Από τις πιο χαρισματικές ηθοποιούς της γενιάς της, η Γιούλικα Σκαφιδά έχει το χάρισμα-γιατί για τέτοιο πρόκειται!- όχι μόνο να σε «κλέβει» από σκηνής, αλλά και στην κουβέντα που κάνεις μαζί της. Βρεθήκαμε λίγο πριν την πρεμιέρα της «Πάπισσας Ιωάννας» της σε ένα καφέ στην Πανεπιστημίου και μιλήσαμε για το καινούργιο της «στοίχημα», αλλά και για τον κατά Μαστοράκη «Μεφίστο» που λάτρεψε και λάτρεψα, για τον… έρωτά τους, για το «πέρασμά» της από τους τόρνους και την οξυγονοκόλληση στο σανίδι, για τα «χαστούκια» που έφαγε στην διαδρομή, αλλά και τις «συναντήσεις» που την «πλούτισαν», για τις εμμονές της,για τον έρωτα. Μείναμε μαζί μια ώρα και δεν χόρταινα να βυθίζομαι στο τόσο καθαρό της βλέμμα, στο πλατύ χαμόγελό της ,στο δυνατό της γέλιο και στα απρόσμενα «σκοτεινιάσματά» της. Με το που τέλειωσε η κουβέντα μας, την πήγα στην μεγάλου κυβισμού μηχανή της, την τράβηξα φωτογραφία, βγάλαμε και μια selfie φυσικά κι έπειτα την είδα να ανοίγει τέρμα το γκάζι και να τρέχει στην πρόβα της.
-Κοιμόσουν καθόλου όσο πλησίαζε η πρεμιέρα;
-Κοιμάμαι ελάχιστα. Όπως κι εσύ [γέλια]. Βλέπω τις αναρτήσεις σου. Ξενυχτάμε μαζί. Και όταν καταφέρνω να κοιμηθώ, με «συλλαμβάνω» να λέω τα λόγια του έργου στον ύπνο μου. Ξυπνάω με ατάκες του έργου-του κάθε έργου κάθε φορά. Και αυτές με ακολουθούν κι όταν τρέχω. Αρχίζω την μέρα μου με τρέξιμο-μου δίνει ενέργεια αυτό. Τρέχω για ώρα πολύ και λέω λαχανιασμένη και κάθιδρη τις ατάκες… Ξέρω, μοιάζει αρκετά μαζοχιστικό όλο αυτό, αλλά κάθε φορά που μπαίνω σε ένα ρόλο, πηγαίνουμε χέρι-χέρι μαζί. Παντού. Ακόμα κι όταν, μετά από πολύωρες κι επίπονες πρόβες θέλω να την αφήσω πίσω και να τρέξω μακριά, με ακολουθεί με ένα τρόπο…
-Αφήνεις καθόλου τη Γιούλικα να χαρεί τη ζωή, πέρα από τις πρόβες,την σκηνή,τα γυρίσματα;
-Την αφήνω για πολύ λίγο και έπειτα αρχίζω να νιώθω ενοχές πως έχασα δημιουργικό χρόνο, ο οποίος θα με βοηθούσε να επιτύχω καλύτερο υποκριτικό αποτέλεσμα. Είμαι βαθιά ενοχική σ’αυτό. Στις παραστάσεις του «Μεφίστο», στις οποίες πήγαινα κατευθείαν από τις πρόβες της «Ιωάννας» ,είχα ένα κενό πενήντα λεπτών για να ξαναβγώ στην σκηνή. Ήθελα να χαλαρώσω, να πάρω μια ανάσα, έμπαινα από το κινητό μου στο facebook κι ένιωθα και πάλι ενοχές - ναι, πίστεψέ με - γιατί δεν εκμεταλλευόμουν σωστά το χρονικό αυτό διάστημα. Του γιατρού, που λες κι εσύ [γέλια].
-Του γιατρού,δεν λες τίποτα. Μα αυτό γίναμε-του γιατρού! Έχω ανάλογα ενοχικά έχω να σου πω…
-Είμαι σίγουρη ότι έχεις![γέλια]. Πολύ σίγουρη…
-Οι άνθρωποι που είναι μαζί σου, αντέχουν αυτή την ενοχική σου εμμονή;
-Κάποτε ναι, κάποτε όχι!Ξέρεις πως είναι.Την παλεύουν κι αυτοί ξέροντας πόσο σημαντικό είναι για μένα το θέατρο! Και πολλές φορές είναι αυτοί πουμε επαναφέρουν στην πραγματικότητα, αλλιώς θα ήμουν τρελή, ή μάλλον …πιο τρελή [γέλια].
