Ο σκηνοθέτης Έκτορας Λυγίζος μιλά για την παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης» στον Γιώργο Κουλουβάρη και στη Ναυτεμπορική.
Ποια θέματα διερευνώνται μέσα από την ιστορία του Προμηθέα και πού στρέφεται η διασκευή του έργου;
Όπως έτυχε να διαβάσω το έργο τη δεδομένη περίοδο, ο “Προμηθέας Δεσμώτης” είναι η ιστορία ενός, που τον πρόδωσε ο σύντροφός του (ο Δίας) και τον ανάγκασε να υπομείνει ένα μαρτύριο απομόνωσης. Η τραγωδία μπορεί να ερμηνευθεί ως η σειρά από τα στάδια που περνά ο Προμηθέας, για να συμφιλιωθεί με την κατάστασή του. Να εκτονώσει τον φόβο του, την οργή του, το αίσθημα αδικίας, την ανάγκη παρηγοριάς και συντροφιάς, δικαίωσης για όλα αυτά που πρόσφερε, ώσπου στο τέλος πια, να αποδεχτεί την τιμωρία ως κάτι που, τελικά, το ήξερε από την αρχή, αλλά συνειδητά το επέλεξε. Είναι ένας ήρωας που, με αφορμή την πληγή της προδοσίας, ενηλικιώνεται.
Ο Προμηθέας, ως σύμβολο αντίστασης, τι χρήσιμο - ιδιαίτερα για τη δύσκολη εποχή που διανύουμε - έχει να μας πει;
Θα κρατούσα την τάση του προσώπου να μοιραστεί τη γνώση που κατέχει. Και τη φυσική του ροπή να μπει στη θέση του αδύναμου ή, τέλος πάντων, στη θέση του άλλου. Αυτό θα μπορούσε να διαβαστεί και ως μια μορφή αντίστασης. Δεν παύει, όμως, να είναι απλώς ένας ρόλος σε ένα σύστημα. Δυστυχώς, όλοι οι ρόλοι είναι χρήσιμοι. Ακόμα και του καταπιεστή. Απέχουμε πολύ από την κοινωνική ωριμότητα συστημάτων, που δεν θα έχουν την ανάγκη ανθρώπων που ασκούν εξουσία.
Τι θεωρείτε αδιανόητο στο παρόν μας;
Προσπαθώ να μη σκέφτομαι και να μην ενεργώ με τόσο εμφατικές διατυπώσεις. Μεγαλώνοντας, ολοένα και λιγότερα πράγματα μου φαίνονται αδιανόητα. Γιατί κι αυτά που κάποτε μου φαίνονταν αδιανόητα, με τον χρόνο, απλώς κατάλαβα τον λόγο που συνέβησαν έτσι. Θα ήθελα να αντικαταστήσω τη διατύπωση “αδιανόητο” με το “κάτι που δεν μου αρέσει ή δεν μου πάει”.
Χ.Κ
