Πέντε λεπτά αρκούν. Για να πεις, να συμφωνήσεις, να διαφωνήσεις, να συνοψίσεις. Ο Γ. Νανούρης μου μίλησε (για την ακρίβεια) 4 λεπτά και 62 δευτερόλεπτα. Και δε νομίζω να άφησε κάτι απ' έξω..
Σε τι βοηθά η ποίηση: Η Κική Δημουλά έχει πει το εξής: “Αν κάποιος την ώρα που διαβάζει ένα ποίημα πει «έτσι νιώθω κι εγώ» κι αν υποθέσουμε ότι αυτό τον βοηθάει, είναι για πέντε λεπτά. Τα επόμενα πέντε λεπτά περιμένει η ζωή απ’ έξω με το ντουφέκι της και τους πυροβολισμούς της”. Πιστεύω ότι αυτά τα πέντε λεπτά τα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ.
Από τι ζουν οι άνθρωποι: Πριν μερικούς μήνες έγινε η απαγωγή ενός Έλληνα μεγαλοεπιχειρηματία. Οι απαγωγείς ήταν αρκετοί και ζητούσαν λύτρα. Κάποια στιγμή έμεινε μόνος με έναν από αυτούς -ο οποίος ήταν αλλοδαπός- και τον παρακάλεσε να τον αφήσει. Εκείνος του είπε ότι χρειάζεται τα λεφτά για να ζήσει τη γυναίκα και το παιδί του. Ο επιχειρηματίας του υποσχέθηκε πως αν τον αφήσει θα βρει δουλειά στη γυναίκα του και θα φροντίσει το παιδί του. Ο απαγωγέας τον ελευθέρωσε. Χθες, διάβασα στην εφημερίδα πως ο επιχειρηματίας προσέλαβε τη γυναίκα του απαγωγέα στις επιχειρήσεις του και φροντίζει και το παιδί του.
Τον χειμώνα ετούτο (συνέχισε τη φράση):Τον χειμώνα ετούτο θα ήθελα να γίνει ένα μαγικό και να μην έχουμε πια αγωνία για την επιβίωση, να φύγει απ' όλους μας το βάρος που μας έχουν φορτώσει, να μη μιλάμε άλλο για λογαριασμούς και χρέη, έξω να κάνει κρύο, αλλά όλοι να έχουμε ένα ζεστό μέρος, και να κάνουμε αγκαλιές και λίγα χάδια, και γέλια και φιλιά, και τραπέζια και αγάπες, και οι φίλοι και οι αγαπημένοι να είναι μαζί μας, και να ξαναγίνουμε ανθρώπινοι και ειλικρινείς και ευγενικοί και χαρούμενοι και όλο αυτό να μην είναι ένα όνειρο.
Χρύσα Φ.