-Με το «πέρασμά» σου μέσα σε μια σεζόν από την επανάληψη του «Πένθους», στο «Μεφίστο» και από εκεί στην «Ιωάννα», η «τρέλα» νομίζω καιροφυλακτεί.
-Μα αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που βίωνα μικρότερη που ξύπναγα στις έξι το πρωί, πήγαινα στα εργαστήρια οξυγονοκόλλησης και τόρνου στο ΤΕΙ Ναυπηγικής που σπούδαζα, για να φύγω μετά τρέχοντας για τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και να κάνουμε σκηνογραφία δραματολογία,υποκριτική κι έπειτα να φεύγω για παράσταση…Τουλάχιστον γλίτωσα τον τόρνο! [γέλια]. Ξέρεις πως αποφορτίζομαι; Ανεβαίνοντας στην μεγάλου κυβισμού μηχανή μου, ανοίγω το γκάζι και…καθαρίζει το μυαλό μου. Όσο και να είναι βαρυφορτωμένο το πρόγραμμά μου,όσο και να έχω κουραστεί,παίρνω τη μηχανή και τρέχω…
-Μίλησέ μου για τον Νίκο Μαστοράκη που σε οδήγησε σε μια από τις πληρέστερες ερμηνείες σου στο «Μεφίστο» του που μας «πλούτισε» όλους.
-Θα δανειστώ το ρήμα σου.Με «πλούτισε» αυτή η συνάντησή μου μαζί του. Τον αγάπησα αληθινά κι ουσιαστικά.Και σαν σκηνοθέτη που σου ανοίγει νέους δρόμους και σαν άνθρωπο-είναι υπέροχος...
-Γίνεται απαιτητικός και σκληρός κάποτε…
-Απαιτητικός για το καλύτερο αποτέλεσμα, όχι σκληρός. Ούτε υστερικός όπως άλλοι που’χα την ατυχία να συνεργαστώ.Έχω ζήσει τρελές στιγμές υστερίας, που θα ήθελα να ξεχάσω…
-Πως αντιδράς όταν πέφτεις θύμα τέτοιου…
-…κανιβαλισμού, να σε βοηθήσω στην λέξη! Γιατί έχω υποστεί κανιβαλισμό! Πως έχω αντιδράσει; Προσπαθώ να μην το παίρνω προσωπικά, να μην το αφήνω να με παίρνει από κάτω, γιατί απειλεί να σκοτώσει το παιδί που έχω μέσα μου, αλλά δεν είναι εύκολο… Ο Μαστοράκης μου γιάτρεψε τις «πληγές» και είναι πολύ σημαντικό να σου δίνει κάποιος ένα φιλί και να συνεχίζεις, όπως όταν ήμασταν παιδιά. Πέφταμε, χτυπούσαμε, μας έδιναν χέρι βοηθείας και σηκωνόμαστε ξανά και ξανά… Ήταν μεγάλο «δώρο», η συνάντησή μου με τον Νίκο και ανυπομονώ να ξαναβρεθούμε, αρχικά για την παρουσίαση του «Μεφίστο» στο Τσίλερ και έπειτα για άλλα «στοιχήματα». Τον αγαπώ!
-Να περάσουμε στην «Πάπισσα Ιωάννα» τώρα.
-Ένας άλλος «έρωτας». Ο «Γυάλινος κόσμος» του Δημήτριου Μαυρίκιου ήταν η παράσταση που με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά την μέθεξη του μεγάλου θεάτρου. Βγαίνοντας από το «Εμπρός» δεν είπα «θέλω να ανέβω κι εγώ στην σκηνή», αλλά είχα έντονη την επιθυμία να είμαι εκεί, σ’αυτήν την ώρα που φτιάχνεται, την ώρα που στήνεται, που χτίζεται αυτό που τόσο με μάγεψε… Δεν ήταν συγκεκριμένο, τύπου να παίξω, να σκηνοθετήσω,να φωτίσω,να φτιάξω σκηνικά. Ήθελα να είμαι εκεί-με όποιον τρόπο! Και έτσι πήρα την απόφαση να μπω στη σχολή, να μάθω εκ των έσω πως γίνεται αυτό. Κι ήμουν τυχερή γιατί μαθήτρια ούσα άρχισα να δουλεύω και να έχω ευτυχείς συναντήσεις-εκτός απ’ τις ελάχιστες που σου έλεγα με τον…κανιβαλισμό!
