ΝΑΤΑΛΙΑ ΤΣΑΛΙΚΗ: "ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ.ΣΥΓΚΙΝΕΙ, ΑΦΥΠΝΙΖΕΙ, ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ"

Συνέντευξη στη Χρύσα Φωτοπούλου

Βρεθήκαμε μια βροχερή Κυριακή στην Αγία Παρασκευή, σε ένα ζεστό καφέ. Δεν την είχα ξανασυναντήσει, αλλά συνέβη αμέσως αυτό που συμβαίνει, όταν η οικειότητα προηγείται σαν να έπρεπε να προηγηθεί. Μια αόρατη φιλικότητα παντού.
 
Πίνω δυο γουλιές από τον καφέ και  αμέσως τη ρωτώ για την παράσταση τον «Γυάλινο κόσμο» που για δεύτερη χρονιά συνεχίζει να συλλέγει υπερθετικές κουβέντες και ηχηρό χειροκρότημα. «Δε συνηθίζω τις επαναλήψεις, αλλά με το συγκεκριμένο έργο ένιωθα ότι ο κόσμος ήθελε να ξαναβρεθεί απέναντί του». Στην παράσταση υποδύεται την Αμάντα, την τελειομανή Αμάντα που έχει μάθει να ορίζει αυτή την ελευθερία θέτοντας πνιγηρά όρια στα δυο της παιδιά. Η ζωή της συνεχίζεται μέσα από τη ζωή του Τομ και της Λόρα, μιας ζωής της οποίας κυβερνήτης είναι η ίδια χωρίς να αντιλαμβάνεται το φριχτό αποτέλεσμα που έχει η αυστηρή αστυνόμευση στο μεγάλωμα των φύσει ελεύθερων παιδιών. Μου διηγείται μια ιστορία. « Πριν μπω στο θέατρο, είχα πετύχει στη Φιλοσοφική σχολή. Το περιβάλλον ήταν όμορφο και  οι καθηγητές  κομμάτι της πνευματικής αφρόκρεμας.  Εγώ ανήσυχη ένιωθα να πνίγομαι παρόλα αυτά. Θυμάμαι διάβαζα και έκλαιγα. Πώς να παραμείνεις σε έναν χώρο που δε δίνει ρεύμα στα κύτταρά σου και νιώθεις συνεχώς το πνίξιμο; Ότι το δικό σου περιβάλλον είναι «κάπου αλλού»; Έτσι χωρίς να πάρω ποτέ πτυχίο από τη Φιλολογία, μπήκα στο  Εθνικό θέατρο και από  εκεί ξεκίνησε η διαδρομή μου με τον εαυτό μου να είναι πραγματικά ολόκληρος. Έχοντας αυτή την εμπειρία, όταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσει η κόρη μου για το τι θέλει να κάνει και ενώ την έβλεπα  να έχει όλο αυτό το παράλογο άγχος που επιβάλει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, την παρότρυνα να διαλέξει ελεύθερα. Να κάνει αυτό που αγαπά για να ζήσει με δύναμη και θάρρος. Για να είναι αποτελεσματική και όχι  ένα κουρασμένο πλάσμα  που θα διεκπεραιώνει μηχανικά.  Να μην είναι ένα ακόμη παιδί- θύμα των κοινωνικών επιταγών.» Η Αμάντα στην απέναντι όχθη από την Ναταλία Τσαλίκη, σκέφτομαι.
Η ελληνική κοινωνία πάσχει από ανεξήγητα άγχη, ανώφελα ντεντ λάινς, ημιμάθεια και βαρετή, άμεση ενηλικίωση. Ανοίγει διάπλατα τα μάτια της. « Έτσι είναι, τρέχουμε για να καταλήξουμε κάπου. Ένα διαρκές άγχος για κατάληξη. Μια ενηλικίωση με το ζόρι. Να μην προλάβουμε να σκεφτούμε με τον εαυτό μας. Να αμφισβητούμε. Έτσι απλά. Διχοτομημένες έννοιες, ένας διχασμός παντού. Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα σε αυτό που λέγεται διχασμός.( μου δείχνει έναν πίνακα στο βάθος με δύο λέξεις: Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Χαμογελάμε). Και στις πρόσφατες εκλογές ο κόσμος αυτό δήλωσε. Την άρνησή του στον δικομματισμό και την αναποτελεσματικότητα αυτών που μονοπωλούν την εξουσία τόσα χρόνια. Έπειτα, οι αξίες που κάποτε αποτέλεσαν την κύρια πηγή έμπνευσης τώρα είναι ντεμοντέ. Ποια πατρίδα; Ποιο σύνολο;» για να καταλήξει σ’ αυτό που λέει ο Τσαρούχης « Οι Έλληνες βλέπουν την Ελλάδα σαν φιλέλληνες». Η σκέψη της είναι γεμάτη φωτιά, μια σημερινή σκέψη. «Γράφω και ανεβάζω τα κείμενα στο διαδίκτυο, επίσης διδάσκω σε δραματική σχολή και έρχομαι σε επαφή με μαθητές με τους οποίους κάνουμε ατέλειωτες συζητήσεις». «Το θέατρο είναι το πιο δύσκολο επάγγελμα. Το θέατρο είναι πολιτική πράξη. ΣυγΚΙΝΕΙ, αφυπνίζει, διαμορφώνει συνειδήσεις.  Ο θεατής πάει να δει έναν άνθρωπο που είναι καθόλα διαφανής. Έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να κοροϊδέψει. Όλος ο αγώνας ζωής που έχει κάνει είναι αποκρυσταλλωμένος πάνω στην σκηνή. Άλλο ο ρόλος και άλλο ο ηθοποιός. Ο θεατής καταλαβαίνει πολλά περισσότερα. Βλέπει τη διαδρομή του ηθοποιού.  Ξέρεις ποια είναι η πιο δύσκολη κουβέντα στο θέατρο; Το σ’ αγαπώ. Η εκφορά του έχει να κάνει με το βάρος του βιωματικού φορτίου, με το αληθινό νιώσιμο που έχει προϋπάρξει, με τις βεβαιότητες που έχεις θυσιάσει για μια αβεβαιότητα, για ένα όνειρο. Η αλήθεια θέλει κόπο και αγώνα για να κατακτηθεί.» Πιάνομαι από το σ’ αγαπώ και της αναφέρω μια δική μου ιστορία ρωτώντας την στο τέλος, αν τελικά αξίζει η διατήρηση του αυθορμητισμού και της παιδικότητας σε έναν κόσμο που διαρκώς μεγαλώνει και σοβαρεύει μόνος, χωρίς να διακινδυνεύει τίποτα.  Με μια οφθαλμική αστραπή μου λέει ό,τι ωραιότερο άκουσα εκείνη την Κυριακή. « Χάσαμε χωρίς -να αντιληφθούμε το μέγεθος της απώλειας- ΚΑΙ την αφέλεια ΚΑΙ την παιδικότητά μας. Η χαμένη παιδικότητα είναι η μεγάλη ήττα. Η χαμένη παιδικότητα. Γι’ αυτό μας αρέσουν κατά βάθος τα Χριστούγεννα. Ο Νίτσε έλεγε  ότι ο άνθρωπος ωριμάζει, όταν ξαναβρίσκει την ωριμότητα με την οποία έπαιζε, όταν ήταν παιδί.. Τότε έρχονται και οι νίκες. Τότε μεγαλώνει και το βήμα προς το μέλλον».
 
Τη χαιρέτισα με μια σφιχτή αγκαλιά. Έφυγα ενθουσιασμένη. Απόδειξη: περπάτησα μέχρι το σταθμό του Νομισματοκοπείου και ας έβρεχε. Την επόμενη μέρα με τα λόγια του Νίτσε και με μια εμπειρία πολύτιμη στη μνήμη μου, κάναμε με τους μαθητές μου το πιο «μελωδικό» μάθημα.

 
Οι παραστάσεις του «Γυάλινου κόσμου» που πρωταγωνιστεί η Ναταλία Τσαλίκη θα συνεχιστούν  μέχρι τις 27 Ιανουαρίου 2013.