετά το θάνατο του Ευριπίδη(406 π.Χ). Είναι η μόνη με Διονυσιακό περιεχόμενο.(1392 στίχοι).
Παρθενόπη Μπουζούρη: Οι Βάκχες είναι ένα κείμενο που αγγίζει σχεδόν την ιδέα του σκάνδαλου. Φαντάζεσαι πόσο μοντέρνο είναι.
Χρύσα:Τη διακόπτω. "Ωδή στο καινούριο".
Παρθενόπη Μπουζούρη: Συνεχίζει (χωρίς διακοπή). Μόνος ένας καινούριος θεός μπορεί να μας σώσει, όταν πια όλα καταρρέουν. Μόνο τότε μπορεί να έρθει το καινούριο. Είναι αυτό που έρχεται να μας ταράξει. Όχι αυτό που θέλουμε. Είναι η τρίτη φορά που παίζω στις Βάκχες. Η πρώτη ήταν το 1996, η δεύτερη πέρσι με την Φριντζήλα και η τρίτη φέτος με το θέατρο Δωματίου και την Άτζελα Μπρούσκου. Δεν είναι ένα έργο πρωταγωνιστών. Είναι ένας χορός ανθρώπων πάνω στη σκηνή. Είμαστε όλοι μαγεμένοι. Μια αρχαία ιστορία, μια προσευχή, μια τελετή ξεχασμένη. Σε μας φτάνουν μόνο τα λόγια της. Παλιές ιστορίες, οικείες ναι, πολύ οικείες. Μα τι είναι τελικά οι Βάκχες. Η ιστορία του ανθρώπου..Δεν τη θέλει ο Θεός τη βία, την αρπαγή, κατακρίνει και τον πλούτο τον άδικο. Ευριπίδης. Το έργο σε βάζει μπροστά από έναν καθρέφτη που δεν αντέχεις. Και εδώ είναι που βρίσκω μιαν απόλυτη σύνδεση με τη Σάρα Κέην. Η αφήγηση της βίας στη σκηνή γίνεται με τον ίδιο τρόπο.
Χρύσα: Κρατάω τη φράση "είμαστε μαγεμένοι". Γιατί έχω καιρό ν' ακούσω ανθρώπους να το παραδέχονται.
****
Ερμηνεύουν
Διόνυσος
Αγλαΐα Παππά
Πενθέας
Αριστείδης Σερβετάλης
Τειρεσίας
Μαρία Κίτσου
Κάδμος
Γιώργος Μπινιάρης
Δούλος-Άγγελος
Αργύρης Πανταζάρας
Χάρης Χαραλάμπους
Άλλος άγγελος
Παρθενόπη Μπουζούρη
Αγαύη
Άντζελα Μπρούσκου
Χορός Βακχών
Αγγελοπούλου Κωνσταντίνα
Αθηναίου Μαρία
Γαϊτάνου Λεονόρα
Γκλιάτη Δήμητρα
Κίτσου Μαρία
Μπινιάρης Γεώργιος
Μπουζούρη Παρθενόπη
Σταμόπουλος Αντώνης
Παπαχρήστου Βάλια
Πανταζάρας Αργύρης
Χαραλάμπους Χάρης
Θέατρο Δωματίου – Άντζελα Μπρούσκου
Βάκχες του Ευριπίδη
8-9 Αυγούστου, 21:00 Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