-Κι ήταν ο Μαυρίκιος που σου τηλεφώνησε για να σου προτείνει να «ντυθείς» την «Πάπισσα Ιωάννα»
-Ήταν μεγάλη η χαρά μου για αυτό. Κι ήταν τόσο γλυκός κι ευγενικός, με ευχαρίστησε που πάντοτε αναφέρομαι τρυφερά στον «Γυάλινο Κόσμο» του. Έπειτα ήρθαν οι πρόβες μαζί του, μια εξαιρετικά δημιουργική περίοδος που με έμαθε πράγματα και με βοήθησε να προσεγγίσω την Ιωάννα. Είδα από μέσα την ποίηση που έβλεπα μικρή στον «Γυάλινο Κόσμο» του.Και χάρηκα αληθινά πολύ.
-Μίλησέ μου για την παράστασή σας, Γιούλικα…
-Είναι μια παράσταση εν εξελίξει, βασισμένη στην υπέροχη «Πάπισσα Ιωάννα» που έγραψε έξοχα ο Εμμανουήλ Ρόιδης το 1866 και στη στενή σχέση του συγγραφέα με την μητέρα του: ο δημιουργός του πολύκροτου μυθιστορήματος, που κάποτε αφορίστηκε από την Εκκλησία, μοιάζει να έχει αντλήσει υλικό για την περιπέτεια της θρυλικής Πάπισσας του Μεσαίωνα απ’τη συγκλονιστική βιογραφία της Κορνηλίας Ροίδη…Έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το «εν εξελίξει» της δουλειάς, έχει ζηλευτή δυναμική του ότι ακόμα και στο παρά ένα της πρεμιέρας μπαίνουν νέες πινελιές.
-Θα γυρίσεις στο «Μεφίστο» κι ακολουθούν τα «Πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» με την Άντζελα Μπρούσκου, όπως πρώτος έγραψα…
-Άλλη μια «συνάντηση» που περιμένω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον: Φασμπίντερ με σκηνοθέτιδα την Άντζελα Μπρούσκου και με Πέτρα την πολύ αγαπημένη μου Καρυοφυλλιά Καραμπέτη που ήμουν πλάι της στο «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα»…Σ’αυτή τη δουλειά υπάρχει απ’τη μια η ανασφάλεια του ψάχνω που θα παίξω δύο φορές τον χρόνο κι απ’ την άλλη η χαρά του να «συναντάς» κάποια ξεχωριστά πλάσματα…
-Μπορεί να είσαι πρωταγωνίστρια στο Εθνικό Θέατρο με μεγάλες «νίκες» και με βραβεία όπως το «Μελίνα Μερκούρη»που απέσπασες, δεν είναι καλά τα χρήματα που παίρνεις απ’αυτό όμως… Νομίζω ότι είναι κάπου στα 1200 ευρώ;
-Είναι 900, Βασίλη μου…Και προσπαθώ να τα βγάζω πέρα όπως τόσοι της γενιάς μου,έχοντας ευτυχώς και τη βοήθεια της οικογένειάς μου όταν την χρειάζομαι. Σαν φοιτήτρια ακούγομαι, το ξέρω αλλά τι να κάνω,αυτή είναι η πραγματικότητα…
-Έκανες και μια ταινία που θα βγει μέσα στο φθινόπωρο…
-Ναι, πρόκειται για τις «Μαριονέτες» του Παντελή Καλατζή που παίζω με τον Αλέξη Γεωργούλη,τον Γιώργο Κιμούλη,τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, την Κλέλια Ρένεση,την Ναταλία Δραγούμη κι έχει να κάνει με τους κακούς που κυνηγάνε τους καλούς, τους οποίους ενσαρκώνουμε εγώ και ο Αλέξης…
-Αγαπάς το σινεμά;
-Το αγαπώ πιο πολύ από όλα… Αν μπορούσα να ζω κάνοντας δύο-τρεις ταινίες τον χρόνο, νομίζω ότι θα έκανα μόνο αυτό. Το λατρεύω το σινεμά…
-Και δεν θα έκανες θέατρο;
-Θα έκανα λιγότερο θέατρο…
-Θα προλάβεις να κάνεις διακοπές μέσα στον μαραθώνιό σου;
