Η γιαγιά της, η σπουδαία ηθοποιός Αλέκα Κατσέλη, θα συμφωνούσε με την επιλογή της να γίνει ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά, φέτος. Να γίνει η Φωφώ, η αυθόρμητη, αλλά και η λίγο φοβιτσιάρα που στο τέλος θα γίνει και αντιστασιακή. Η Αμαλία Αρσένη πιστεύει στη συλλογικότητα και στην ανάγκη να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας (όπως και οι ήρωες του "Φον Δημητράκη"). Σ' αυτό το τελευταίο θα συμφωνούσαν και οι καθηγητές της από το Royal Academy of Dramatic Art.
Τον "ήξερες από πριν τον Φον Δημητράκη"; Έτυχε να τον συναντήσεις;
Τον Φον Δημητράκη δεν τον είχα "συναντήσει" ποτέ. Είχα διαβάσει τη μαντάμ Σουσού και είχα συμμετάσχει στους μαθητικούς διαγωνισμούς απαγγελίας με το έργο αυτό. Ήμουν και είμαι σίγουρη πως όποιο έργο του Ψαθά πέσει στα χέρια μου θα με γοητεύσει, θα με διασκεδάσει και θα με προβληματίσει. Για το συγκεκριμένο έργο είχα ακούσει απο συγγενείς, συναδέλφους και φίλους πως είχε ανεβεί στο θέατρο Μουσουρη σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη και πως επρόκειτο για ένα εξαιρετικό έργο και ένα εκπληκτικό ανέβασμα. Και τώρα έχω τη χαρά να συμμετέχω σε αυτήν.
Περίγραψέ μου συνοπτικά τον ρόλο σου.
Υποδύομαι την Φωφώ, μια νεαρή κοπέλα η οποία ειναι εύθυμη, αυθόρμητη και λίγο φοβιτσιάρα. Ο σκοπός της είναι να παντρευτεί τον αγωνιστή Φώτη, ο οποίος όμως την μπλέκει στην Αντίσταση κάτι που η ίδια θεωρεί πως δεν μπορεί να διαχειριστεί. Στο τέλος, όμως, εκπλήσσει τους πάντες και τον εαυτό της με τη στάση της, όταν πλέον συλλαμβάνεται και δεν προδίδει τίποτε.
Ο Ψαθάς τι διέθετε, πιστεύεις, που τον κάνει ξεχωριστό ακόμη και σήμερα;
Ο Ψαθάς γνωρίζει την ψυχολογία, την ηθογραφία και την κουλτούρα του Έλληνα. Αυτό που σκιαγραφεί είναι η πραγματικότητα διαχρονικά με τρόπο που μπορεί να ταυτιστεί κάθε άνθρωπος. Είναι προσιτός και γνώριμος και ακριβώς επειδή είναι οικείος το να αναγνωρίσεις τις ιστορίες του είναι αστείο, διασκεδαστικό και διαφωτιστικό. Προσωπικά, μου άρεσει πολυ το πώς πλάθει ατμόσφαιρες και χαρακτήρες δίνοντας τον αέρα μιας άλλης εποχής που όμως ακόμα και τώρα αφορά και μας βάζει σε νοσταλγική διάθεση και κριτική σκέψη.
"Η θεσούλα", ο "μισθουλάκος" και το "σπιτάκι" είναι ελληνικά μόνο γνωρίσματα;
Θα έλεγα πως ναι. Με αυτές τις έννοιες έχουμε μεγαλώσει είτε τις απορρίπτουμε είτε όχι. Ο Έλληνας δουλεύει πολύ και πιστεύω πολύ σε αυτόν το λαό. Αλλά αυτές οι έννοιες, όταν αναφέρονται με την αίσθηση του βολέματος ως συνήθως περνάνε και ποτίζουν τις γενιές που έπονται και μας πάνε πίσω σε εποχές και καταστάσεις όπου δεν διαφαίνεται τόλμη και αγωνιστικότητα, αλλα προοπτική αδράνειας και παθητικότητας.
Πώς μπορεί να αλλάξει η παρούσα κατάσταση; Σε τέτοιο βαθμό όμως που ακόμη και ένας..Ψαθάς να θεωρηθεί..παρωχημένος;
Ο Ψαθάς δεν μπορεί να θεωρηθεί παρωχημένος γιατί σκιαγραφεί μια πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες του για να αλλάξουν πρέπει να αλλάξει η κοινωνική πραγματικότητα και οι βασικές αξίες που διαμορφώνουν την κοινωνία μας να υποστούν μια αλλαγή ή μεταρρύθμιση. Θεωρώ πως γίνεται. Όπως και στο Φον Δημητράκη όπου στο τελος νικάει το κοινό καλο και η συλλογικότητα. Αλλα στο έργο μας υπήρχε μια αναταραχή, όλη η τρίτη πράξη ειναι μια μορφή αντίστασης και επανάστασης. Η κοινωνία μας ειναι κάπου στη μέση του έργου. Αναμοχλεύει και συνειδητοποιεί καταστάσεις. Στο φινάλε θα πρέπει να κάνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, την ανατροπή. Όπως και οι ήρωες του έργου, πρέπει να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας.
Χρύσα Φωτοπούλου
