Διαβάσαμε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του σπουδαίου ηθοποιού Γιάννη Φέρτη που έδωσε στον Γιώργο Κουλουβάρη και τη naftemporiki.gr. Ο πρωταγωνιστής των "Περσών", της παράστασης του ΚΘΒΕ που κατέκτησε φέτος το θεατρικό κοινό, μιλάει για τα αίτια της διαχρονικότητας του έργου του Αισχύλου, για τις ομοιότητες με την σημερινή παγκόσμια κατάσταση και για την προοπτική της Ελλάδας να βγει από την οικονομική κρίση.
Ο Αισχύλος προσεγγίζει την ιστορία από την πλευρά των ηττημένων Περσών. Με ποιον τρόπο αναδεικνύεται η σημασία της νίκης των Ελλήνων;
Ο Αισχύλος, πολύ έξυπνα, τοποθετεί τη δράση του έργου στα Σούσα, την τότε πρωτεύουσα της Περσίας, εκεί όπου όλοι οι γέροντες και η βασίλισσα περιμένουν να μάθουν νέα για το αποτέλεσμα της εκστρατείας τους κατά των Ελλήνων. Πιστεύουν ότι έχουν νικήσει, ώσπου καταφθάνει ένας αγγελιαφόρος και τους διηγείται την πανωλεθρία που υπέστησαν, τους ανακοινώνει ότι χάθηκε πάρα πολύς στρατός, σκοτώθηκαν πάρα πολλοί πολεμιστές, στρατηγοί και αρχηγοί ανάμεσά τους. Θα μπορούσε ο Αισχύλος, ως Έλληνας, να τοποθετήσει τη δράση στην Ελλάδα, στην Αθήνα, όπου θα θριαμβολογούσαν οι Έλληνες για τη νίκη τους, όπως γίνεται συνήθως. Ωστόσο, σε αυτό το έργο, οι Έλληνες δεν θριαμβολογούν. Αντίθετα, συναισθάνονται την τραγικότητα του χαμού και της απώλειας και, μέσα από τον θρήνο των Περσών, ο Αισχύλος μάς παρουσιάζει τον πόλεμο στην ανθρώπινή του διάσταση.
Ποια στοιχεία καθιστούν το έργο διαχρονικό;
Το έργο πραγματεύεται τον πόλεμο. Το γεγονός ότι μιλάει για την αλαζονεία των ανθρώπων, των δυνατών αυτού του κόσμου που καθοδηγούνται από την τυφλή τους φιλοδοξία να κατακτήσουν, να υποδουλώσουν, με όποιο τίμημα, ακόμη κι αφανίζοντας λαούς, είναι που το κάνει διαχρονικό. Αλλά, αν δούμε τι γίνεται και σήμερα στον πολιτισμένο κόσμο μας, πόλεμοι, σφαγές αθώων, μάλλον αυτό το έργο ή άλλα έργα με την ίδια θεματολογία, τελικά, δεν επηρεάζουν τους ανθρώπους, που έχουν την τάση να επιβάλλονται. Αυτό το κρίνω, βλέποντας γύρω μας. Οι πόλεμοι δεν σταματάνε ποτέ…
Πώς σας κάνει να νοιώθετε η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας;
Είμαι γενικά ολιγαρκής, κι επειδή δεν περνάω τραγικά στη ζωή μου όσον αφορά στα οικονομικά, όπως, δυστυχώς, πάρα πολλοί άλλοι συνάνθρωποί μου, πολλές φορές ξεχνάω τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδος. Όταν βγω έξω και ασχοληθώ με τα πολλά λουλούδια, που έχω στις βεράντες μου, αποφορτίζομαι κι αποξεχνιέμαι. Όταν μου πει η γυναίκα μου τι θα φάμε το βράδυ ή όταν βρίσκομαι σε συζητήσεις για το έργο που θα παίξουμε αυτόν το χειμώνα, ας πούμε, ή όταν κάνω πρόβες, με απορροφά τόσο πολύ αυτό, που πρέπει να κάνω ως ηθοποιός, που πολλές φορές αφήνω τις έγνοιες, δίνομαι στην κατάσταση του έργου που θα παίξω και αυτό με βοηθάει να ξεφεύγω από τη ζοφερή πραγματικότητα. Βέβαια, αυτό δεν κρατάει πολύ, γιατί ως πολίτης αυτής της χώρας, βιώνω την αγωνία των γύρω μου, φίλων και γνωστών που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις. Διαβάζω εφημερίδες, βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση, που, συνήθως, έχουν μόνον κακές ειδήσεις σε σχέση με την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και τη δυσπραγία των συμπολιτών μας, κι αυτό είναι κάτι, που με στενοχωρεί πολύ.
Ως πολίτες, τι χρειάζεται να αφουγκραστούμε και από πού θα πρέπει να αρχίσουμε τις αλλαγές;
Νοιώθω ότι οι αλλαγές πρέπει να αρχίσουν από εμάς τους ίδιους, τους πολίτες αυτής της χώρας, γιατί πιστεύω ότι γι’ αυτήν την κρίση, πέρα από τους πολιτικούς που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι, φταίμε κι εμείς με τη νοοτροπία μας, με τον αρρωστημένο εγωισμό μας, με τη διάθεσή μας να κάνουμε πράγματα για να κερδίσουμε γρήγορα κι εύκολα χρήματα με οποιονδήποτε τρόπο. Ζούσαμε χρόνια με την ψευδαίσθηση ότι, πάρα πολύ εύκολα, μπορούσαμε να παίρνουμε δάνεια, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι, με τα λεφτά που βγάζαμε, δεν θα μπορούσαμε να τα αποπληρώσουμε. Πάντα, κάποιοι άλλοι έφταιγαν. Αυτό πρέπει να αλλάξει ως νοοτροπία.
Βλέπετε κάποια αχτίδα φωτός;
Δεν ξέρω, γιατί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Απλώς, ελπίζω.
Πηγή: naftemporiki.gr