-Θα πάω στην Καλαμάτα που είναι οι δικοί μου μέσα στον Αύγουστο…Δεν βλέπω την ώρα να κολυμπήσω με θέα τον Ταύγετο-είναι όμορφα πολύ. Και θέλω να κάνω ένα μικρό ταξίδι στην Βαρκελώνη…Χωρίς να είναι σίγουρο! Ξέρεις, είναι αυτό που λένε «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια,ο Θεός χαμογελάει». Για να δούμε…
-Έρωτες;
-Που καιρός για έρωτες;[γέλια]
-Δεν θες έναν μεγάλο έρωτα;
-Δεν ξέρω…Είμαι στη φάση που νιώθω πως έχω χρόνο μπροστά μου για αυτά και πρέπει για την ώρα να ρίξω το βάρος μου στην δουλειά…
-Σε πιάνει ο φόβος μην φύγει η ζωή χωρίς να το καταλάβεις;
-Τύπου «Μια λίμνη κύλησε από τα δάκτυλά μου και δεν ήπια νερό» που λέει ο Σεφέρης; Ναι,καμιά φορά με πιάνει…Έφτασε τριάντα δύο χρονών και δεν ζω…Νομίζω ότι δεν ζω. Αχαριστία ακούγεται για αυτό όταν κάνω τόσα στο θέατρο,αλλά ναι,το νιώθω κάποιες φορές ότι χάνω πράγματα για να προχωρήσω με τον τρόπο που ονειρευόμουν στο θέατρο!΄
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Συγγραφή-Eπιλογή κειμένων-Σκηνοθεσία
Δημήτρης Μαυρίκιος
Σκηνικά
Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Κοστούμια
Εύα Νάθενα
Μουσική Σύνθεση-Επιμέλεια
Στάθης Σκουρόπουλος
Κινησιολογία–Χορογραφίες
Αποστολία Παπαδαμάκη
Φωτισμοί
Λευτέρης Παυλόπουλος
Συνεργάτης στη Σκηνοθεσία
Μανώλης Δούνιας
Βοηθός σκηνοθέτη
Εύα Οικονόμου-Βαμβακά
Βοηθός Σκηνογράφου
Φωτεινή Ματζόγλου
Βοηθός ενδυματολόγου
Δάφνη Κολυβά
Ηχολήπτης
Γιώργος Κολεβέντης
Hair Stylist
Χρόνης Τζήμος
Θεατρικό Μακιγιάζ
Κατερίνα Μιχαλούτσου
Κινηματογραφικά
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος
Διεύθυνση Φωτογραφίας- Visual Effects: Άγγελος Παπαδόπουλος
Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου
Chef Ηλεκτρολόγος: Αντρέας Σταυρουλάκης
Hχολήπτες: Θύμιος Κολοκούσης, Δημήτρης Αθανασόπουλος
Μακιγιάζ: Δήμητρα Γιατράκου, Κατερίνα Μιχαλούτσου
Βοηθοί Παραγωγής: Μαχμούτ Μπαμερνί, Άρης Μπαμερνί
Οργάνωση-Εκτέλεση Παραγωγής
Κώστας Λαμπρόπουλος
Ερμηνεύουν
Σπύρος Ανδρεόπουλος
Αλέξανδρος Βάρθης
Μανώλης Δούνιας
Δημήτρης Ντάσκας
Ράνια Οικονομίδου
Εύα Οικονόμου-Βαμβακά
Αποστολία Παπαδαμάκη
Στέφανος Παπατρέχας
Γιούλικα Σκαφιδά
Γιάννης Φλουράκης
και η Αλίκη Αγγελοπούλου
Φιλική συμμετοχή από την οθόνη
Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη
Ευγενία Αποστόλου
Δημήτρης Βανός
Αθηνά Ευθυμίου
Νίκος Καραθάνος
Λένα Κιτσοπούλου
Εβελίνα Παπούλια
Έρη Ρίτσου
Στην παράσταση συμμετέχουν εθελοντικά οι ηθοποιοί
Δημήτρης Βουτσής
Φάνης Γκίκας
Σταύρος Δάλκος
Βασίλης Ζώης
Αλέξανδρος Καναβός
Σοφία Μαρία Κικιλίντζια
Παναγιώτης Κόκκορης
Νίκος Κουφάκης
Αστέρης Κρικώνης
Κωνσταντίνος Μουταφτσής
Πάνος Μπόρας
Άννα Πατητή
Ρένος Ρώτας
Θοδωρής Φραντζέσκος
Παναγιώτα Χαϊδεμένου
Χιονία Χιωτέλλη
Ο Δημήτρης Μαυρίκιος υπογράφει μια παράσταση εν εξελίξει, βασισμένη στην
Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη της Αλέκας Παΐζη.
