Της Χ. Κανάκη
Ζωντανή, καταιγιστική, ορεξάτη η Δέσποινα Στυλιανοπούλου, σε μια κουβέντα χωρίς χαρτιά και μολύβια και στην ουσία χωρίς ερωτήσεις. Ακόμα και από το τηλέφωνο, ένιωθες την έλξη και το μπρίο μιας γυναίκας που είναι χαρά Θεού και το χαίρεται! Κυρίως θέμα της συνομιλίας μας ήταν ο "Οίκος ευγηρίας" που ξεκινά σε λίγες μέρες στο θέατρο Μπροντγουέη και στον οποίο πρωταγωνιστεί για δεύτερη χρονιά η ηθοποιός.
Το "Δεσποινάκι των ονείρων μας" λοιπόν σπούδασε φωνητική στο Ελληνικό Ωδείο και θέατρο στη Δραματική Σχολή Δημήτρη Ροντήρη, απ' την οποία και αποφοίτησε το 1959.
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο το 1960, στην ταινία «Ξένος της νύχτας» και έκτοτε καθιερώθηκε σε ρόλους κωμικούς. Ο πλέον συνηθισμένος ρόλος της ήταν αυτός της επαρχιώτισσας οικιακής βοηθού που πετούσε συνέχεια «μαργαριτάρια». Επίσης έπαιζε τη λαϊκή κοπέλα σε μη πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το έτος 1967, σε πολλούς καλλιτεχνικούς κύκλους θεωρήθηκε «έτος Στυλιανοπούλου», επειδή είχε συμμετάσχει σε 12 διαφορετικές ταινίες μέσα στον ίδιο χρόνο.
Για πολλά χρόνια υπήρξε θιασάρχης στο θέατρο Αυλαία του Πειραιά.
Έκανε 13 χρόνια ραδιόφωνο
Έχει γράψει και την αυτοβιογραφία της ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΑΜΕΣΟΥ ΔΡΑΣΕΩΣ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τετράγωνο.
Πώς αισθάνεται το Δεσποινάκι σε έναν "Οίκο ευγηρίας";
Κατενθουσιασμένη που παίζω σε ένα τόσο σπουδαίο έργο. Ο Μανώλης Κορρές που το έγραψε, είναι σαν να έχει ζήσει αυτή τη ζωή.Αισθάνομαι ότι ο ρόλος είναι γραμμένος για μένα. Πριν μου κάνουν πρόταση για να παίξω στην παράσταση κι επειδή απείχα για αρκετό καιρό από το θέατρο,κάποιοι είπαν "η Δέσποινα δεν δουλεύει πια". Επέμενε όμως ο θεατρώνης, ήρθε και με βρήκε και όταν διάβασα το έργο και ειδικά τον δικό μου μονόλογο, δάκρυσα, συγκινήθηκα και δέχτηκα.
Πώς θα έπρεπε να είναι ένας ιδανικός οίκος ευγηρίας;
Πρώτα από όλα θα έπρεπε αυτοί που τον έχουν να πονάνε αυτούς τους ανθρώπους, να τους καταλαβαίνουν, να δακρύζουν κρυφά. Μόνο έτσι θα μπορούν να τους προσφέρουν, όσο γίνεται την αγάπη που τους λείπει.Γι αυτό λέω ότι την παράσταση αυτή πρέπει να τη δουν παιδιά μαζί με τους γονείς τους. Το έργο του Κορρέ είναι διαχρονικό. Όσο υπάρχει ζωή θα παίζεται. Μακάρι να παίζεται.
Η τηλεόραση αναδεικνύει ή κουκουλώνει τα προβλήματα όπως π.χ. τις συνθήκες των οίκων ευγηρίας;
Είναι καλό να δείχνει η τηλεόραση την πραγματικότητα όσο σκληρή και να είναι γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε τη σοβαρότητα κάποιων καταστάσεων όπως για παράδειγμα οι πόλεμοι που γίνονται στον κόσμο. Για κάποιους ανθρώπους, αυτό είναι η καθημερινότητά τους.
Ποιο ήταν το μυστικό που έκανε διαχρονικές τις παλιές ελληνικές ταινίες;
Η αγάπη των ηθοποιών γι αυτό που έκαναν και η αγάπη που είχαν μεταξύ τους. Μεγάλοι, μοναδικοί ηθοποιοί. Χαιρόμουν να τους βλέπω να παίζουν. Και οι συγγραφείς εκείνης της εποχής ήταν λές και τους είχαν γεννήσει κι έγραφαν πάνω τους το ρόλο. Υπήρχε εργατικότητα, επιμέλεια, αφοσίωση, συνέπεια, σεβασμός. Φεύγοντας από το Μπροντγουέη, θυμόμουν πάντα τον Κώστα Χατζηχρήστο που ήταν το καμαρίνι του απέναντι, έναν σπουδαίο ηθοποιό και άνθρωπο που τα έδωσε όλα για το θέατρο.
Τι δεν σας αρέσει στο σημερινό θέατρο;
Δεν μου αρέσουν οι βωμολοχίες, αλλά ο κόσμος βρίσκεται σε τόσο κακή ψυχολογική κατάσταση που διψάει για το γέλιο. Δεν τον πολυενδιαφέρει η ποιότητα του έργου, να ξεσκάσει θέλει λίγο.
Ήταν πραγματικός χείμαρρος η Δέσποινα Στυλιανοπούλου και της δώσαμε το λόγο χωρίς άλλη ερώτηση.
Θυμάται λοιπόν η Δέσποινα:
"Στην εποχή μου, όταν έκανα τις ταινίες, 120 τον αριθμό δεν υπήρχαν ενδυματολόγοι και διαφημιστές να σου δίνουν ρούχα και όταν ήταν να παίξω σε μια ταινία, γύριζα σε δέκα φίλες για να μου δώσουν ρούχα για το ρόλο. Άλλη μου έδινε παπούτσια, άλλη ένα φιόγκο, μια τσάντα, μια φούστα. Δεν βγάλαμε χρήματα"
"Θέλω να πω στους νέους ηθοποιούς, να μην είναι εγωιστές, να έχουν υπομονή, μόνο έτσι θα κερδίσουν".
"Θυμήθηκα ένα περιστατικό σε μια ταινία με τον Ρίζο. Σε ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα βλέπω τη Σιτροέν του Ρίζου να φεύγει μόνη της. Φωνάζω τον Παντελή τον Παλιεράκη που ψύχραιμος γυρίζει και μου λέει: μην ανησυχείς, είναι ο Ρίζος μέσα. Ήταν κοντός και δεν φαινόταν (γέλια)
"Επίσης έχω γράψει και βιβλίο με τίτλο "Ηθοποιός αμέσου δράσεως""
