Συνέντευξη στη Χρύσα Φωτοπούλου
"Τα τέσσερα κοριτσάκια", το άγνωστο έργο του Πικάσο, παρουσιάζεται στο Φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου (έως 7/9) και υπεύθυνος είναι ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλατζόπουλος. Η σπουδαιότητά του Γ.Κ έγκειται στο ότι είναι πάντα σε θέση να νιώσει βαθιά οποιαδήποτε αδικία συμβαίνει εναντίον οποιουδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο. Το ξέρω.
Από σένα έμαθα γι' αυτό το άγνωστο θεατρικό έργο του Πικάσο. Πού το ανακάλυψες;
Πριν από αρκετά χρόνια βρήκα σ’ ένα βιβλιοπωλείο την έξοχη, ποιητικότατη μετάφρασή του από τον Αντρέα Εμπειρίκο. Από τότε μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η ιδέα να το ανεβάσω κάποτε. Και από τότε επίσης ήξερα μέσα μου ότι θα χρειαζόταν να δουλέψω πολύ πάνω στο πρωτότυπο, για να έχω ένα κείμενο ίσως όχι τόσο ποιητικό σαν του Εμπειρίκου, αλλά πιο εύχρηστο θεατρικά.
Συγκαταλέγω τη φράση σου "Ανεβάζουμε αυτό το έργο σήμερα που όλα στον κόσμο έχουν αλλάξει τόσο πολύ, ακριβώς για να εμποδίσουν την αλλαγή του Κόσμου" στις μεγάλες αλήθειες.
Τι να πω; Έχουμε πέσει σε μεγάλη λούμπα. Αλλάζουμε κάθε μήνα κινητό και μένουμε ακίνητοι μέσα στο φόβο και την αποχαύνωση. Αλλάζουμε χτένισμα, μάρκα μπύρας ή τσιγάρων, αλλάζουμε στέκια και ερωτικούς συντρόφους… Πού μυαλό και όρεξη ν’ αλλάξουμε ζωή!
Η παράσταση, αν δεν κάνω λάθος, ανέβηκε και την άνοιξη που μας πέρασε;
Ναι. Την ανεβάσαμε πέρσι τον Μάρτιο στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Θεσσαλονίκης, με την υποστήριξή του. Το ΚΘΒΕ επίσης είχε βοηθήσει τότε με βεστιάριο, φροντιστήριο κλπ. Αλλά ήταν μια δουλειά που την κάναμε εντελώς για το κέφι μας, οι συνεργάτες μου κι εγώ –χωρίς εργοδότη, χωρίς εισιτήριο και χωρίς απολαβές. Ευτυχώς άρεσε στο Κοινό και το ΚΘΒΕ την ενέταξε φέτος στις δραστηριότητές του.
Τα τέσσερα κοριτσάκια σου Έλενα Ζήκου, Σίσσυ Ιγνατίδου, Κάτια Παπαιωάννου, Ασπασία Πιτιλάκη πέρασαν από οντισιόν;
Χα! Με την Ασπασία, τη Σίσσυ και την Κάτια είμαστε χρόνια φίλοι. Έχουμε περάσει μαζί από την πιο αυστηρή οντισιόν: της παρέας! Την Έλενα μας την έφερε η Κάτια κι έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να μην «κολλήσει».
Η χυδαία βαρβαρότητα που περιγράφει ο Πικάσο συνεχίζει να υπάρχει όσο..
…υπάρχουν «άνθρωποι» που θεωρούν τους άλλους ανθρώπους κατώτερους.
Έχεις σχέδια εντός Θεσσαλονίκης γι' αυτόν τον χειμώνα;
Θα παίξω στο Κρατικό, στον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου που θα σκηνοθετήσει ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης. Δε θα κάνω βέβαια… τον Δον Ζουάν, μην ακούτε τι λένε –ουδεμία σχέση έχω με τον ρόλο. Αλλά σχεδιάζω και κάτι άλλο, εκτός Κρατικού, που δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο. Θα είναι πάντως κάτι ακόμα πιο τρελό κι απ’ τα «Κοριτσάκια».
Έγραψες χθες για τον Κατράκη "Ε λοιπόν, μερικοί άνθρωποι δεν πεθαίνουν. Το πρωί στην πρόβα ήταν συνέχεια δίπλα μου." Αισθάνεσαι τυχερός;
Πολύ τυχερός που τον γνώρισα και δούλεψα μαζί του. Αλλά και πολύ άτυχος που δεν πρόλαβα να τον χαρώ πιο πολύ.
Πάλι με αφορμή κάτι που δημοσίευσες: Γιατί υπάρχει, πιστεύεις, η τάση να αποδομούνται και να μπουρδουκλώνονται οι κλασικοί;
Υπάρχουν δυο τάσεις στο Θέατρο αλλά και στη ζωή. Η μία συμπυκνώνεται στο στίχο του Ρίτσου «Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Η άλλη –που νικάει προς το παρόν- εκπορεύεται από την ματαιοδοξία και την οκνηρία κάποιων μονόφθαλμων που θέλουν τους άλλους τυφλούς για να τους κάνουν το μάγκα. Σου λέει, άμα ξεστραβωθούν οι πολλοί εγώ πού θα πάω να κρυφτώ;
Κλείσε με έναν στίχο. Δικό σου.
Είν’ η πατρίδα μου γλυκιά, γλυκιά είναι κι η δική σου. Τη γλύκα πού ‘χει η καθεμιά, άλλη καμιά δεν έχει. Κράτα εσύ την πατρίδα σου, εγώ έχω τη δικιά μου. Κι όλες μαζί, μια απέραντη, παγκόσμια πατρίδα!.
