Τον Δημήτρη Μαχαίρα, τον είχα αφήσει έφηβο και "ερωτευμένο" με τη Ματούλα στο "Καφέ της Χαράς" όπου έπαιζε, παράλληλα με τη φοίτησή του στη δραματική σχολή. Από τότε όμως ο πιτσιρικάς Διονυσάκης έχει μεγαλώσει-όχι...ηλικιακά-θεατρικά και κρίνοντας από τις απαντήσεις του, θα έλεγα πως σίγουρα πρόκειται για ένα παιδί με πνευματική ωριμότητα, ρεαλιστική σκέψη και καλλιτεχνική ευαισθησία, όλα σε σωστές δόσεις. Ο Δημήτρης πέρυσι έπαιζε στην παιδική θεατρική παράσταση «Το Παραμύθι του Μεγαλέξανδρου» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη. Φέτος θα τον δούμε να ερμηνεύει τον Πέτερ βαν Ντάαν στο "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" δια χειρός Αλέξανδρου Κοέν σε μια παράσταση-Βίβλο κατά του ναζισμού που ανεβαίνει στο Χυτήριο και όπως σημειώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης "μονάχα οι ανιστόρητοι μπορεί να γοητεύονται από ολοκληρωτικές λογικές".
Πώς βλέπεις τη νέα σκηνοθετική προσέγγιση στο "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ";
Δεν είναι ακόμα μια φορά η διήγηση της δραματικής αυτής ιστορίας. Το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" θα ξεφύγει φέτος από την "ανάγνωση" της ιστορίας και θα γίνει σημερινό, θα ακουμπήσει κατευθείαν στους παραλληλισμούς της εφησυχασμένης εποχής μας.
Τα παιδιά πρέπει να δουν αυτή την παράσταση;
Είναι τόσοι πολλοί οι συνειρμοί, τόσες πολλές οι ομοιότητες και τόσο εύκολο να γίνουν τα ίδια λάθη σήμερα. Αυτή η παράσταση είναι για κάποιον νέο πολλά περισσότερα από ένα βιβλίο ιστορίας, γιατί πέρα από τα γεγονότα μεταφέρει και το συνάισθημα εκείνης της μαύρης εποχής.
Τι σου έχει μείνει από "Το καφέ της Χαράς";
Το "Καφέ της Χαράς" ήρθε μαζί με τις σπουδές μου στη δραματική σχολή. Μου έμειναν πολλά ωραία χρόνια και όμορφοι άνθρωποι.
Τι είναι αυτό που αγαπάς πιο πολύ στο θέατρο;
Διάλεξα να γίνω ηθοποιός - αυτό θέλω ανεξάρτητα από τις δυσκολίες, την ανασφάλεια και τις πολλές δύσκολες στιγμές. Αγαπώ να είμαι στη σκηνή και να επικοινωνώ με τον κόσμο και αγαπάω το ταξίδι του κάθε ρόλου.
Ποιος θα ήταν ο ρόλος-πρόκληση για σένα;
Ο ρόλος του Βικτόρ από το έργο "Ο Βικτόρ, ή τα παιδιά στην εξουσία" του Ροζέ Βιτράκ, διότι θεωρώ πως συμβολίζει τη χαμένη παιδικότητα του σύγχρονου ανθρώπου.
Πώς κρίνεις τις τελευταίες "αρνήσεις πληρωμής" θεατρικών παραγωγών;
Όπως δουλεύουμε με αξιοπρέπεια, έτσι και με αξιοπρέπεια πρέπει να πληρωνόμαστε. Κατανοώ ότι μια παραγωγή καποιες φορές μπορεί να μη φέρει τα αναμενόμενα οικονομικά αποτελέσματα, αλλά οι ηθοποιοί πιστεύω πρέπει να είναι οι πρώτοι που να εξοφλούνται σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση δεδομένου ότι είναι και συνήθως χαμηλά αμοιβόμενοι.
