Η τηλεφωνική συνομιλία με τον "κακό" του ελληνικού κινηματογράφου ήταν κάτι περισσότερο από ζεστή και ανθρώπινη. Πριν προλάβουμε να τον ρωτήσουμε για τον "Οίκο ευγηρίας" την παράσταση όπου θα παίζει από τον Οκτώβρη στο Μπροντγουέη, ο ευγενέστατος ηθοποιός έκανε μια συγκινητική αναφορά στο ζήτημα της μοναξιάς των ηλικιωμένων συνανθρώπων μας. Ακόμη και όταν η ερώτηση αφορούσε κάτι άλλο, εκείνος τόνιζε τη σημασία που έχει για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, να μη νιώθουν "πεταμένοι" όπως έλεγε και ξανάλεγε.
Τον ρωτήσαμε λοιπόν:
Ευτυχισμένη δύση..Μπορεί να την προσφέρει ένας οίκος ευγηρίας;
- Όχι. Όταν πληρώνεις, μπορεί να βρίσκεις κάτι καλό αλλά τίποτα δεν αναπληρώνει το σπιτικό με τα συγγενικά πρόσωπα. Η ζωή του ανθρώπου είναι ένας κύκλος. Όπως το μωρό που γκρινιάζει γιατί θέλει να το παίρνουν αγκαλιά, έτσι και ο μεγάλος άνθρωπος ζητάει την αγάπη, την αγκαλιά. Το θέμα αυτό πρέπει να το δούμε πολύ σοβαρά και ανθρώπινα γιατί έμμεσα ή άμεσα,μας αφορά όλους. Και το έργο που θα παίξουμε μιλάει για όλα αυτά, έχει βαθιά κοινωνικά μηνύματα.
Ένας τόσο δυναμικός ήρωας θα μπορούσε να "εγκλωβιστεί" σε έναν οίκο ευγηρίας;
- Γιατί όχι; Τουλάχιστον εκεί έχεις παρέα να μιλήσεις με κάποιον. Αν χρειαζόταν, θα πήγαινα
Τι σας έκανε να πείτε το "ναι" για να παίξετε σ' αυτή την παράσταση;
- Πρώτα-πρώτα οι συνάδελφοι που είναι όλοι καλά παιδιά, καλοί άνθρωποι. Δίνω μεγάλη σημασία στο ήθος και λιγότερη στο αν είναι κάποιος καλός ηθοποιός.Εδώ, είναι και καλοί ηθοποιοί και καλοί χαρακτήρες. Επισης το έργο, που είναι αληθινό και μιλάει για ένα πραγματικό, κοινωνικό και οικογενειακό ζήτημα.
Είναι αλήθεια ότι έχετε αδελφική σχέση με τον Νίκο Ξανθόπουλο;
- Και όχι μόνο. Με τον Νίκο είμαστε παιδικοί φίλοι και κουμπάροι. Έχει βαφτίσει το γιο μου. Εγώ στη Βικτώρια, εκείνος στην Παιανία, απομακρυνθήκαμε λίγο αλλά μιλάμε στο τηλέφωνο.
Ποια είναι η γνώμη σας για την τηλεόραση;
- Η τηλεόραση έχει τελειώσει. Κόπηκαν οι διαφημίσεις στα ιδιωτικά κανάλια, δεν υπάρχουν χρήματα για δουλειές. Αλλά και στην ΕΡΤ έγιναν μεγάλα λάθη. Ο κάθε υπουργός έβαζε τους ημέτερους. Γίνονταν βέβαια και καλές δουλειές αλλά και πολύς χαβαλές. Τώρα με την κρίση ποιος θα κοιτάξει τον πολιτισμό, όταν υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν τους κάδους για να βρουν να φάνε.
Για το τέλος, θέατρο ή κινηματογράφος;
- Κινηματογράφος! Έχω κάνει πάνω από 150 ταινίες και πήρα τέσσερα βραβεία. Δεν μπορώ να κάθομαι κλεισμένος σε ένα καμαρίνι από τις 4 και να παίζω το ίδιο πράγμα κάθε μέρα. Όταν όμως άκουγα "Μοτέρ, πάμε..." με μαγνήτιζε. Περίμενα πότε θα δω την κάθε σύσπαση του προσώπου μου στο πανί. Ήταν μαγεία. Όταν είχα γύρισμα το πρωί, πήγαινα σπίτι νωρίς και διάβαζα. Οι ώρες μετά τα γυρίσματα ήταν τόσο ευχάριστες. Μου άρεσε να πηγαίνω στον καφενέ του κάθε χωριού που γυρίζαμε τις σκηνές. Εκεί γινόταν χαμός. Φώναζαν όλοι "Ανέστη, σε περιμένω την Κυριακή στο σπίτι". Ήταν τόσο ανθρώπινα όλα, σε έβλεπαν σαν δικό τους άνθρωπο, έτρεχαν να σε κεράσουν ότι είχαν.
X.K.
